Μακάρι οι σχεδιαστές να είχαν να κάνουν μόνο με την γοητεία του αρχιτεκτονικού design χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Τότε τα αποτελέσματα θα ήταν μάλλον πιο ενδιαφέροντα και πρωτότυπα.Πρόκειται για μόνιμη διώροφη κατοικία εντός σχεδίου στην περιφερειακή αραιοκατοικημένη επέκταση σε κοντινό μας δήμο. Το ζευγάρι έχει δύο παιδιά και θέλει να φιλοξενεί μόνιμα η κατά περιόδους ένα συγγενικό ζευγάρι στο ισόγειο.
Εξ αρχής τέθηκαν απαιτήσεις όχι μόνο λειτουργίας, κατανομής, διαστάσεων χώρων αλλά και συγκεκριμένης αισθητικής μέσα και έξω του κτιρίου!! Βέβαια τις εύκολες λύσεις όλοι τις γνωρίζουμε. Εξ αρχής για παράδειγμα ξεδιαλύνεις και λες ότι μάλλον δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα βοηθήσουμε και υποδεικνύεις κάποιο άλλο γραφείο παραπέρα.
Στη προκειμένη περίπτωση πάντως για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν με σχέσεις άλλα και εικόνας σε ένα τόσο μικρό τόπο, είπαμε «all that jazz» που αν θυμάμαι είχε μεταφραστεί «Η παράσταση αρχίζει» (και οι δύο τίτλοι ταιριάζουν).
Κι η παράσταση άρχισε..
Και να οι επισκέψεις και να οι διορθώσεις και να οι 3D παρουσιάσεις, Χρόνος. Συγκρούσεις. Μια άκαρπη προσπάθεια συντονισμού ιδεών ιδιοκτητών και γραφείου που αναπάντεχα κάποια στιγμή γέννησε ένα κτίριο, που πάντως ήταν πολύ κοντά στις προαναφερόμενες προτιμήσεις αλλά αρκετά μακριά από άλλα πράγματα…
Στο προβληματισμό της επικείμενης έκδοσης οικοδομικής άδειας …ήλθε η αποσύνθεση.
Αφού όλο αυτό τελείωσε κι ησύχασαν τα πνεύματα κάτι δεν πήγαινε καλά. Μια αμηχανία.
Μια ακόμη συνάντηση. Σκέψεις για μετατροπές και μετασχηματισμούς. Η γοητεία του σχεδιασμού άρχισε. Σαν από μαγεία οι ελαφριές κατασκευές στις όψεις μετατράπηκαν σε επιβλητικούς όγκους που έβγαιναν κυριολεκτικά από τα σωθικά του κτιρίου οι βεράντες
ζωντάνεψαν χορεύοντας γύρο από το άξονά τους και οι τοίχοι αποκολλήθηκαν από το επίπεδο των όψεων. Η πέργκολα μετασχηματίστηκε σε μπετό και και το…. χαρτόκουτο σε ζωντανό δημιούργημα… Άρεσε.Πάνω αριστερά το τελικό μοντέλο
Κάτω δεξιά το μοντέλο που προέκυψε αρχικά.
