Ωδή στον Καραϊσκάκη

«Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω

με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό

προβολείς με στραβώνουν και πάω

και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ»

Πήρα την αφορμή γι αυτό το τετράστιχο, από το υπέροχο θεατρικό που ανέβασε το Α’ Δημοτικό σχολείο Αιτωλικού με Θέμα την Δίκη του Καραϊσκάκη για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Η αίθουσα τη μέρα της παράστασης ήταν γεμάτη, και παρόλο τη βοή του κόσμου, ο νους έφευγε μακριά. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι μια τέτοια μορφή ήλθε εδώ;

Ο γιος της καλογριάς δικάστηκε σ αυτόν τον τόπο, μέσα στη εκκλησία της Θεοτόκου, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Σε μια διαδικασία που συζητήθηκε όσο καμιά άλλη, βγήκε ένοχος . Καταδικάστηκε σε θάνατο και τελικά εξορίστηκε. Οι πρωταγωνιστές: μεγάλα ονόματα της επανάστασης. O Μαυροκορδάτος o επίσκοπος Πορφυρός της Άρτας , ο Στουρνάρης, ο Γαλάνης ,ο Μαγγίνας, ο Γιώτης, ο Βλαχόπουλος ο Λιακατάς κι άλλοι.

Στις μέρες μας:

Η Δίκη κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τον Η.Παπαστεριόπουλο το 1963

Ο Σαββόπουλος λίγο αργότρα έγραψε την Ωδή.

Σήμερα τα παιδια της Ε’ και τις ΣΤ’ τάξης του Α' Δημοτικού Αιτωλικού έκαναν το θεατρικό.

Eμείς ;

Αναζητώντας το "HIGH END"

Τουλάχιστον υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που λατρέυουν την ποιότητα. Ο ήχος είναι αυτός που ικανοποιεί την αίσθηση της ακοής, όπως το περιβάλλον γύρο μας της αίσθηση της όρασης. Το να μπορούμε να κρίνουμε αν αυτό που ακούμε η βλέπουμε είναι κακό, μέτριο, καλό, καλύτερο, άριστο θα πρέπει, ασφαλώς να έχουμε μέτρο σύγκρισης. Είναι όπως η γευσιγνωσία που αφορά την γεύση του κρασιού η του καλού φαγητού. Για παράδειγμα αποθεώνεις το αγιορείτικο ροζέ μέχρις ότου δοκιμάσεις ένα μέτριο γαλλικό. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Η παραμικρή αλλαγή στην ποικιλία η στο τρόπο παρασκευής φτιάχνει άλλο αποτέλεσμα. Ένα διαφορετικής κατασκευής καλώδιο στις συνδέσεις των στερεοφωνικών κι ο ήχος άλλαξε.(Βέβαια από κάποιο σημείο και μετά οι αλλαγές αυτές δίνουν καποιες διαφορές της τάξης του micro ή λιγότερο, αλλά υπάρχει πάντα συνέχεια). Ένα άλλο δομικό υλικό στην κατασκευή ανατρέπει το αισθητικό αποτέλεσμα. Εδώ επισέρχεται ο ειδικός (essential) τον οποίο θα πρέπει να εμπιστευθούμε ώστε να μην υποπέσουμε σε ατοπήματα τα οποία πάντα στοιχίζουν.

Στην Φώτο είναι το studio - σαλόνι! του Γιάννη Δημάκη (γνωστού χαιφιντελίστα) με ντόπιες ρίζες . Κι εκείνος βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση του καλύτερου, αλλάζοντας κάθε φορά «συνταγές» και «δομικά υλικά» στην σύνθεσή του.

"ΕΠΙΚΑΙΡΑ" θέματα

Το αφιέρωμα που είχε γίνει για το Μουσείο Κατράκη στο Αιτωλικό πριν λίγα χρόνια στο περιοδικό Επίκαιρα της Αιτωλοακαρνανίας, επεσήμαινε την τότε εγκατάλειψη και την αδιαφορία. Αυτά που γράφτηκαν σε μιά περίοδο καρτερώντας το ξεκίνημα του , θα ταν μάλλον πετυχημένα εξίσου και σήμερα που έχει ήδη εγκαινιαστεί και ξεκινήσει (τρίτος χρόνος).

Από τότε βέβαια το έντυπο μετασχηματίστηκε, τόσο σε θέματα που παρουσίαζε ( έμφαση στην νέα γενιά) όσο και στην ποιότητα των φωτογραφήσεων. Το page design ίσως να ήθελε λίγο ακόμη...

Έτσι αν εξαιρέσεις κάποιες βιαστικές τελευταίες σελίδες και ένα δυο διαφημίσεις που χρειάζονται φροντίδα, μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα πιο επώνυμα του ελλαδικού χώρου. Ειναι σπουδαίο για την Αιτωλοακαρνανία η κυκλοφορία τέτοιων εντύπων. Η γοητευτική Βάσω είναι παντού και καλύπτει κάθε πολιτιστική εκδήλωση του Νομού συνεισφέροντας στο πολιτισμό και στην αναβάθμιση της ποιότητας.

Στη Πάτρα

Έτυχε μια επίσκεψη ρουτίνας και βρεθήκαμε εκεί. Τα πνεύματα ήσυχα. Ο στολισμός φτωχός στους δρόμος. Το παζάρι με τα καρναβαλικά μόλις ετοιμαζόταν. Απέμεναν μόνο δυό μέρες πριν την μεγάλη παρέλαση. Λυόμενες κατασκευές μες στα πορτοκαλιά. Κόσμος πήγαινε-έλα ανήσυχος. Και το παράξενο! ένας καλόγερος κάπου ανάμεσα είχε στήσει το δικό του μαγαζί. Κομποσχοίνια φυλαχτά κι εικόνες, μαζί με τα ράσα έκαναν μια μαύρη σύνθεση στα πολύχρωμα στολίδια τα φρού φρού και τα ψευτικα ρόπαλα των γύρο μικροπωλητών. Εδώ θα έπρεπε κάποιοι (μάλλον από τον κλήρο ) να του υποδείξουν -γιατί προφανώς αγνοούσε - κάπου καλύτερα, κάπου πιο απόμερα, αφού σώνει και καλά ήθελε να εμπορεύεται έκει κι εκείνος αυτές τις μέρες. Έτσι πολλές φορές, χωρίς να το αντιλαμβανονται, γινόνται «θέαμα». Ποιοί να 'ναι αυτοί; Aραγε που ανήκουν;

Πρωταγωνιστές εφέτος οι δημοσιογράφοι. Σαν βασιλιάδες στέκανε οι πετυχημένες καρικατούρες. Γιγάντιες κι επιβλητικές που δείχνανε ότι αυτοί και κανείς άλλος πλέον δεν είχε την δύναμη…Κι η αφίσα στους τοίχους από την "Υποψιασμένη Νεολαία" με τον ταλαίπωρο Θανάση έρχονταν σε αντίθεση μ’ αυτούς. Εκφράζαν την άλλη άποψη..
Αλλά το πιο καλό απ όλα ήταν αυτή η γωνιά, στο πεζόδρομο της Αγίου Νικολάου, με φόντο το νεοκλασικό και τα πορτρέτα στο βάθος. Όλα ήταν με μιας εκεί - το στυλ της πόλης με τα περίτεχνα κτίρια, το καρναβάλι της ευτυχίας και η γυναικεία γοητεία… Η πρώτη φώτο (επάνω αριστερά) έιναι απο τα χειροποίητα αγαλματίδια μινιατούρες από πορσελάνη, που παρουσίασε και πουλούσε ο Δήμος Πατρεων σε πάγκους στην κεντρική πλατεία, αφιερωμένα στις ημέρες του καρναβαλιού και φτιαγμένα από το ομώνυμο εργαστήριο - μας καθηστέρησαν πολύ, όμως άξιζε τον κόπο!

Η εκδήλωση, το ζεϊμπέκικο, το συνεργείο κι ο αετός

Φέτος η καθιερωμένη γιορτή των «γεφυριών» δεν έγινε όπως συνηθιζόταν στην παλιά κάβα του Μύρκα αλλά σε ένα άλλο , εξίσου αξιολογο πέτρινο κτίριο του κεντρικού δρόμού του νησιού. Ήταν Σάββατο γύρω στις δέκα όταν πλημμύρισε από κόσμο. Όλοι οι καλοί φίλοι συγκεντρώθηκαν εκεί, να απολαύσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του εκδότη. Πάντως η ατμόσφαιρα της συνάθροισης εκπέμπει κάθε χρόνο θετικά, απαλλαγμένη από κάθε λογής εφέ κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου. Πλούσια τα εδέσματα στο κέντρο του χώρου με πεντανόστιμα γλυκίσματα από επώνυμες του τόπου. Τα παλιά πέτρινα κτίρια λοιπόν συνεχώς κερδίζουν έδαφος, ιδανικά για κάθε λογής χρήση. Εκθέσεις εκδηλώσεις και πάρτι, έχουνακριβώς αυτό που χρειάζεται. Ζεστασιά, οικειότητα, χαρακτήρα κι ατμόσφαιρα Και αργότερα, και λιγο παραπέρα, σε ένα άλλο σημείο της πόλης, το ζεϊμπέκικο. Η προσωποποίηση της καλής διάθεσης από το κυρ-Σπύρο, τον Σακή και τον Αποστόλη . Δεν απευθύνθηκαν στους άλλους χορεύοντας το. Δεν επικοινωνούσαν με το περιβάλλον. Χόρευαν μόνο για τον εαυτό τους, σα νάταν αυτοί το κέντρο του κόσμου. Και το βράδυ κύλησε. Στο μεταξύ ένας Πατέρας με τους δυο του γιούς δούλευαν ασταμάτητα απ το πρωί ως το βράδυ. Ήλθαν απ την «μακρινή» πρωτεύουσα για να συμβάλουν κι αυτοί όπως κι άλλοι στην αναστύλωση ενός άλλου παλιού πέτρινου. Από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ, δώδεκα συνεχόμενες ώρες, με τα εργαλεία στα χέρια χόρευαν κι αυτοί στο δικό τους χορό. Αμίλητοι απόλυτα συγκεντρωμένοι συντονίζονταν θαυμάσια και κάθε λίγο έδιναν και μια καινούργια μορφή στο χώρο. Ο σκοπός ήταν μόνο η δουλειά και τίποτε άλλο. Ούτε ένα μικρό «ξεροκόμματο» από το τριήμερο των αποκριών. Το πρωί της καθαρής δευτέρας σαν να βγήκαν απ την κρυψώνα τους όλοι οι αετοί, εκεί στη θάλασσα, παρέα το άγαλμα του Φραγκίσκου Άστιγκα. Πιασμένοι από τα χέρια μικρών παιδιών, που είχαν τον απόλυτο έλεγχο, λικνίζονταν στο ουρανό προμηνύοντας ότι κάτι «καλό» θα συμβεί σ’ αυτό τον τόπο...