Πελάδες της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγιού, ή πελάδες της Τουρλίδας (αριστερά) όπως συνηθίζονται, είναι αυτά τα ξύλινα σπίτια που είναι κτισμένα σε πάσσαλους πάνω από το νερό. Άλλοτε καταφύγια για τους ψαράδες, και σήμερα χώροι για λίγες ώρες ξεκούρασης του σύγχρονου ντόπιου που επιμένει να τις περνά, χωρίς ανέσεις. Τα σπίτια αυτά λειτουργούν χωρίς φως , νερό και με ασαφή νομικό καθεστώς. Δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Παράλληλα αντικατοπτρίζουν την 
οικονομική πραγματικότητα της Αιτωλοακαρνανίας. Όμως αποτελούν ένα μοναδικό σύνολο, μια γραφική σύνθεση, δημοφιλή για τους φωτογράφους που τα καθιέρωσαν σαν σύμβολο της Λιμνοθάλασσας.Από την μία η Κτηματική Υπηρεσία με τα πρωτόκολλα κατεδάφισης πιέζει, κι απ την άλλη ο πολιτικός κόσμος : νομαρχία και δήμοι προσπαθούν να βρουν λύσεις για την διατήρηση τους .
Μια κινητικότητα που ταράζει τα γαλήνια νερά της λίμνης. Στο παιχνίδι και ο Φορέας Διαχείρισης της Λιμνοθάλασσας προτείνει συμβιβαστικά πλάνα, που αν και σχετικά νεοσύστατος, θέλει να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις.
Οι φίλοι "οικολόγοι" απο την άλλη, ανένδοτοι, επιμένουν ότι κάθε τι που δεν είναι γεννημένο
απ τη φύση πρέπει να φύγει, έτσι αβίαστα. Υπερβολές!Διαβάζουμε σήμερα «Εθνικό πάρκο και ο Αμβρακικός» κι αμέσως ο νους εκτινάσσεται σε "απαγορεύεται" και σε "δεσμέυσεις", πάντως όχι σε "επιτρέπεται" και "αποδεσμέυσεις".
Σε κάποιες άλλες λιμνοθάλασσες (δεξιά) φτιάχνουν περίπου ίδια μικρά καταφύγια πάνω σε πασσάλους στο νερό, για διαμονή,
αναψυχή και φιλοξενία. Εκεί η παράδοση και η γραφικότητα έχει μετατραπεί σε μια ολκής τουριστική βιομηχανία, ικανή να θρέψει δυο Ψωροκώσταινες μαζί.Στη δική μας λιμνοθάλασσα με νύχια και με δόντια παλεύουν να διατηρήσουν τα "ψαροκάλυβα" μια παράδοση αιώνων.
(Ναι, να κρατήσουμε τους βιότοπους, αφού πρέπει - κι εμείς το θέλουμε - ανήκουν στον παγκόσμιο πλούτο της πανίδας και της χλωρίδας, αλλά αυτοί που το
στηρίζουν ας ευρωποιήσουν την ιστορική τους ευθύνη και να πληρώσουν γι’ αυτό.Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι καταχρεωμένες τους είπαν: Σταματήστε να κόβετε ξύλα, δέντρα και από τα δάση του Αμαζονίου, γιατί προκαλείτε τεράστια οικολογική καταστροφή…Όταν αυτοί που πίεζαν, κλίθηκαν να βάλουν το χέρι στη τσέπη τα πράγματα δισκόλεψαν …(1992) Υπάρχει μια συνοπτική διατύπωση που λέει ότι το οξυγόνο παράγεται στο νότιο ημισφαίριο καταναλώνεται στο βόρειο... )
Σήμερα μετά από προσπάθειες οι πελαδούχοι κατάφεραν να σταματήσουν τις διαδικασίες κατεδάφισης. Για πόσο όμως ακόμη?
«εκεί όπου οι Άνθρωποι συνθλίβονται από τη φτώχεια δεν μπορείς να μιλήσεις για
περιβάλλον. Πρέπει πρώτα να ακούσεις τα προβλήματα τους». Μαξ Φίνλεισον (Βραβείο το 2002 της διεθνούς σύμβασης ραμσάρ)
