Η παράδοση, οι θρύλοι και το μεταφυσικό.

Η Θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου διάλεξε αυτή τη φορά να παρουσιάσει την παράσταση - ποίημα του Νεκρού Αδελφού στη σκηνή του Πολιτιστικού Κέντρου της Ευανθίας Καρβέλη . Ο χώρος βέβαια δεν βοηθάει στην όλη προσπάθεια, ωστόσο οι εντυπώσεις από την πρόβα generale ήταν εξαιρετικές και γεμίζουν ελπίδα για το μέλλον των θεατρικών πεπραγμένων στο νησί.
Έτσι αποδεικνύεται ότι μπορούμε περισσότερα και καλύτερα εδώ που ζούμε.

«Έλα, Αρετή, στο σπίτι μας, κι ας είσαι όπως και αν είσαι».

Τι να πεί κανείς για το έργο αυτό ..
Ένα πραγματικά στιχουργικό κομψοτέχνημα σε αντιδιαστολή με τον κόσμο της πραγματικότητας και της φυσικής τάξης. Απλό καθώς παραλείπονται αρκετές λεπτομέρειες, μα δυνατό, αγγίζει τη φαντασία και το συναίσθημα και του πιό απαιτητικού. Αυτό το ”μυριανάθεμα” της μάνας … πω πω! βαρύ στην καρδιά σα να μας ακολουθεί παντού.

"Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε. "

Τελικά ναι, υπάρχει αυτή η Ελλάδα.. η παράδοση, οι θρύλοι το μεταφυσικό. Είναι μια σοβαρή προσπάθεια από το Πολιτιστικό Σύλλογο Αιτωλικού που θα αλλάξει το σκηνικό στα θεατρικά δρώμενα του τόπου. Συναρπάζουν τα χορευτικά της μάνας και της κόρης στον αποχαιρετισμό τους και του νεκρού αδελφού όταν βγαίνει απ το μνήμα. Εξαιρετικά τα κοστούμια και η συμβολή του Γ. Κομζιά στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Κότσαρης επιμένει στο αέρινα και πετυχημένα back round (σκηνικά) ενώ η αίθουσα δυστυχώς παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις υποδομής για θεατρικές παραστάσεις. Ο Χ. Λάτσινος ο οποίος έχει αναλάβει την σκηνοθεσία, αποδεικνύεται τελικά αποτελεσματικός ιδιαίτερα όταν «φωνάζει»! Ο ήχος και οι εικόνες που προβάλλονται θα θελαν λίγο περισσότερο επιμέλεια για να υποβοηθήσουν την παράσταση. Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του αφηγητή της αφηγήτριας και του Κωνσταντή.

περισσότερα εδώ

Το χειροφίλημα στη "Διέξοδο"

Τέλη 19ου αρχές του 20ου . Στην καθημερινή και στην επίσημη εμφάνιση, για πρώτη φορά, έρχεται το φαινομένο της μόδας ,με πολλές πολλές τάσεις .
Μια « Διέξοδος» με αντρικές και γυναικείες ενδυμασίες εποχής, αξεσουάρ και φωτογραφίες. Φαίνεται ότι η επιρροή της αρχαίας Ελλάδας δεν ήταν μόνο στις τέχνες αλλά επεκτίνεται και στην ένδυση. . Ο Κλασικισμός επικρατεί παντού κι αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην νεότερη ιστορία.

Το μεγαλείο της αριστοκρατικής Μεσολογγίτικης κομψότητας στο έπακρο. Ρολόγια τσέπης, κοσμήματα, τσάντες και απίστευτα καπέλα.
Ενδυμασίες που σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή.
-Θα μου λέγατε γι αυτά τα περίτεχνα γάντια… σε ποιες περιπτώσεις τα φορούσαν οι γυναίκες της εποχής; τα φορούσαν στο γάμο για παράδειγμα; ρωτήσαμε τυχαία μια καλοντυμένη κυρία που έστεκε παραδίπλα και φαινόταν σαν να της ήταν όλα τα εκθέματα οικεία .
-Πολύ συχνά "μικρέ" μου κύριε (αργά και σταθερά). Σε κάθε επίσκεψη στο σπιτι φίλων...Τότε είχαμε μόνο τις επισκέψεις, δεν είχαμε αυτό που γίνεται σήμερα για την έξοδο μας απ το σπίτι. Απαραιτήτως δε την Κυριακή στην Εκκλησία και την καθιερωμένη βόλτα στην κεντρική μας πλατεία.
Κι ο Νίκος πρόσθεσε με ένα διακριτικό χαμόγελο που δήλωνε θαυμασμό και νοσταλγία:

-Ξέρεται γιατί μερικά απ αυτά ήταν σχεδιασμένα έτσι ώστε να αφήνουν τα δάκτυλα γυμνά – εκτεθειμένα; …για το χειροφίλημα αγαπητοί μου για το χειροφίλημα…
Από την συγκινητική στ αλήθεια επίσκεψη στη Διέξοδο στα εγκαίνια την πρόσφατης έκθεσης. Περισσότερα εδώ

Μια βραδιά στο Γκάζι

Tο περασμένο σαββάτο βρεθήκαμε στο Γκάζι. Ίσως το όνομα «MAMACA'S» να μην είναι τόσο καλή ιδέα για ένα καινούργιο κατάστημα. Κι όμως, εκεί αποδεικνύεται ότι αυτό το όνομα δεν επηρέασε την φήμη. Το αντίθετο μάλιστα , η φήμη επηρέασε το MAMACA'S και το έκανε από τα πιό συζητημένα καταστήματα στην Αθήνα. Σπουδαίο ελληνικό φαγητο και δυνατή ψυχαγωγία για "after" καταστάσεις.
Αρχικά έγινε το εστιατόριο, που διαθέτει χώρο για ποτό και δώμα, με θέα την Ακρόπολη. Είναι εμπειρία να βρεθείς εκεί. Είναι σχεδιασμένο σε διάφορα επίπεδα και οι πέτρινοι τοίχοι του έχουν μια απαλή λεία επιφάνια επικάλυψης που θυμίζει τα ασπρισμένα σπίτια του χωριού. Έπιπλα και φωτιστικά είναι φτιαγμένα από τον δημιουργό του. Επικρατεί το λευκό το τσιμέντινο πλακάκι και η γαλβανιζέ λαμαρίνα.
Λίγο αργότερα από το restorant έγινε το club απέναντι. Μμμ! Εδώ κι αν είναι εμπειρία. Ανεξάρτητα τα μουσικά ακούσματα που προτειμάει κανείς, που μπορεί να είναι τζαζ Ποπ η ακόμη και λαϊκά, έως δημοτικά, εδώ θες δεν θες, μπαίνεις στο ρυθμό και παρασύρεσαι. Το είδος ανήκει στην House μουσική που προέρχεται από επώνυμους DJ και μηχανήματα που εκπέμπουν πολλά μα ,Decibel. H Φιλοσοφία του σχεδιασμού είναι περίπου η ιδια. Με λίγο περισσότερο ξύλο και ψαθί. Να πρόσεχαν μόνο τους βοηθητικούς χώρους. Το εντυπωσιακότερο απ' 'ολα είναι η συρόμενη οροφή που κάθε λίγο ανοιγοκλείνει και μετασχηματίζεται.. σε σύμπαν με χιλιάδες αστέρια και αισθητά καθαρή ατμόσφαιρα.
Kαι τα δυο δηλώνουν Ελληνικά, για μερικούς άλλους Νεοελληνικά με εξαίρεση μόνο τη μουσική του club, που κατα τα άλλα είναι μοναδική, και τα προτείνω ανεπιφύλακτα.