Εξόρμηση παραμονές πρωτοχρονιάς.

Οι δέκα έγιναν τέσσερις. Λίγο ο καιρός, λίγο οι άβολες ημερομηνίες, λίγο απ όλα, το γκρουπ των φίλων ελαττώθηκε. Η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως καταλήξαμε υπήρχε κατανόηση, εύκολη επικοινωνία και γρήγορες αποφάσεις. Το ανέβασμα ούτε που φάνηκε. Το Πάπιγκο είναι μόλις 50 χιλιόμετρα βόρεια από τα Ιωάννινα και το υψόμετρο μόνο 900 μέτρα. Ο καιρός, ιδανικός, αφού ο ήλιος και ο βαθύ μπλε ουρανός μας κάλυπταν από την αρχή μέχρι το τέλους του χειμερινού μας διαλείμματος. Τις προηγούμενες μέρες «δούλεψαν» καλά για μας, και χάρισαν τα απέραντο λευκό – χιόνι, τόσο, που όλα γύρω έμοιαζαν χριστουγεννιάτικο παραμύθι.
Ξεκινήσαμε την επόμενη για περίπατο. Ήταν μια διαδρομή από το μεγάλο στο μικρό Πάπιγκο με πολλές εκπλήξεις και με μια συνεχή βουή νερών που έπεφταν και γλιστρούσαν ανάμεσα στα βράχια. Μπήκαμε στον οικισμό περπατήσαμε στα σοκάκια και τα καλντερίμια φτάσαμε στο πιο ψηλό σημείο. «Μικρό Παπιγκο…1700» έγραφε η μικρή ξύλινη επιγραφή στο τοίχο. Πρόκειται για έναν από τους δεκάδες ξενώνες που βρίσκονται στο χωριό όπου πραγματικά μένεις έκπληκτος από την επιμελή φροντίδα της πέτρας του ξύλου της στέγης ακόμη κι από την κατασκευή και την ποιότητα των (για κάποιους μικρής σημασίας) υδροροών. Όσο για τη θέα όπου και να αγναντέψεις, είναι ένα έργο τέχνης.
Για την φροντίδα και το μεράκι αυτών των ανθρώπων που ΕΚΤΙΜΗΣΑΝ… τα παρακάτω λόγια περιγράφουν ακριβώς την εικόνα.
«Οι εργασίες της αποπεράτωσης της αναπαλαίωσης όσο και των καινούριων κτισμάτων έγιναν με σεβασμό, αγάπη και πολύ μεράκι και δεν άλλαξαν τίποτε από την αρχική και εκ πρώτης όψεως λιτή και αφαιρετική εικόνα του οικήματος. Συνολικά διήρκεσαν τρία χρόνια καθώς η αρχική κατασκευή στηρίζονταν σε ύλες όπως πέτρες, χώμα, αρμολόγι και τεράστιους κέδρινους κορμούς οι οποίες φυσικά χρησιμοποιήθηκαν και συμπληρώθηκαν για την αποπεράτωση του υπόλοιπου συγκροτήματος από μαύρη πέτρα επίσης άλλων παλαιών οικημάτων της περιοχής, μια διαδικασία ιδιαίτερα χρονοβόρα και δύσκολη, εξασφαλίζοντας όμως το παλαιό αρχιτεκτονικό ύφος και την αυθεντικότητα τόσο στην εξωτερική μορφή όσο και σε κάποια στοιχεία εσωτερικών χώρων που διατηρήθηκαν ανέπαφα και μαγνητίζουν το βλέμμα σας από το πρώτο λεπτό, εξελίσσοντας το τοπίο του Ζαγορίου-εκτός από natural - σε προορισμό με Lifestyle χαρακτήρα- για exclusive διακοπές κυριολεκτικά μέσα στη φύση με υπεροχή στο design και eco-friendly αισθητική.»
Τα τελευταία είναι γραμμένα απ αυτούς που ζωντάνεψαν τα πέτρινα κτίρια και τα καναν ξενώνες στο πιο ψηλό σημείο του μικρού Πάπιγκου. Μπράβο.

Καλά Χριστούγεννα

Η σχεδιαστική προσπάθεια.

Μακάρι οι σχεδιαστές να είχαν να κάνουν μόνο με την γοητεία του αρχιτεκτονικού design χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Τότε τα αποτελέσματα θα ήταν μάλλον πιο ενδιαφέροντα και πρωτότυπα.
Πρόκειται για μόνιμη διώροφη κατοικία εντός σχεδίου στην περιφερειακή αραιοκατοικημένη επέκταση σε κοντινό μας δήμο. Το ζευγάρι έχει δύο παιδιά και θέλει να φιλοξενεί μόνιμα η κατά περιόδους ένα συγγενικό ζευγάρι στο ισόγειο.
Εξ αρχής τέθηκαν απαιτήσεις όχι μόνο λειτουργίας, κατανομής, διαστάσεων χώρων αλλά και συγκεκριμένης αισθητικής μέσα και έξω του κτιρίου!! Βέβαια τις εύκολες λύσεις όλοι τις γνωρίζουμε. Εξ αρχής για παράδειγμα ξεδιαλύνεις και λες ότι μάλλον δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα βοηθήσουμε και υποδεικνύεις κάποιο άλλο γραφείο παραπέρα.
Στη προκειμένη περίπτωση πάντως για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν με σχέσεις άλλα και εικόνας σε ένα τόσο μικρό τόπο, είπαμε «all that jazz» που αν θυμάμαι είχε μεταφραστεί «Η παράσταση αρχίζει» (και οι δύο τίτλοι ταιριάζουν).
Κι η παράσταση άρχισε..
Και να οι επισκέψεις και να οι διορθώσεις και να οι 3D παρουσιάσεις, Χρόνος. Συγκρούσεις. Μια άκαρπη προσπάθεια συντονισμού ιδεών ιδιοκτητών και γραφείου που αναπάντεχα κάποια στιγμή γέννησε ένα κτίριο, που πάντως ήταν πολύ κοντά στις προαναφερόμενες προτιμήσεις αλλά αρκετά μακριά από άλλα πράγματα…
Στο προβληματισμό της επικείμενης έκδοσης οικοδομικής άδειας …ήλθε η αποσύνθεση.
Αφού όλο αυτό τελείωσε κι ησύχασαν τα πνεύματα κάτι δεν πήγαινε καλά. Μια αμηχανία.
Μια ακόμη συνάντηση. Σκέψεις για μετατροπές και μετασχηματισμούς. Η γοητεία του σχεδιασμού άρχισε. Σαν από μαγεία οι ελαφριές κατασκευές στις όψεις μετατράπηκαν σε επιβλητικούς όγκους που έβγαιναν κυριολεκτικά από τα σωθικά του κτιρίου οι βεράντες ζωντάνεψαν χορεύοντας γύρο από το άξονά τους και οι τοίχοι αποκολλήθηκαν από το επίπεδο των όψεων. Η πέργκολα μετασχηματίστηκε σε μπετό και και το…. χαρτόκουτο σε ζωντανό δημιούργημα… Άρεσε.

Πάνω αριστερά το τελικό μοντέλο
Κάτω δεξιά το μοντέλο που προέκυψε αρχικά.

Το πασχαλινό αυγό και οι γόνδολες!

Ένα πρωτοφανές φαινόμενο τάραξε τα ήσυχα νερά της λιμνοθάλασσας σήμερα το πρωί.
Το θέμα, όπως θα διαπιστώσετε, έχει καλυφθεί πλήρως εδώ , εδώ και εδώ κι ο μετασχηματισμός του τοπίου είναι εμφανής.
Μια μικρή αληθινή ιστορία μόνο:
Εκεί που περαστικός θαύμαζα το στοιχειό της φύσης στη δυτική παραλία, μια φωνή ακούστηκε απ το «υπερπέραν». Γυρίζω δεξιά, γυρίζω αριστερά, τίποτα. Ο δυνατός άνεμος βούιζε στα αυτιά . Ξοπίσω μια ηλικιωμένη γυναίκα μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της με καλούσε.
-Τι φωνάζεις; γρήγορα έμπα στο σπίτι θα σε πάρει ο αέρας και θα σε πνίξει το νερό.
-Έλα δω πάρε τούτο το αυγό και ρίξτω όσο πιο βαθιά μπορείς, φώναζε με όλη της την δύναμή και με το γεμάτο άγχος πρόσωπο της.
-Πως; είπα
-Δεν μ'ακους; πέτατο στη θάλασσα.
-Και τι είναι αυτό;
-Δε βλέπεις είναι του Πάσχα, και μάλιστα του 2006.
-Και λοιπόν;
-Δώσε μια δυνατά όσο μπορείς για να φύγει η θάλασσα…
Να φύγει η θάλασσα; αναρωτήθηκα. Το μυστήριο ήταν ότι μου το έλεγε σα να θελε να κάνω κάτι φυσικό όπως για παράδειγμα «βοήθα με να σηκωθώ». Το πίστευε τόσο πολύ που ούτε λίγο ούτε πολύ με

'κανε και μένα να το πιστέψω.
Κι έτσι έγινε.

Ki η θάλασσα έφυγε.

Κι όλα επανήλθαν!

Αναρωτιέμαι άν θα ήταν καλύτερα να μην έκανα αυτό που ήθελε. Κανείς δεν θα μάθει...

Οι Φώτο είναι από γωνιές του Αιτωλικού που έμοιαζαν σήμερα με τη Βενετία από την πλημμύρα που προκάλεσε η παλίρροια. Έλειπαν μόνο οι γόνδολες, που με τα ηλεκτρονικά εργαλεία καταφέραμε τελικά και τις φέραμε κι αυτές ...