Ιόνια οδός : το απίστευτο και το μελό

Ο αυτοκινητόδρομος που συνδέει την Καλαμάτα με την Κακαβιά σιγά σιγά ολοκληρώνεται. Ένα μεγαλο του τμήμα «σχίζει» την Αιτωλοακαρνανία στα δύο. Η περιοχή μετασχηματίζεται. Στην κυκλοφορία δώθηκε χθές το κομμάτι Κεφαλοβρύσου Αιτωλικού – Κουβαρά Φυτείων .
Πέντε κόμβοι δυό γέφυρες σε 34 χιλιόμετρα Ευρώπη!
H λιμνοθάλασσα επιτέλους αναδεικνύεται. Σαν από θαύμα εμφανίζεται απο άκρο σε άκρο και μένει στα μάτια του ταξιδιώτη σε όλη την διάρκεια της διαδρομής Κεφαλοβρύσου – Αγγελοκάστρου και το αντίστροφο. Το ειδυλλιακό τοπίο κάνει αληθινό τον ποιητή που μιλάει για μια πόλη που κυριολεκτικά «αναδύεται από την Θάλασσα».
Η πανάρχαια φιλία που ενώνει αυτές τις δύο πολιτείες (Αιτωλικό, Αγγελοκάστρο) σε συνδιασμό με την σημερινή εύκολη σύνδεσή τους, μπορεί να αποτελέσει κίνητρο συνένωσης αργότερα στο Καποδίστρια 2.
Λίγο παραπάνω
Η "αιμοδοσία" της παλαιάς Εθνικής οδού στο Αγρίνιο σταματάει μιας και ο καινούργιος άξονας είναι απομακρυσμένος από την πόλη . Οι κινητοποιήσεις με καινούργιες προτάσεις μάλλον αρχίζουν, αλλά τι κρίμα! πάλι «κατόπιν εορτής».
Στη Κλεισούρα.
Το μοναδικό του είδους φαράγγι παύει να είναι προσπελάσιμο σ αυτούς που κατευθύνονται στο Βορά. Θα είναι τυχεροί μόνο εκείνοι που πηγαίνουν στην περιοχή του Αγρινίου μέσου παλιάς εθνικής οδού. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, αφού ο κυκλοφοριακός φόρτος δεν θα το «βαραίνει» πια.
Η πραγματικότητα όμως έιναι άλλη. Το μελό, πράγματι αδικεί ένα τέτοιο έργο. Ο αυτοκινητόδρομος δίνει περισσότερα απ όσα παίρνει..
Απίστευτα τοπία σε ένα εντυπωσιακό ανάγλυφο κάνουν την διαδρομή από τις ομορφότερες του κόσμου.
Όχι δεν είναι υπερβολή..πρόκειται για μια ιστορική στιγμή.

Το πρώτο χαρακτικό.

Αφού τελείωσε η ξενάγηση, πήγαμε στο εργαστήρι. Εκεί στέκονταν παιδιά - πολλά παιδιά γύρω από ενα πάγκο με εργαλεία. Το τραπέζι για την σχεδίαση ήταν πιο πέρα και μας περίμενε. Η παρουσία της Μαριάννας Κατράκη και των παιδιών έφτιαχνε μιαν ατμόσφαιρα αγνή, αυθεντική, γνήσια. Μας προέτρεψαν να σχεδιάσουμε. Μας δώσανε το ριζόχαρτο.

Μια δύο τρεις γραμμές έγινε το σκίτσο.

Το αντέστρεψα και με την βοήθεια του καρμπόν πάτησα το σχήμα δυνατά πάνω σε ένα κομμάτι λινόλαιο. Το λινόλαιο ( linoleum) χρησιμοποιείται συχνά στη χαρακτική. Είναι επίπεδο και χαράσσεται εύκολα.
Τώρα φαινόταν το αρνητικό του. Με το κοπίδι του καλλιτέχνη αφαιρέθηκαν οι γραμμές κι ότι άλλο δεν έπρεπε να τυπωθεί. Όπως ακριβώς σε μια σφραγίδα. Πέρασε γρήγορα η ώρα. Η μακέτα ήταν έτοιμη.
Από εδώ και στο εξής ανέλαβαν οι ειδήμονες. Με την υπομονή δασκάλας στα παιδιά της, η χαράκτρια του εργαστηρίου έδειχνε και περιέγραφε την διαδικασία. Η μελάνη στρώθηκε στην επιφάνεια με την βοήθεια ενός σκληρού ρολού τέτοιου που συναντάς μόνο στα παλιά τυπογραφεία.

Κυλούσε αργά και σταθερά, οριζόντια και κάθετα μέχρι να καλύψει ομοιόμορφα την επιφάνεια. Κι από κει στο κύλινδρο - ένα βαρύ εργαλείο που θύμιζε χειροκίνητο βαρούλκο. Προσεκτικά τοποθετήθηκε στο σημείο όπου θα περνούσε η σιδερένια ρόδα. Επάνω στο μελανωμένο λινόλαιο απλώθηκε προσεκτικά το χαρτί.

Την πίεση της εκτύπωσης την αισθάνεσαι στους βραχίονες του κυλίνδρου. Είναι μια "προσπάθεια γέννησης". Κι όταν όλο πέρασε σιγά σιγά από κάτω,

με την αγωνία του αποτελέσματος, αποκολλήθηκε το χαρτί από τη μελάνι. Μια μικρή ευτυχία φάνηκε να φτερουγίζει σ όλους που παρακολουθούσαν την διαδικασία. Ήταν το πρώτο χαρακτικό!

Η χαρακτική η τζαζ κι η Στεφανία.

Αυτές τις μέρες το Κατράκειο έχει την τιμητική του.
Η Στεφανία φοιτήτρια της σχολής καλών τεχνών της Θεσσαλονίκης μας υποδέχθηκε με χαμόγελο. Αφού εξήγησε τις τρεις βασικές τεχνικές της χαρακτικής ,την λιθογραφία, την ξυλογραφία, και την χαλκογραφία, μας παρουσίασε τα έργα ένα προς ένα! Ήταν όλα φτιαγμένα από εκείνα τα ανήσυχα αγόρια και κορίτσια που έφηγαν απο το σχολείο για να σπουδάσουν τέχνη. Οι εναλλαγές των χρωμάτων, αλλά και του μαύρου με το λευκό στο χώρο του μουσείου, έμοιαζε με πλούσια ενορχηστρωμένη μουσική του Frank zapa, με πολύ πολύ «rock» και αρκετη δόση «τζαζ». Τι άλλο έργο θα μπορούσε άλλωστε στραγγίξει αφού προέρχεται από την έδρα του Ξενή Σαχίνη γνωστού στο χώρο της χαρακτικής γιο του Νίκου του «νεφτελιδικού λαδιού’ που μαζί με την Μανωλεδάκη και τον Λαζόγκα «παίδευαν» την δεκαετία του ‘80 τους φοιτητές της αρχιτεκτονικής στα Εικαστικά;
Και η διαδρομή ανάμεσα στα γιγάντιους τοίχους του Μουσείου συνεχίστηκε. Είδαμε κι άλλες τεχνικές όπως τα αποτελέσματα του υπολογιστή και τις δυνατότητες του Photoshop , μικτές τεχνικές, κι άλλες, κι άλλες. Τα περισσότερα θέματα ήταν ελεύθερα κι έδιναν την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας έκφρασης χωρίς ταμπού και δεσμεύσεις, χωρίς όρια. Άλλοτε μετέδιδαν την χαρά κι άλλοτε την λύπη άλλοτε μίσος κι άλλοτε την αγάπη άλλοτε την ειλικρίνεια κι άλλοτε την ειρωνεία.
Μπορούσες εύκολα να διακρίνεις το ταλέντο την ευχέρεια στην σχεδίαση το έμπειρο παιχνίδι των χρωμάτων την ερμηνεία του φωτός και της σκιάς αλλά και της γνώσης της τεχνικής παραγωγής.
Εντυπωσιακή η αναλυτικότατη περιγραφή των έργων από την Στεφανία Μητράκη.

Ήταν πραγματική εμπειρία.

Η έκθεση γίνεται στο Μουσείο Κατράκη στο Αιτωλικό και θα είναί μέχρι τις 28 Ιουνίου.

Τρίτη έως Πέμπτη και Κυριακή 10:00-2:00 μμ .

Παρασκευή και Σαββάτο 10:00-2:00 μμ και 4:00-9:00 μμ όπου λειτουργεί και το εργαστήρι.

"Χορεύοντας" με τον Απόλλωνα

«Σήμα κατατεθέν» της νεοκλασικής ελληνικής αρχιτεκτονικής.
Η γραφική κεραμιδωτή (βυζαντινού τύπου) στέγη μαζί με τα ακροκέραμα συνέθεταν την γνωστή όψη των νεοκλασικών σπιτιών.
Το αρχιτεκτονικό αυτό στοιχείο, το ακροκέραμο, έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα.

Σε σχήμα σχεδόν επίπεδο, με έντονα χρώματα εκείνοι συνήθιζαν να το τοποθετούν αραιά περιμετρικά του κτιρίου, ενώ στη νεοκλασική εποχή (19ος & 20ος αι.) παρουσίαζε έντονη αναγλυφικότητα και τις περισσότερες φορές "κάθονταν" το ένα δίπλα στ' άλλο..

Εκατό ακροκέραμα στόλιζαν το νεοκλασικό της οδού Κουρκουμέλη. Οι αποκολλήσεις από σεισμούς, τα ατυχήματα στις επιδιορθώσεις που χρειάστηκαν αλλά και οι ιδιόρρυθμοι κλέφτες τα μείωσαν στα εξήντα. Η ανακατασκευή σήμερα του περιμετρικού γείσου και της ταλαιπωρημένης στέγης έκανε τα ακροκέραμα προσωρινά να εγκαταλείψουν την αιώνια θέση τους για να επανατοποθετηθούν αργότερα και να συμπληρωθούν με πανομοιότυπα.

Η συμπλήρωση αυτή μπορεί να είναι αποδεκτή όταν τα νέα στοιχεία που προσθέτονται δηλώνουν αμέσως την σημερινή τους προέλευση (χρώμα υλικό κατασκευής) και γενικά αποσκοπούν στην ανάκτηση της αυθεντικής άποψης του κτιρίου.

Ο Απόλλωνας "ταξίδεψε" στην πρωτεύουσα εκεί που κάποτε ήταν πλήθος κεραμοποιία και εργαζόταν πυρετωδώς να διακοσμήσουν όχι μόνα τα αρχιτεκτονήματα του Τσίλερ αλλά και τα περισσότερα σπίτια της εποχής .

Γι αυτό το σκοπό έγινε ένα καινούργιο μοντέλο κάπου στο Πειραιά . Με πρωτη ύλη τον πηλό ελαφρώς μεγαλύτερο από το φυσικό (10% περίπου), ετοιμάστηκε με κάθε λεπτομέρια και τέχνη. Η μικρή αυτή αυξηση στο μέγεθος δίνεται γιατί ο πηλός στην διάρκεια του ψησίματος συρρικνώνεται. Από αυτό προέκειψε το αρνητικό γύψινο καλούπι .

Κι από το Πειραιά στα Άνω Λιόσια σε ένα οικογενειακό κεραμοποιείο.

Τρία μόλις τεμάχια την ώρα ήταν το maximum της παραγωγής για τον κυρ-Θέμη. Κι αφού τέλειωσαν.. κι αφού στέγνωσαν για τρεις με τέσσερις ημέρες, ρίχτηκαν στην φωτιά. Ο φούρνος έκαιε και το θερμόμετρο εσωτερικά έδειχνε τους 1100 βαθμούς Κελσίου…

Και σαν από θαύμα γεννήθηκε ο Θεός του Ολύμπου, ένας ακροκέραμος Απόλλων.