Αφιέρωμα στο Νίκο

Το γεγονός ότι υπάρχει ένας χώρος σαν την Διέξοδο κοντά μας που εκπέμπει εικαστικές συχνότητες είναι θετικό και αξίζουν συγχαρητήρια όλοι που έχουν εμπλακεί μ΄ αυτή. Ιδιαίτερα στον Νίκο ο οποίος με προσωπική υλική και πνευματική επιβάρυνση κρατάει καλά αυτά τα ινία και συνεχίζει στον όγδοο χρόνο λειτουργίας του. Πάντα τον ευχαριστούσε και τον γοήτευε αυτή η αμεσότητα με τους ανθρώπους πνεύματος και της τέχνης.
Διάλεξα δύο έργα γι αυτό το αφιέρωμα από την κα Ευφροσύνη Χαστούπη - Παρούση που πρόκειται να φιλοξενηθεί στις 14 Ιουνίου στη αίθουσα αυτή, και τα προτείνω ανεπιφύλακτα. Μας έρχεται από την Κόρινθο και θα μας οδηγήσει μέσω της ζωγραφικής της σε ένα φανταστικό κόσμο όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι ο άνθρωπος. Μέσα από μια αναγεννησιακή απόδοση επηρεασμένη σαφώς από τους γνωστούς ιταλούς ζωγράφους (σπουδές στην Ιταλία) μας κατευθύνει στο όνειρο, εκπέμποντας στον θεατή έναν απόκρυφο ερωτισμό..

Ο εγκλωβισμός του στίβου

Σωματείο, αθλητές και προπονητές δεν είναι ικανοί από μόνοι τους να ανάψουν την φλόγα του κλασικού αθλητισμού σε μια κοινωνία και μάλιστα της περιφέρειας. Χρειάζονται και τα εργαλεία που θα κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα που δεν είναι άλλα από επανδρωμένο στάδιο με σωστή υποδομή. Δεν πρόκειται για ανέφικτα πράγματα. Μόνο λίγο ενδιαφέρον…

Υπάρχει μια τάση στα στάδια να εξυπηρετούν κυρίως το ποδόσφαιρο παρά τον στίβο.
.
.

Οι φώτογραφίες είναι από τα Διασυλλογικό πρωτάθλημα πανπαίδων και πανκορασίδων Β' του Νομού , που έγιναν στο εθνικό στάδιο του Αιτωλικού.

Λίγο παραΚάτω…

Στην Κάτω Βασιλική...Ένα ανερχόμενo παραθεριστικό μέρος με ιδανική θέση στον Πατραικό,

σχεδιάστηκε η κατοικία όπως φαίνεται στο 3D . Οί όγκοι, τόσο των εσωτερικών όσο και των υπαίθριων χώρων, αντιληπτικά, προσδίδουν στό μέγεθος του δίνοντας την εντύπωση μεγαλύτερου απ' ότι στην πραγματικότητα. Το κτιρίο είναι μόλις 100 τετραγωνικά μέτρα στο σύνολο του (πάνω κάτω). Η σκάλα, κυριαρχεί στο ισόγειο, και ελέυθερα οδηγεί στον όροφο σε εσωτερικό μπαλκόνι και το κυρίως δωμάτιο.

Η κάτοψη διαμορφώνεται σε δύο επίπεδα με υψομετρική διαφορά 50 εκ. που χωρίζουν το σαλόνι από τις άλλες χρήσεις.

Οι παράγοντες που επηρέασαν τον σχεδιασμό ήταν, ο προσανατολισμός και η θέα, η διαμόρφωση εκμεταλλεύσιμου αύλειου χώρου και εξυπηρέτηση-πέρασμα οχήματος και η απαίτηση των ιδιοκτητών για κυκλικά στοιχεία στην πλάγια όψη για κάποιους ιδιαίτερους λόγους.

Όταν κάτι μας «βιάζει»..

Αν, παρατηρήσεις το κόσμο γύρω σου θα δεις πολλά περίεργα και αντιαισθητικά πράγματα!
Το περιβάλλον που ζούμε καθημερινά έχει πολλά που σε κάνουν να γελάς και να λυπάσαι μαζί.
Για παράδειγμα σε ένα παραδοσιακό φωτιστικό στην είσοδο της πόλης κάποιος -προφανώς απ' το συνεργείο του δήμου- τοποθετώντας το πορτάκι των καλωδίων στη θέση του ( μετά από επισκευή) κάπου παράπεσε μια βίδα (δύο είναι όλες κι όλες ) και καλό θεώρησε να το τυλίξει με την μονωτική ταινία που διέθετε για να μην ανοίγει.

Λεπτομέρειες…
.
Δεν γινόταν έπρεπε να το σημειώσω γιατί κάθε πρωί εδώ κι ένα χρόνο περίπου πέφτω επάνω του θέλω δε θέλω...

Στα άδυτα του Ρολογιού

Η ιστορία των μηχανικών ρολογιών, στην Ευρώπη αρχίζει τον 12ο ή 13ο αιώνα.

Ο πατέρας όμως όλων είναι ο ελληνικός μηχανισμός (Αστρολάβος), των Αντικυθήρων 125 π.χ.

Η φωτογραφία δείχνει το συγκλονιστικό θέαμα που αντικρίζει κανείς όταν ανέβει στο καμπαναριό του ναού των Ταξιαρχών, και φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται ο μηχανισμός του ρολογιού. Ο τοίχος φτιαγμένος από συμπαγή τούβλα. Το πάτωμα ξύλινο με μαδέρια που αντέχουν ακόμη. Μια σκάλα που οδηγεί σιις καμπάνες. Ο μηχανισμός στο κέντρο. Από εκεί περιστρέφει τους δείκτες με δύο σιδερένιους βραχίονες . Το σκηνικό θυμίζει ταινίες Κουασιμόδου, δέους και μυστηρίου. Αυτό το κρυφό μουσείο έχει σταματήσει να μετράει τό χρόνο, το πιθανότερο από αμέλεια και αδιαφορία για την συντήρηση του.
Θα πρέπει σύντομα να βρεί το παλιό ρυθμό του και να συμπεριληφθεί στα αξιοθέατα του τόπου.

Η φωτο είναι του Γρ. Κότσαρη 2004

etoliko 2030 & "abrakatabra"

Με αφορμή το πολύ πετυχημένο ποστ–αστείο? του abra και με τις δυνατότητες του Photoshop σήμερα ..Mια εικονική πραγματικότητα – εργαλείο όχι μόνο για μελετητές αλλά και για κάθε έπίδοξο οραματιστή .
Είναι ένα μοντάζ με τη σημερινή πραγματικότητα και την βοήθεια του Google Earth.

Όσο για άποψη σ΄αυτό που βλεπουμε: εξετάζουμε τις κυκλοφοριακές ανάγκες, μελετάμε τις κάθε λογής θετικές κι αρνητικές επιπτώσεις στην λιμνοθάλασσα και το περιβάλλον, και... το βλέπουμε με open mind ...αφου βέβαια ξεπεράσουμε κάποιες περίεργες - βαρετές άρνητικές τάσεις , που συνήθως παρουσιάζονται στους περισότερους που θέλουν να έχουν αποψη, για κάθε συγχρονο, και μεγάλης κλίμακας μετασχηματισμό.

they making we destroy..

Πελάδες της λιμνοθάλασσας

Πελάδες της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγιού, ή πελάδες της Τουρλίδας (αριστερά) όπως συνηθίζονται, είναι αυτά τα ξύλινα σπίτια που είναι κτισμένα σε πάσσαλους πάνω από το νερό. Άλλοτε καταφύγια για τους ψαράδες, και σήμερα χώροι για λίγες ώρες ξεκούρασης του σύγχρονου ντόπιου που επιμένει να τις περνά, χωρίς ανέσεις. Τα σπίτια αυτά λειτουργούν χωρίς φως , νερό και με ασαφή νομικό καθεστώς. Δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Παράλληλα αντικατοπτρίζουν την οικονομική πραγματικότητα της Αιτωλοακαρνανίας. Όμως αποτελούν ένα μοναδικό σύνολο, μια γραφική σύνθεση, δημοφιλή για τους φωτογράφους που τα καθιέρωσαν σαν σύμβολο της Λιμνοθάλασσας.

Από την μία η Κτηματική Υπηρεσία με τα πρωτόκολλα κατεδάφισης πιέζει, κι απ την άλλη ο πολιτικός κόσμος : νομαρχία και δήμοι προσπαθούν να βρουν λύσεις για την διατήρηση τους .

Μια κινητικότητα που ταράζει τα γαλήνια νερά της λίμνης. Στο παιχνίδι και ο Φορέας Διαχείρισης της Λιμνοθάλασσας προτείνει συμβιβαστικά πλάνα, που αν και σχετικά νεοσύστατος, θέλει να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις.

Οι φίλοι "οικολόγοι" απο την άλλη, ανένδοτοι, επιμένουν ότι κάθε τι που δεν είναι γεννημένο απ τη φύση πρέπει να φύγει, έτσι αβίαστα. Υπερβολές!
Διαβάζουμε σήμερα «Εθνικό πάρκο και ο Αμβρακικός» κι αμέσως ο νους εκτινάσσεται σε "απαγορεύεται" και σε "δεσμέυσεις", πάντως όχι σε "επιτρέπεται" και "αποδεσμέυσεις".

Σε κάποιες άλλες λιμνοθάλασσες (δεξιά) φτιάχνουν περίπου ίδια μικρά καταφύγια πάνω σε πασσάλους στο νερό, για διαμονή, αναψυχή και φιλοξενία. Εκεί η παράδοση και η γραφικότητα έχει μετατραπεί σε μια ολκής τουριστική βιομηχανία, ικανή να θρέψει δυο Ψωροκώσταινες μαζί.
Στη δική μας λιμνοθάλασσα με νύχια και με δόντια παλεύουν να διατηρήσουν τα "ψαροκάλυβα" μια παράδοση αιώνων.


(Ναι, να κρατήσουμε τους βιότοπους, αφού πρέπει - κι εμείς το θέλουμε - ανήκουν στον παγκόσμιο πλούτο της πανίδας και της χλωρίδας, αλλά αυτοί που το στηρίζουν ας ευρωποιήσουν την ιστορική τους ευθύνη και να πληρώσουν γι’ αυτό.
Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι καταχρεωμένες τους είπαν: Σταματήστε να κόβετε ξύλα, δέντρα και από τα δάση του Αμαζονίου, γιατί προκαλείτε τεράστια οικολογική καταστροφή…Όταν αυτοί που πίεζαν, κλίθηκαν να βάλουν το χέρι στη τσέπη τα πράγματα δισκόλεψαν …(1992) Υπάρχει μια συνοπτική διατύπωση που λέει ότι το οξυγόνο παράγεται στο νότιο ημισφαίριο καταναλώνεται στο βόρειο... )


Σήμερα μετά από προσπάθειες οι πελαδούχοι κατάφεραν να σταματήσουν τις διαδικασίες κατεδάφισης. Για πόσο όμως ακόμη?


«εκεί όπου οι Άνθρωποι συνθλίβονται από τη φτώχεια δεν μπορείς να μιλήσεις για περιβάλλον. Πρέπει πρώτα να ακούσεις τα προβλήματα τους». Μαξ Φίνλεισον (Βραβείο το 2002 της διεθνούς σύμβασης ραμσάρ)

Επιθυμία με τα όλα της

"...η λιμνοθάλασσα του Aιτωλικού, έχει ένα ιδιαίτερο λυρικό νόημα, που πρέπει κανείς να το κατακτήσει από κοντά....Eδώ, χωρίς αμφιβολία, γεννιέται ο ποιητής. Mπροστά στις λιμνοθάλασσες, αντίκρυ στα πρόσχαρα χαμηλά βουνά, ο άνθρωπος στοχάζεται με την καρδιά. Aισθάνεται να λειώνουν μέσα του οι στοχασμοί και οι φροντίδες όλα γίνονται πάθος - κι η χαρά της ζωής κι η ευφροσύνη του πνεύματος και η εγκαρτέρηση και ο ηρωισμός και οι μεγάλοι ενθουσιασμοί και οι πληγωμένοι ταπεινοί πόθοι. Ότι επιθυμεί το επιθυμεί με τα όλα του, χωρίς υποχώρηση και χωρίς συμβιβασμό".

απο το βιβλιο "Mορφές της Eλληνικής Γης" του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου

Οι φώτο είναι από την πρόσφατη φωτ. έκθεση του Βασίλη Αρτίκου που παρουσιάστηκε στη Διέξοδο.

Jazz space..

Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που σχεδιάσθηκε και ανακαινίστηκε το κτίριο στην κεντρική πλατεία του Αιτωλικού που στεγάζει το κατάστημα του Jazz café. Κτισμένο από πέτρα και ξύλο, άλλαξε πολλές φορές χρήσεις και επαγγέλματα από τα τέλη του 18 ου αιώνα. Σήμερα είναι ένα αναψυκτήριο με μεγάλα υαλοστάσια και όγκους στην οροφή, με παιχνιδίσματα στις επιφάνειες των τοίχων, που αποτέλεσε πρωτοπορία στις αρχές της δεκαετίας του 90. Από τότε, κατασκευαστικά, δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα, κατά καιρούς μόνο κάποιες αλλαγές στις αποχρώσεις τοίχων. Παρόλα αυτά δίνει την εντύπωση ενός σύγχρονου χώρου που ξεκίνησε μόλις χθες την λειτουργία του. Το πάντρεμα του παλιού και του καινούργιου φαίνεται να πέτυχε. Οι φώτο είναι από την πρόσφατη εικαστική επέμβαση της Βάνιας, που μαζί με το διακριτικό φωτισμό του χώρου συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σύνολο.

blogger in etoliko!

Χριστός Ανέστη ...indoor

Το έθιμο της ανάστασης τα μεσάνυχτα του Μ. Σάββατο από πάντα ήθελε μικρούς και μεγάλους - όλο τον κόσμο στη κεντρική πλατεία, μαζί να γιορτάσουν το πρώτο Χριστός Ανέστη.

Να όμως που η στάση του εφημέριου της μια εκ των δύο ενοριών επιμένει να «αναστήσει τον Χριστό» έγκλειστος στο ναό και όχι όπως συνηθίζεται . Αυτό συμβαίνει με την αιτιολογία ότι οι κροτίδες και τα βαρελότα είναι υπερβολικά. Αν δηλαδή του χρόνου και η δεύτερη ενορία κάνει το ίδιο τότε αυτόματα θα καταργηθεί ένα μακροχρόνιο έθιμο που θέλει όλο το κόσμο της πόλης μαζί να γιορτάζει την χαρμόσυνη αυτή στιγμή της ανάστασης. Είναι ίσως η μοναδική μέρα του χρόνου που οι δυο ενορίες του νησιού ενώνονται σε μία. Στις μικρές κοινωνίες επικρατεί έντονα το "εσείς" κι "εμείς" και κάποιες τέτοιες στιγμές βοηθούν αυτό να αξαλείφεται.

Οι μισοί πάντως Αιτωλικιώτες εκείνη την ώρα νοιώθουν ότι κάτι δεν παει καλά, νοιώθουν ότι κάποιος τους ..εγκαταλείπει .
Η κατάργηση των εθίμων βλάπτει την ορθοδοξία και μάλιστα σε μια περίοδο που ο αριθμός των πολέμιών της αυξάνεται.

Ευχές πολλές.

Χριστός Ανέστη σε όλους.

Μετασχηματισμοί στο γειτονικό μας Μεσολόγγι

Με δύο απανωτές παραιτήσεις σε διάστημα λιγότερο από μήνα δοκιμάζεται η λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου στο Μεσολόγγι. Ο Δημήτρης από τους «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ», και ο Νίκος ο επικεφαλής του συνδυασμού «Ν.Ι.Κ.Η» παρέδωσαν τα έδρανα σε αντικαταστάτες. Ο πρώτος απέφυγε να είναι επικριτικός ελπίζοντας η κίνηση του αυτή να έχει θετικό αντίκτυπο στην λειτουργία του θεσμού!!!! κι ο δεύτερος μιλάει ευθέως για υποβάθμιση της ποιότητας των συνεδριάσεων. Εδώ στο Αιτωλικό μάλλον είναι "όλα καλά" και δεν χρειάστηκε καμιά παραίτηση ως τώρα. Πολλά ερωτηματικά πάντως για τις παραπάνω κινήσεις. Το σημαντικότερο απ όλα είναι ένα: αφού σήμερα αδυνατούν αυτοί οι άνθρωποι να κρατήσουν τουλάχιστον συνοχή στην διοίκηση πως θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός ευρύτερου δήμου που θα προκύψει με τον Καποδίστρια 2;

Καθαιρέσεις

Δεν ξέρω που αποδίδεται το ότι οι άνθρωποι χαίρονται να αποσυναρμολογούν να γκρεμίζουν η να καταστρέφουν κάτι και μάλιστα με μανία. Τα παιδιά πολύ περισσότερο. Κάνω μια σκέψη. Ίσως γιατί το θεωρούν ποιο εύκολο από το να συνθέσουν και να κτίσουν. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως κάτι καινούργιο εμφανίζεται. Μερικές φορές μ' αυτό τον τρόπο απομακρύνουμε τα περιττά, τα άχρηστα τα επιβλαβή, άλλες φορές όμως μες τη χαρά μας εξαφανίζουμε ταυτότητες και ιστορίες.

Ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Κι ‘όμως πρόκειται για το λιθόκτιστο καμπαναριό του ναού των Ταξιαρχών. Πέρασαν έτσι οι γιορτές του Αυγούστου των Χριστουγέννων κι έχει ακόμα. Η φώτο από την νύχτα της αναστάσεως, σ’ αυτό το κεντρικό σημείο της πόλης. Τι έχει συμβεί άραγε! Χάσαμε παντελώς την αισθητική μας; Tο Αιτωλικό ήταν φιλόξενο και νοικοκυρεμένο…