Με μια ματιά στην λιμνοθάλασσα από την νησίδα του Αιτωλικού μέχρι τα διβάρια (ιχθυοτροφία) που βρίσκονται στα ανοιχτά είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη σχεδιαστική σε μια σειρά από ανθρώπινες παρεμβάσεις . Ξύλινες κατασκευές με πασσαλένια θεμελίωση προβλήτες, ψαροκάλυβα (πελάδες), περάσματα από το ένα
νησάκι στο άλλο, που έγιναν και γίνονται από ανθρώπινες ανάγκες, κυρίως εξυπηρέτησης της αλιείας. Ο σχεδιασμός τους έχει να κάνει με την χαμηλή στάθμη νερού. Όλα αυτά τα στοιχεία δηλώνουν αμέσως στον παρατηρητή την κυριαρχία του ρηχού. Το ίδιο συνέβαινε με τα πέτρινα σπίτια στο νησί, πριν τις επιχωματώσεις του '70, τότε που φαινόταν καθαρά ότι ήταν χτισμένα μέσα στη θάλασσα. Αυτά τα νερά εκπέμπουν μια περίεργη γαλήνια γοητεία . Αμέσως εξοικειώνεσαι και γίνεσαι ένα. Ο φόβος του 
άγνωστου στις ανοιχτές θάλασσες, εδώ είναι ανύπαρκτος, ακόμη και στα μικρά παιδιά. Η παλίρροια, που κάνει το νερό να κατεβαίνει, πιο χαμηλά φαίνεται καθαρά μέσα από αυτές κατασκευές, που συνθέτουν τελικά το σκηνικό μιας «νέρενιας» πολιτείας.
Φώτο
Το σπίτι της Κατράκη : αρχείο εφημ. Γεφύρια
Πελάδα: Αρτικός
