Οι αλάνες και τα παιχνίδια.

Δύο εκδηλώσεις έγιναν το Νοέμβρη σχετικά με το παιδί. Το κοινό μεταξύ τους ήταν το παλιό παιχνίδι. Οι σημερινοί σαραντάρηδες και μεγαλύτεροι θυμούνται καλά, ότι οι παλιοί μικροί μας φίλοι, εκείνες τις εποχές, είχαν άλλες συνήθειες στη γειτονιά και άλλα αγαπημένα παιχνίδια στο ράφι του σπιτιού τους. Αφιέρωναν κι εκείνοι ώρες ατέλειωτες για να παίξουν, με την διαφορά ότι εκείνα τα παιχνίδια έχουν σήμερα "μετασχηματιστεί" ,σε άχαρα pc games και play station. Υπήρχαν τότε δύο είδη παιχνιδιών. Αυτά που αγόραζαν η μικροί ήρωες με τις οικονομίες τους από το «βιβλιοπωλείο» ( πολυκατάστημα) ή έφερναν συγγενείς στις γιορτές κι ο Αι Βασίλης την πρωτοχρονιά

και τα άλλα, τα καλύτερα,

που δε χρειαζόταν να ξοδευτείς να τα αγοράσεις. Αρκούσε ένα κτύπημα-κάλεσμα στις ξύλινης πόρτες των κεραμοσκέπαστων σπιτιών για να μαζευτούν τα αγόρια και τα κορίτσια της γειτονιάς να παίξουν… να παίξουν «παιχνίδια της αλάνας».

Δυο εκδηλώσεις που η μία συμπλήρωσε την άλλη...

Στην Διέξοδο, στο Μεσολόγγι παρουσιάστηκε η έκθεση του Γιάννη Βαβάτση από τη Θεσσαλονίκη η συλλογή μιας μεγάλης γκάμας χειροποίητων μικροκατασκευών που αφορούσαν κυρίως το ατομικό παιχνίδι. Τρενάκια από ξύλο, μεταλλικά αυτοκίνητα και πιστόλια, κούκλες από πορσελάνη, ποδήλατα και πλαστικά στρατιωτάκια στόλισαν τακτοποιημένα την αίθουσα της Διεξόδου .

Στο Πνευματικό κέντρο του Αιτωλικού , ο Γ. Κομτζιάς παρουσίασε το νέο του βιβλίο, το τέταρτο στη σειρά, με τίτλο «Σαν παραμύθια τα παιχνίδια της αλάνας» που αναφέρεται στα παραδοσιακά παιχνίδια της αυλής και της γειτονιάς . Είναι μια καταγραφή που ξεκίνησε το 1992 κι αφορά ομαδικά παιχνίδια που παίζονταν κάποτε στο Αιτωλικό.

Και οι δύο εκδηλώσεις, συναισθηματικά φορτισμένες, θύμισαν πολλά απ τα όμορφα εκείνα παιδικά χρόνια.

Καταπληκτική η αναπαράσταση παιχνιδιών που έγινε στη σκηνή, στο τέλος της παρουσίασης του βιβλίου με τη συμετοχή των παιδιών, όπως μοναδική ηταν και η ατμόσφαιρα στον όροφο της διεξόδου, που θύμισε το σκηνικό με το ρολόι που κτύπούσε μεσάνυχτα μια νύχτα Χριστουγέννων και όλα τα παιχνίδια άρχισαν να ζωντανεύουν. Αλήθεια ήταν έτοιμα!

Ένα αγνό παραμυθένιο ταξίδι στα περασμένα..

Επιγραμματικές σημειώσεις με ενδιαφέρον

Το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό

Το παιχνίδι αντικείμενο και το παιχνίδι της γειτονιάς

Ο Γιάννης κι ο Γιώργος

Η Θεσσαλονίκη κι η Ροδαυγή

Η πόλης και η ύπαιθρος

Αφιέρωμα στo "Jazz"

Από αυτόν τον χειμώνα αλλάζουν τα δεδομένα στο κέντρο της πόλης - μετασχηματίζονται!

Άλλο ένα ακόμη ποιοτικό κατάστημα -καφέ, το Jazz , κλείνει τις πόρτες του με σκοπό την εκμετάλλευση του χώρου μόνο το καλοκαίρι.

Συγκυρία; οικονομική κρίση; Στασιμότητα στην πρόοδο της πόλης;

ότι και να συμβαίνει απ αυτά, γεγονός είναι ένα: ότι οι καλές εποχές πέρασαν, και τα πράγματα δυσκόλευσαν επικίνδυνα.

Δυο λόγια για το χώρο.
Η ιδέα ξεκίνησε το 1992 και πήρε σάρκα και οστά το 1993.
To Jazz διαμορφώθηκε σε δυο επίπεδα μια και υπήρχε αρκετό εκμεταλλεύσιμο ύψος. Στο βάθος του ισογείου η σκάλα σε σχήμα σαλιγκαριού οδηγούσε στον ημιώροφο.

Η λογική του σχεδιασμού της κάτοψης στηρίζεται, στην περιστροφή των βασικών αξόνων του υπάρχοντος κτηρίου κατά 30%. Το ίδιο ακολουθείται και στις οροφές.

Τα ελάχιστα εκμεταλλεύσιμα τετραγωνικά του εμβαδού του, αποδείχθηκαν τελικά αρκετά ώστε να δεχτούν τους ζητούμενους κύριους και βοηθητικούς χώρους.

Όγκοι που εισχωρούν ο ένας μέσα στον άλλον, αρμονικές καμπύλες και λείες κυκλικές κολώνες συνθέτουν το σκηνικό σαν ένα ενδιαφέρον jazz κομμάτι κάποιου νέου ενθουσιασμένου μουσικού!

Μελέτη εσωτ. χώρου - φωτισμός Ζ. Καρβέλης
Ηλεκτρομηχανολογικά Λ. Μπουμπουτσάρης
Επίπλωση Α. Παρασκευάς-esthisi
Ήχος Π. Σίδερης

To jazz πρόσφερε ψυχαγωγία για 16 συνεχόμενα χρόνια, χωρίς διακοπή. Ήταν εκείνο που οδήγησε τους θαμώνες της τότε πολυσύχναστης παραλίας του BOLERO στο εγκαταλελειμμένο κέντρο της πόλης. Ένα κατάστημα υψηλών προδιαγραφών στο σέρβις και την καθαριότητα που βρήκε πολλούς μιμητές την περίοδο της λειτουργίας του. Συντέλεσε καταλητικά στην αναβίωση της κεντρικής πλατείας Αιτωλικού.

Από την ιδέα στη σύνθεση

το κτίριο της Παλαμαϊκής στο Μεσολόγγι.

Κόκκινο - διδασκαλία, Πράσινο-διεύθυνση, Μπλε-κλιμακοστάσιο, Λευκό - Βοηθητικοί χώροι.

"Ουράνια Ελένη"

Παιχνίδι με το πρόσωπο...

Blog Action Day- Άνεση & κλίμα

Το κλίμα αλλάζει . Εσύ αλλάζεις. Ο κόσμος αλλάζει. Τα κτίρια αλλάζουν. Μετασχηματίζονται.
Έξυπνος όπως πάντοτε ο άνθρωπος βρίσκει έξυπνες λύσεις. Οι παλιότεροι γνώριζαν.. ήταν περισσότερο "δεμένοι" με τη φύση.

Το κτίριο αλλάζει φιλοσοφία, αλλάζει και προδιαγραφές, γιατί σήμερα παρά ποτέ έχουμε ανάγκη προστασίας από τις κλιματικές αλλαγές, ταυτόχρονα με την ανάγκη εξοικονόμησης ενέργειας.
Ασφαλώς δεν είναι ακόμη κάτι επιβεβλημένο, με την έννοια ότι θα συμβάλουμε έτσι στην οικονομία του κράτους, την οικονομία του νοικοκυριού, η της επιχείρησης μας, αλλά εφαρμόζοντας τις καινούργιες αρχές σχεδιασμού, θα διαπιστώσουμε ότι ο συντελεστής κατανάλωσης ενέργειας δεν έχει να κάνει μόνο με το χρήμα, αλλά διορθώνει σοβαρά το επίπεδο άνεσης μέσα στο κτίριο.

Ο νέος σχεδιασμός περιέχει την μέγιστη εκμετάλευση του ήλιου, της βλάστησης, του νερού, της γης και του ουρανού, για την θέρμανση την δροσιά και το φως στους χώρους όπου ζούμε.

Η στόχευση λοιπόν είναι:

* Χρήση του ήλιου με την θερμική του ακτινοβολία για ζέστη τον χειμώνα με κατάλληλο προσανατολισμό – ανοίγματα – φυσικούς ηλιακούς συλλέκτες.
* Προστασία το καλοκαίρι από τις υψηλές θερμοκρασίες , και αφαίρεση της συσσορευμένης θερμότητας με φυσικά μέσα (αγωγοί, φεγγίτες, καπνοδόχοι ).
* Έξυπνη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία ώστε σε όλη την διάρκεια της ημέρας ο φωτισμός να κατανέμεται ομοιόμορφα στο εσωτερικό.
* Καλή κατασκευή κελύφους (εξωτερικοί τοίχοι, εξ. πόρτες, παράθυρα, στέγη) ώστε το κτίριο να αντιστέκεται από έξω προς τα μέσα και αντίστροφα.

Blog Action Day is an annual event held every October 15 that unites the world’s bloggers in posting about the same issue on the same day with the aim of sparking discussion around an issue of global importance. Blog Action Day 2009 will be one of the largest-ever social change events on the web.

Η αξία του κτιρίου της Παλαμαϊκής σχόλης

Το 1930 επί κυβερνήσεως Βενιζέλου στο υπουργείο Παιδείας με υπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου επικρατεί μεγάλη κινητικότητα και αναβρασμός.

Στο αρχιτεκτονικό τμήμα του υπουργείου στο
γραφείο µελετών για τα σχολικά κτίρια με προϊστάµενο τον Νίκο Μητσάκη αρχιτέκτονα (από τους πρώτους εκπρόσωπους του ρεύματος της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα) καταστρώνεται το μεγάλο πλάνο της ανασυγκρότησης των σχολικών κτιρίων . Ο διευθυντής του Γραφείου, είναι διάσημος ο Ernest Hebrard, ο γάλλος αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος και πολεοδόμος, γνωστός για το σχέδιό ανοικοδόμησης της Θεσσαλονίκης.
Εκείνη την περίοδο ετοιμάζονται 3000!! Σχολεία.
Το σημαντικό..!
Είναι η πρώτη φορά που το κράτος ΔΕΝ υιοθετεί κάποιο πρότυπο η τυχαίο σχεδιασμό ως συνήθως έκανε αλλά εισάγει την σύγχρονη αρχιτεκτονική - το μοντέρνο κίνημα στα κτίρια που ανεγείρει.
«Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα, γερά θεµελιωµένα, από της χώρας ακάθαρτης, πoλύβοης, αρρωστιάρας μακριά µακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια, τα σκολειά χτίστε!
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων περίσσια ανοίχτε, νάρχεται ο κυρ Ήλιος, διαφεντευτείς, να χύνεται, να φεύγει, ονειρεµένο πίσω του αργοσέρνοντας το φεγγάρι.»
Κωστης Παλαμάς «Η Πολιτεία και η Μοναξιά,» 1912

Ίσως να είναι η δυνατότερη και καλύτερη σχέση όλων των εποχών μεταξύ κράτους κι αρχιτέκτονα. Οι πρωταγωνιστές είναι τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής ιστορίας της αρχιτεκτονικής του 20ου αι. ο Μητσάκης, ο Πικιώνης, ο Καραντινός , ο Γεωργακόπουλος, ο Βαλέντης ,ο Δούρας, πρωτοπόροι του μοντέρνου κινήματος.
Σχεδιάζουν χτίζουν σ όλη την Ελλάδα. Ανάμεσα σ αυτά τα κτίρια είναι και η Παλαμαική σχολή όπως είναι σήμερα.
Ένα κτίριο λιτό που τονίζει την οριζόντια διάσταση κατά μήκος της παρακείμενης οδού με οριζόντια επαναλαμβανόμενα υαλοστάσια και ξεκάθαρους όγκους (το κλιμακοστάσιο και τα γραφεία της διεύθυνσης) να εισχωρούν ο ένας μέσα στον άλλον. Κλασικό παράδειγμα.

Η αρχιτεκτονική του ανήκει στο Περικλή Γεωργακόπουλο που εκείνη την περίοδο κάνει επίσης το σχολικό συγκρότημα στη Καβάλα και μια σειρά μοντέρνα κτίρια για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας. Η πρωτοπορία της περιόδου του μεσοπολέμου σ όλο της το μεγαλείο. Το κτίριο της παλαμαικής εγκαινιάστηκε από τον ίδιο τον Βενιζέλο το 1932 και λειτουργούσε μέχρι πριν λίγο καιρό.
Αποτελεί κόσμημα-σύμβολο για το Μεσολόγγι με αρχιτεκτονική, κατασκευαστική και ιστορική αξία. Αρχιτεκτονική κληρονομιά για τους Μεσολογγίτες.
________________
Είπαν:
«Είναι φανερόν από τους αριθµούς, τους οποίους παρέταξα τι είδους
κοσµογονία επιτελείται από της πλευράς αυτής εις κάθε γωνίαν του
Κράτους. Ο καθένας δια ν’ αντιληφθή το µέγεθος του έργου δεν έχει
παρά να αναλογισθή ότι ό,τι βλέπει γύρω του συµβαίνει σ’ όλη την Ελλάδα
συγχρόνως, στην κάθε πόλη, στην κάθε κοινότητα, στο κάθε σχεδόν
χωριό»
(Γεώργιος Παπανδρέου, Έθνος, 4-9-1931).

Ερώτηση προς Υπουργό Παιδείας: «Έχουν ενταχθεί μέχρι σήμερα σε κάποιο πρόγραμμα ώστε να ανεγερθούν νέα συγκροτήματα αλλά και να διασωθεί το ιστορικής σημασίας κτίριο της Παλαμαϊκής Σχολής στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου;» Θάνος Μωραΐτης 01/09/2005

Σημείωση: Το κτίριο σήμερα χρειάζεται ειδική μέριμνα ενύσχισης και συντήρησης και προφανώς μελέτες και κονδύλα.

Με αιτιολογικό καθε φορά την ασφάλεια και την επικινδυνότητα έχουν χαθεί σπουδαία κτίρια στην Αιτωλοακανανία. Ας μην γίνει κι εδώ το ίδιο.

Υπάρχουν λύσεις που να ικανοποιούν όλες τις πλευρές.

Αφιερωμένο στους συμμαθητές της 4ης Γυμνασίου της Παλαμαϊκής του 1976 !

Περισσότερα εδώ

Παγκόσμια ημέρα Αρχιτεκτονικής 2009

Οι αρχιτέκτονες λόγω της φύσης του επαγγέλματος τους , σήμερα παρα ποτε καλούνται σε μια παγκόσμια αποστολή με βάση τα τεχνικα, πολιτιστικά, οικονομικά, κοινωνικά προσόντα τους.

Ο αρχιτέκτονας πρέπει να πάρει τόσο ατομικές, όσο και συλλογικές αποφάσεις στους τομείς αυτούς σε κάθε βήμα: από το σχεδιασμό έως την εκτέλεση, συντήρηση, και την ανακύκλωση.

Η ολοκλήρωση και η επιτυχία του αρχιτεκτονικου έργου εξαρτάται από την ενέργεια που διοχετέυει ο αρχιτέκτονας σε κάθε ένα από αυτά τα στάδια και τις σχέσεις με τους συνεργάτες του. Δεν έχει σημασία το μέγεθος ή η φύση του έργου, ο αρχιτέκτονας είναι εκέινος που κινεί και οδηγεί αυτό το πολύπλοκο συστημα παραγωγης.

Κάθε νέο σχέδιο πρέπει να προβλέπει τη σύσταση νέων υποθέσεων: νέος πελάτης, νέο site, νέες κλιματολογικές συνθήκες, νέο πρόγραμμα, νέο προϋπολογισμό, και νέους χρήστες. Ανάπτυξη κατάλληλων λύσεων σε εντελώς νέες καταστάσεις είναι η καθημερινή εργασία του επαγγελματία αρχιτέκτονα.

Σήμερα, ο κόσμος αντιμετωπίζει μια άνευ προηγουμένου πολλαπλή κρίση : στο περιβάλλον, στο κλίμα, στην οικονομία και στη κοινωνία, που μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε επειγόντως μια σειρά παραμέτρων, σε κάθε τομέα και για την εξεύρεση καινοτόμων λύσεων. Αυτή είναι και μεγάλη ευκαιρία για τους αρχιτέκτονες να δείξουν τις ικανότητές τους και να ηγηθουν του αγώνα, με τις κρίσεις ως εφαλτήριο για την ανάπτυξη με νέες τεχνικες, περιβαλλοντικές, κοινωνικές, οικονομικές και αισθητικές λύσεις.

Απόσπασμα (μετάφραση) από το αρθρο
την Louise Cox, Προέδρου της Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων"UIA".

5 October 2009.

Η Παγκόσμια ημέρα της Αρχιτεκτονικής "WDA" έχει οριστεί για την πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου κάθε έτους, η οποία φέτος είναι σήμερα 5 Οκτώβρη του 2009.

Φώτο: by Jose Alberto Vicente Mayo.

Isolated family house ARCHITECTS – Eneseis (Daniel Solbes Ponsoda, Jose Luis Durán, Jose Vicente Lillo). Alicante, Spain

Αντιθέσεις στα «Ψάρια της Λιμνοθάλασσας»

Στη ζωγραφική

και στη φωτογραφία ο καλλιτέχνης έχει την δική του αντίληψη για τα θέματα που επιλέγει, καθώς επίσης και για την απόδοσή τους .

.

Κάποιοι ασχολούνται με τη φύση, πολλοί με την καθημερινότητα η τις ανθρώπινες δραστηριότητες και άλλοι με τον κόσμο της φαντασίας, με πειραματισμούς στα σχήματα και τα χρώματα. Όλοι τους αποδεκτοί.

Μια πληθώρα ιδεών αποτυπωμένη σε διάφορα μεγέθη επιφάνειας που οι θεατές καλούνται να αποκωδικοποιήσουν για να μπορέσουν να κατανοήσουν την διάθεση και το νόημα.
Τα βιώματα και οι εμπειρίες των δημιουργών ασφαλώς κι έχουν σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να μην έχουν.

Ο Αποστόλης πάντως δίνει τη δική του διάσταση στο θέμα το «Ψάρι της λιμνοθάλασσας», και το βλέπει περισσότερο σαν γαστρονομικό θύμα παρά κυρίαρχο του βυθού. Ο Μιχάλης ανησυχεί και πρόσθετει χρώματα και στολίδια ενώ η Βάνια που την απασχολεί το "βάθος", το σχεδιάζει άσαρκο κι άψυχο.
Οι πίνακες δεξιά είναι από την ομαδική έκθεση που παρουσιάστηκε στη Γιορτή Ψαριού στο Αιτωλικό στις 27/9/2009 και διαρκεί ακόμη και σήμερα - υπαίθρια στο κέντρο της πόλης.

.

Αυτές τις μέρες εκθέτουν δυό ακόμη φίλες την επιδεξιότητά τους στη φωτογραφία. Πατήστε εδώ για την Άννα Γαλανού κι εδώ για την Ελένη Τσώνη.

Ο Λόρδος Βύρων και οι μετασχηματισμοί

Newsteadabbey στο Nottingham της Αγγλίας ήταν αρχικά μοναστήρι που κτίστηκε το 1170. Ήταν γεμάτο μοναχούς που ασχολιόταν με την λατρεία και τον διαλογισμό.

Το 1539 η μονή διαλύθηκε και μετατράπηκε σε κατοικία. Ήταν η εποχή που ο John Byron και οι οικογένεια του, εγκαθίσταται εκεί.

Ο Λόρδος Βύρων απόγονος της τρίτης γενιάς το πoυλησε λίγο πριν έλθει στην Ελλάδα το 1817 στο Τhomas Wildman. Έκτοτε, μετά από εναλλαγές ιδιοκτητών κατέληξε στο δημόσιο το οποίο έχει σήμερα την ευθύνη. Ένα μέρος του συγκροτήματος λειτουργεί σα μουσείο, ενώ το υπόλοιπο βρίσκεται σε εγκατάλειψη - ερείπιο αναζητώντας πόρους για να αναστύλωση.
Ο Κen από το Nottingham όντας απελπισμένος απ αυτό αποκάλυψε ότι η Βυρωνική εταιρία είναι η μόνη που έχει βόηθησει σ αυτή την κατεύθυνση. (οξύμωρο βέβαια το να βοηθάει η Ελλάδα για αναπαλαιώσεις την Αγγλία αντί να συμβαίνει το αντίστροφο). Μπράβο. Μίλησε επίσης και για την white lady ,την γυναίκα με τα λευκά, το φάντασμα που περιφέρεται ακόμη στους κήπους του κάστρου, ντροπαλή και σιωπηλή, όπως τότε πριν από 200 χρόνια όταν εκείνος έφυγε!

Το κτίριο στην Πλώσταινα στο Μεσολόγγι που στεγάζεται η βυρωνική εταιρία κατασκευάστηκε πριν λίγα χρόνια με σκοπό να φιλοξενεί δραστηριότητες της εταιρίας αλλά και σχετικό υλικό από όλο τον κόσμο. Κτίσθηκε στο ίδιο το σημείο που ο ρομαντικός ποιητής διέμενε μέχρι το 1924 που πέθανε. Εκεί ήταν η κατοικία του, εκείνα τα δημιουργικά χρόνια. Στην αναταραχή της πολιορκίας καταστράφηκε.
-Για το κτίριο.
Η Astrid από το Edinburgh μίλησε για το φωτισμό τον οποίο η ίδια θεωρεί σημαντικό βοήθημα στην λειτουργικότητα και την ανάδειξη του κτιρίου. Αφέθηκε ίσως στη τύχη ανειδίκευτων τεχνικών αφού το αποτέλεσμα του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου είναι η παραμόρφωση η σκίαση και όχι η ανάδειξη του περιβάλλοντος. Σημείωση ο Αndrey Temmas (σύζυγος της Αstrid) είναι ένας από τους παγκόσμια γνωστούς lighting designers.
Όλοι έχουμε διαπιστώσει ότι το καινούργιο κτίριο είναι «μακριά» από το ύφος της πόλης. Ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, λιτό, παγωμένο κτίριο στην μέση μιας αποξηραμένης λίμνης έρχεται σε σύγκρουση με το ρομαντισμό και τα συναισθήματα του ποιητή. Ίσως ο σχεδιαστής να ήθελε να μεταφέρει εκείνο το αρχικό Newsteadabbey στο Μεσολόγγι. Τα παράθυρα στις σοφίτες μπορεί να προδίδουν κάτι τέτοιο.
Πάντως δεν ήταν απαραίτητος ο επιπλέον όροφος.
Η Daniel η γαλλίδα τεχνοκριτικός παρουσίασε την ερευνά της πάνω σε πίνακες του Βύρωνα. Ήταν κατενθουσιασμένη από την ομορφιά, τo σπάνιο περιβάλλον και την ηρεμία του τόπου . Μας εξέπληξε.
Από τον 12ο αιώνα μέχρι σήμερα, δηλ. οκτακόσια περίπου χρόνια από την ίδρυση εκείνου του μοναστηριού η κοινότητα των μοναχών "μετασχηματίσθηκε" σε International Byron Societies της οποία κομμάτι είναι η Bυρώνικη εταιρία της Ι.Π.Μεσολογγίου
Το Newsteadabbey μεταμορφώθηκε σε Βυρώνειο Μέγαρο στο Μεσολόγγι. Ενώ ο διαλογισμός και το πνεύμα των ιδρυτών του έγινε μήνυμα κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της τυραννίας και υπέρ της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο. Ορατά και ξεκάθαρα στην ποίηση του Λόρδου.

Με τον Ken την Astrid και την Daniel ανταλλάξαμε απόψεις στο δείπνο που δόθηκε χθες προς τιμή των ομιλητών (61!) απ όλο τον κόσμο για τη ζωή και το έργο του ποιητή στο Μεσολόγγι στο 35ο διεθνές συνέδριο με θέμα: «Ο Λόρδος Βύρων και η Ιστορία»

H φωτο του Βυρώνιου κτιριου ανηκει στη Ράνια ( Αγρίνιο)

Porsche engine rebuild project 1

Η αρχή

Μια άτυχη στιγμή στο καταμεσήμερο του Αυγούστου του 2005 ήταν αρκετή για να πληγωθεί ο κινητήρας του στο σημείο των βαλβίδων. Έγινε ακριβώς την ώρα που η μίζα έδινε κίνηση στα έμβολα με τον λεβιέ "καρφωμένο"- ξεχασμένο στην ταχύτητα. Το αποτέλεσμα ήταν… το «ξέφτισμα» του ιμάντα κίνησης, ο αποχρονισμός και η παραμόρφωση βαλβίδων. Αυτό ήταν αρκετό να φρενάρει μια και καλή το θηρίο των 2500 cc του «944» και να πέσουν σε λήθαργο τα 185 άλογα που μετέτρεπαν ασταμάτητα την δύναμή τους σε κινητική Ενέργεια.

Η συνέχεια

Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, αποφασίσαμε να τα «σκουντήσουμε» για να ζωντανέψουν πάλι.
Χωρίς την εμπειρία ειδικών αυτοκινήτου , με οδηγό βοηθητικά βιβλία και manual , πολλά πολλά κείμενα και εικόνες από το διαδύκτιο, σε ένα επανδρωμένο ιδιωτικό εργαστήριο, με την πρωτοφανή υποστήριξη ενός εκκολαπτόμενου δεκαπεντάχρονου «μηχανικού» της οικογένειας, αποσπάσαμε την πελώρια μηχανή από το σασί κι αρχίσαμε την μεθοδική ανασύστασή της. Όπως ακριβώς σε διατηρητέο κτίριο, ξεκινώντας με τη λεπτομερή σχεδιαστική αποτύπωση, την αρίθμηση των δομικών στοιχείων και τη μελέτη της λειτουργικότητας του, έτσι κι εδώ ακολουθήθηκαν με ευλάβεια όλοι οι κανόνες του «παιχνιδιού». Με προσοχή λύθηκαν και αποκολλήθηκαν τα επιμέρους ανταλλακτικά. Καπάκι εκκεντροφόρου , κεφαλή, πολλαπλή, κάρτερ λαδιού, φίλτρα, ρουλεμάν, γρανάζια, μίζα, λουριά, εντατήρες, τρόμπες νερού και λαδιού τακτοποιήθηκαν σε ξεχωριστό χώρο με προσοχή και τάξη. Οι βίδες, οι ροδέλες και τα παξιμάδια αφού καθαρίστηκαν, αριθμήθηκαν και μπήκαν σε ειδικά συρταράκια που είχαμε προμηθευτεί για αυτό το σκοπό. Το καπάκι με τις κτυπημένες βαλβίδες ταξίδεψε σε εξωτερικό συνεργείο μαζί με καινούργια ανταλλακτικά που είχαν έλθει απ την αντιπροσωπία. Λειάνθηκε επιμελώς και επέστρεψε καινούργιο έτοιμο για να βρει το ταίρι του.
Για να δώσουμε το στίγμα της προσωπική μας δουλειάς, συναποφασίσαμε μερικά από τα εξαρτήματα να αλλάξουν προφίλ (χρώμα), με στόχο την διάκριση τους από το υπόλοιπο σώμα. Έτσι το καπάκι με το λογότυπο της εταιρίας και το κάρτερ, έγινε ένα υπέροχο γυαλιστερό κίτρινο, οι δύο βάσεις χρυσές και η πολλαπλή εισαγωγής με το κάλυμμα του εκκεντροφόρου επικεφαλής χρώμιο. Χρησιμοποιήθηκαν πυράντοχα χρώματα από επαγγελματία του είδους.

Τώρα η ανακατασκευή άρχισε να γίνεται περισσότερο ενδιαφέρουσα. Το λογότυπο αφού λειάνθηκε προσεκτικά με ψηλό σμυριδόπανο στο τριβείο, φάνταζε πλέον επιβλητικά πάνω στο κίτρινο. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή μιας μεταλλικής τροχήλατης βάσής (με σκοπό την επιθεώρηση της μηχανής σε κάποιο ύψος και σε πλήρη περιστροφή) ήταν πραγματική δημιουργική απασχόληση τόσο στο υπολογιστή με την βοήθεια του CAD, όσο και στο εργαστήριο με την ηλεκτροκόλληση και τον κόφτη.
Και έπεται κι άλλη συνέχεια ..

Φεστιβάλ Street Painting - etoliko 2009

Μόλις 10 λεπτά βόρεια από το Μεσολόγγι μέσα στη λιμνοθάλασσα στο γραφικό Αιτωλικό μερικοί ζωγράφοι άλλοι ερασιτέχνες κι άλλοι επαγγελματίες μετέτρεψαν την κεντρική πλατεία του νησιού σε μια υπαίθρια γκαλερί για μικρούς και μεγάλους.
Χρησιμοποιώντας κιμωλία ως εργαλείο και τις μαρμαρόπλακες για καμβά, οι καλλιτέχνες δημιούργησαν έργα σε διάφορα θέματα και μεγέθη. Τα θέματα ποικίλα.

Ήταν μια γιορτή πρωτόγνωρη και ίσως προχωρημένη για τα δεδομένα αν σκεφτεί κανείς ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις ξεκίνησαν στο κόσμο μόλις στην δεκαετία του '80. Εδώ το street painting έφτασε να γίνει πράξη μετά από μια μια ιδέα που είχαν δυο τρεις φίλοι κάποιο ανοιξιάτικο βραδάκι. Έτσι ξεκινούνε όλα.

Η Βανια Στέφου κι ο Αποστόλης Μπλίκας εμπνευστές τις γιορτής συμμετείχαν κι οι δυο τους ενεργά.
Νεολαία και ιδιαίτερα παιδιά απόλαυσαν το "μικρό" ετούτο φεστιβάλ.

Οι μεγάλοι κοιτούσαν με απορία. Άλλοι θαύμαζαν την δεξιοτεχνία.

Ήταν απίστευτο! Οι μικροί φίλοι δεν το είχα σε τίποτα να ξεκινήσουν τις δικές τους ζωγραφιές με ότι κιμωλιοχρώματα περίσσευαν. Ήταν αληθινή εμπειρία για όλους .

Τα έργα αυτά δεν έχουν διάρκεια.

Φεύγουν εξαφανίζονται είναι εφήμερα.

Γι αυτό γίνονται αμέσως συμπαθητικά, ότι και νάνε. "Μένουν"…

Περισσότερα εδώ κι εδώ

Ποιότητα της αφίσας

Ανεβαίνει το επίπεδο ποιότητας της αφίσας.

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνει κανείς βλέποντας τις καινούργιες αφίσες του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού. Προδιαθέτουν για εκδηλώσεις υπεύθυνες, σοβαρές και σωστά οργανωμένες. Συγχαρητήρια σ' όποιον έχει βάλει το χέρι του στο γραφιστικό design με την ευχή ανάλογης επιτυχίας στις εκδηλώσεις που προβάλλουν.

Παραλία Αιτωλικού

Αντικείμενο της πρότασης - ανάπλασης είναι η αναβάθμιση η αξιοποίηση και η επανένταξη της παραλίας στη ζωή της πόλης. Άλλες εποχές η παραλία έσφυζε από ζωή εμπόριο συναλλαγές την καθιερωμένη βόλτα το τρένο τα καρνάγια τα σιδηρουργία.
Δύσκολο να συζητάμε για επαναφορά της μορφής της όπως εκείνη ήταν στη δεκαετία του ‘60, όπου το πλάτος της εφτανε μόλις τα 10 μέτρα (αντί 25 σήμερα) με τα περίφημα πέτρινα κράσπεδα και τις σκάλες να βυθίζονται στο νερό. Εκ των πραγμάτων θα πρέπει να δεχθούμε τις καλές η κακές παρεμβάσεις σαν μέρος της ιστορίας αυτού του σημείου της πόλης. Άλλωστε ένα τέτοιο εγχείρημα θα συναντούσε πολλά και δύσκολα λειτουργικά προβλήματα.

Σήμερα η παραλία έτσι όπως έχει προκύψει έχει τρεις παραμέτρους
1.Το φυσικό και κτισμένο περιβάλλον Θάλασσα περίπατος 2. Την αναψυχή δηλ τα καταστήματα καφέ φαγητού και ξενοδοχείου 3. Την κυκλοφοριακή ροή των τροχοφόρων συμπεριλαμβανομένου ίσως και του ποδηλατοδρομίου.

Βασικές αρχές του σχεδιασμού

1.Το φυσικό περιβάλλον ο περίπατος η βόλτα εξασφαλίζεται με μια διαδρομή πλάτους τεσσάρων μέτρων σε όλο το μήκος της παραλίας.

Ο χώρος αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εξυπηρέτηση αλιευτικών σκαφών η ταχύπλοων τα οποία υπάρχουν ήδη στην περιοχή αλλά πάσχουν από βασικές ευκολίες λιμενισμού. Για αυτόν το σκοπό επίσης σχεδιάζονται πέντε παραδοσιακές ξύλινες προβλήτες διάφορων διαστάσεων. Τα στοιχεία που έλκουν τον επισκέπτη είναι η θάλασσα τα γεφύρια οι παραδοσιακές γαίτες και ασφαλώς η αναψυχή.

2.Τα πεζοδρόμια επεκτείνονται 4.00 επιπλέον μέτρα από τα υπάρχοντα, και από τις δύο πλευρές τους. Δηλαδή το συνολικό πλάτος θα φθάνει τα 7.00 μέτρα από την οικοδομική γραμμή και 8.00 μέτρα από την πλευρά της θάλασσας.

Ανακατασκευάζονται εξ αρχής με νέα υλικά σύμφωνα με μελέτη εφαρμογής όλα τα δάπεδα. Παγκάκια και φωτισμός συμπληρώνουν την σύνθεση.

Τα καταστήματα θα έχουν δυνατότητα ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων (με την σύμφωνη γνώμη των αρμόδιων) και από στις δύο πλευρές έως το χώρο του περιπάτου .

3.Η κυκλοφορία οχημάτων ορίζεται σε δύο κατευθύνσεις, με δύο βασικούς κόμβους για την ομαλή διανομή στις κάθετες οδούς. Στόχος η μείωση της μέσης ταχύτητας με πλάτος δρόμου που δεν ξεπερνά τα 4 μέτρα. Γι αυτό το σκοπό επίσης, είναι αναγκαίο το διαχωριστικό διάζωμα που ορίζει τις κατευθύνσεις. Οι κόμβοι διαμέτρου 9 μέτρων είναι ιδανικοί για τοποθέτηση μνημείων, επιφανών αιτωλικιωτών η έργων τέχνης.

Τρία πάρκιγκ δυναμικότητας 12 - 14 Ι.Χ. αυτοκινήτων το καθένα, σχεδιάστηκαν ομοιόμορφα στο χώρο ώστε να εξυπηρετήσουν ανάγκες στάθμευσης των επισκεπτων των καταστημάτων του ξενοδοχείου και των κατοίκων της περιοχής. Η κυκλοφοριακή σύνδεση-κίνηση όχι μόνο διευκολύνει την κυκλοφορία αλλά βοηθά σε περιπτώσεις ανάγκης όπως πυροσβεστικά και νοσοκομειακά οχήματα, τροφοδοσία, και καθαριότητα. περισσότερα εδώ

Η «εικόνα»

Ήταν μόνιμα στο εξωκλήσι πάνω στο λόφο εκεί πιο πέρα που χάνεται ο αποκαμωμένος ήλιος. Όμορφη έστεκε και σε κοιτούσε με ένα βλέμμα βαθύ. Μιλούσε σ αυτούς που ήθελαν να ακούσουν με λόγια ήρεμα αργά συμπαθητικά.
Ξαφνικά έφυγε - χάθηκε την πήραν. Στη θέση της μια φρεσκοφτιαγμένη αγιογραφία που την "παρίστανε".
Προστασία, συντήρηση και τα συναφή, λέγεται ότι ήταν οι λόγοι φύλαξής της κάπου μακριά από το λημέρι της.
Σήμερα εμφανίζεται μόνο στην γιορτή της. Η μορφή όμως άλλαξε. Το πρόσωπό αλλοιώθηκε. Με μαύρη σκιά είναι καλυμμένο. Κτυπήματα λογής με αιχμηρά αντικείμενα σε διάφορα σημεία. Κι Ένα μαύρο σύννεφο απλώνεται δεξιά κι αριστερά χαμηλά στο ένδυμα της. Την γνώριζα πολύ καλά από παλιά.
Της άξιζε κάτι καλύτερο..

Αρχαιολογικο Μουσείο στη Πάτρα.. κάτι κινείται

Η ύπαρξη της αρχιτεκτονικής σχολής του Πανεπιστήμιου Πατρών έχει συμβάλει στο γεγονός ότι η Πάτρα σήμερα απέκτησε ένα καινούργιο αρχιτεκτόνημα που αν μη τι άλλο θα συζητηθεί. Και θα αποκτήσει κι άλλο κι άλλο. Η αρχιτεκτονικές σχολές υποκινούν, διαμορφώνουν, επηρεάζουν...
Το νέο απόκτημα της Πάτρας είναι το καινούργιο αρχαιολογικό μουσείο που εγκαινιάζεται αυτές τις μέρες (24 ιουλίου). Το έργο είναι του αρχιτέκτονα κ. Θεοφάνη Μπομπότη μετά από διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμού. To διακρίνει ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στοιχείο, μία σφαίρα από τιτάνιο η οποία προβάλλεται δυναμικά στην πρόσοψη του.

Η Αιτωλοακαρνανία για παράδειγμα, τι έχει να παρουσιάσει στο τομέα αυτόν;

Πόσους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς έχει διεξάγει;

Τι συμβαίνει με τα δημόσια κτίρια στο νομό;

Τι πρέπει να αλλάξει;

Μήπως η σκέψη, η νοοτροπία, ο τρόπος, οι άνθρωποι που ορίζουν τον «ραπιτογράφο» ;

Πώς τέλος πάντων βλέπει ο μεγαλύτερος νομός την παρουσία του μεταξύ των άλλων στο κτισμένο περιβάλλον;

Γεγονός πάντως είναι ένα : H αρχιτεκτονική σταμάτησε να ανασαίνει εδώ από την εποχή των νεοκλασικών. Κάποια λίγα δείγματα που προέρχονται από ιδιώτες αρχιτέκτονές είναι σαν καρδιακές μαλάξεις σε νεκρό χωρίς επιστροφή.

Συζητήσεις τελευταία στους κύκλους των μηχανικών φέρνουν πρώτο θέμα την δημιουργία Αρχιτεκτονικής στην Αιτ/νία. Κι επειδή αυτό για τους περισσότερους από μας αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός, οδηγούμαστε στο ότι ελπίδες θα υπάρξουν μόνο άν η εξάρτηση των σχολών αυτων μεταφερθεί από το Υπουργείο Παιδείας στο υπουργείο Πολιτισμου. Εκεί δηλαδη που θα έπρεπε να ανήκουν (όπως στην Ευρώπη) ώστε να μην αποτελούν τμήματα Πανεπιστημίου και και επομένως προυπόθεση για την υπαρξής τους . Π.χ. στη Γαλλία, αποτελούν ανεξάρτητες ανώτατες Σχολές.

H κλασική μουσική έχει πεθάνει η τώρα αρχίζει;

Θαύμαζα την κλασική μουσική. Δεν ανήκω στους φανατικούς. Η δισκοθήκη στην εφηβεία εμπλουτιζόταν μονο με ήχους Rock tzaz ελληνικά και ξένα ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής. Οι δίσκοι που βρισκόταν στο πίσω μέρος του καναπέ του σαλονιού είχαν μείνει για πολύ καιρό απείραχτοι. Μπετόβεν Μότσαρτ Βιβάλντι - αγαπημένοι από άλλες γενιές. Μέσα σ αυτή τη συλλογή βρισκόταν και μερικοί του Μ.Θεοδωράκη, από τα λίγα απαγορευμένα - χαραγμένα στη μνήμη - των παιδικων μας χρόνων στην περίοδο της δικτατορίας. Μετά το '74 άρχισαν κι αυτοί σιγά σιγά να ζωντανεύουν στο παλιό ραδιοπικάπ της Philips που υπάρχει ακόμα…

Μερικοί νομίζουν ότι η κλασική μουσική έχει πεθάνει, εγω θα προτιμήσω αυτούς που υποστηρίζουν ότι τώρα αρχίζει.
Γεγονός πάντως είναι ότι το είδος έχει μια μικρή μερίδα κόσμου, που πιστά το ακολουθεί.
Προϋποθέτει καλή ακουστική (όχι καλό αυτί γιατί απ αυτό διαθέτουν όλοι) είτε αυτή προέρχεται από τον σχεδιασμό του χώρου της συναυλιας, είτε από κάποιο ηχητικό σύστημα.

Το τρυφερό με το άγριο,
η λύπη κι η χαρά,
η λάμψη με το σκοτάδι
το στέρεο και το ρευστό
το μίσος και η αγάπη
ο τρόμος ο θρίαμβος, η έπαρση, η αποτυχία..
γίνονται εύκολα ήχοι από ένα γκρουπ κλασικών οργάνων . Ήχοι που διαπερνούν την ψυχή του καθένα.

Ξάφνιασε ο σύλλογος ετεροδημοτών. που ήταν κι ο διοργανωτής της συναυλίας, το περασμένο Σάββατο στο ανοιχτό θέατρο.

Δέκα εξαιρετικά μέλη της κρατικής ορχήστρας με οδηγό Παντελή Δεσποτίδη (εξάρχων) στο βιολί με το πάθος και την σπάνια τεχνική σε ‘ένα απίστευτο παίξιμό έκανε το κοινό να μείνει άφωνο.
Θεοδωράκης Χατζιδάκης Λοιζος.. αλλά και Μπράμς, και λίγο από άρωμα γυναίκας συγκίνησαν.

Ο Δημήτρης Γιακοπουλος στο τραγούδι έδωσε το χρώμα και την κατάλληλη αξιοπρέπεια στις συνθέσεις που ερμήνευσε. Το Βιολοντσέλο έφερνε γλυκά τις χαμηλές συχνότητες στο πλήθος ενώ η κιθάρα ξεκάθαρα σέρβιρε τους ήχους των χορδών μπροστά σου κρατώντας τέμπο.

Μελανά σημεία.
Η ακουστική που παρόλο την προσπάθεια του ηχολήπτη αδίκησε το τελικό αποτέλεσμα, και το «απολογητικό»; σημείωμα των πεπραγμένων του συλλόγου στην τελευταία σελίδα του προγράμματος που δεν ήταν απαραίτητο.

Ένας καινούργιος μετασχηματισμός φαίνεται να χτυπάει ξανά την πόρτα των καλοκαιρινών εκδηλώσεων...