Για τον Διαμαντή και τη Μαριάννα

2007

Στα μέσα του Νοέμβρη.. Aπόγευμα.
Πριν δυο τρείς μέρες το Θέατρο Τέχνης του Κουν είχε πρεμιέρα. Μπήκαμε σιγά - σιγά στο χώρο του θεάτρου. Η παράσταση είχε αρχίσει. Παραλίγο να βρεθούμε στη σκηνή χωρίς να το καταλάβουμε. Η αμεσότητα σε όλη της την «μεγαλοπρέπεια»! Μάλλον δε χρειάζεται τελικά και τόσο πολύ … Καθίσαμε μπροστά – μπροστά, εκεί, όπου δεν ξέρεις αν είσαι ηθοποιός η θεατής. Η σκηνή, με το εσωτερικό ενός επαρχιακού σπιτιού, σε μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας. Η σκηνοθεσία και διασκευή – της Μαριάννας –περιείχε πολύ νεύρο, ένταση, με πλήρη εκμετάλλεύση όλου του χώρου της σκηνής . Η μουσική με rock ήχους του 80 και τα video από την πρώην ΕΣΣΔ σε έβαζαν απευθείας στο κλίμα. Τρεις Αδελφές – Περεστρόικα εξελισσόταν στο πάλκο. Την ίδια στιγμή κάτι σα διαίσθηση μ έκανε να στρέψω την προσοχή μου στα πίσω καθίσματα. Εκείνη όρθια με τεντωμένο το σώμα, θύμιζε κινηματογραφικό προβολέα που ακτινοβολούσε από εκεί σ’ όλο το μήκος και το πλάτος της σκηνής. Σαν κάτι να μη πήγαινε καλά.. σα να θελε κάποια παρέμβαση ακόμη ..εκείνη την ώρα όπου όλα είχαν πάρει την πορεία τους και η παράσταση ξεδιπλωνόταν. Από την άλλη ο Διαμαντή ς στο ρόλο του Τούζενμπαχ θύμιζε ένα αφηνιασμένο αρσενικό σε ένα χώρο που δεν του έφτανε. Αν σχεδίαζε κανείς σε ένα χαρτί το διάγραμμα των κινήσεών του, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, μάλλον δεν θα έμενε ούτε ένα τετραγωνικό χιλιοστό ακάλυπτο από το μελάνι. (αυτό γι αυτούς που ξέρουν από γραφικές παραστάσεις). Το αποτέλεσμα βέβαια δικαίωσε τους δημιουργούς και τους συμμετέχοντες.

Ο Διαμαντής έχει τις ρίζες του εδώ στην λιμνοθάλασσα.
By the way

Από την παράσταση εκτός από τους προαναφερόμενους που η προσπάθεια τους φάνηκε από νωρίς και αξίζουν πολλά, ψηφίζω Μάσα (Γωγώ Μπρέμπου) και Νατάσσα (Μιλάνα Γιουσούποβα) και μαζί μ αυτές τον Ντράμερ (;) που έδωσε πολλά subsοunds (χρειαζόταν) και ρυθμό στο χώρο.