Τηλεφώνησα στη Σούλα. Να 'ρθεις -της λέω- οπωσδήποτε. Για πότε κανονίσατε, ρωτάει. Στις 24 του Μάρτη. Δευτέρα. Δουλεύω και δεν μπορώ να λείψω. Ευκαιρία να ξεφύγεις, πες σε κάποιο συνάδελφο να σου κάνει το ωράρίο σου. Νομίζεις ότι είναι εύκολο; Άμα θέλει ο άνθρωπος όλα τα μπορεί. Κάντο οπωσδήποτε θα είναι όλοι και μονάχα εσύ να λείπεις, άρχισε να ετοιμάζεσαι, κατέληξα κλείνοντας το τηλέφωνο. 
24 Μάρτη
Μια βουτιά στο παρελθόν. Μαζευτήκαμε όλοι σχεδόν μετά από τριάντα έξι χρόνια όλοι οι παλιοί συμμαθητές της ΣΤ’ του 1ου Δημοτικού Αιτωλικού. Είκοσι δύο παρόντες έξι απόντες και δύο που μας άφησαν πρόωρα.. μαζί μας και ο Δάσκαλος.
Ποιος είμαι εγώ; ρωτούσε ο ένας. Καλά, δε με θυμάσαι; έλεγε κάποια άλλη. Μη μου πεις! 
Έκανα, τάχα, έκπληκτος εγώ προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο, μήπως και εν τω μεταξύ τη θυμηθώ και δεν την απογοητεύσω. Ωστόσο τους περισσότερους τους αναγνώρισα αμέσως. Όλοι εκεί... Εκείνες που αγαπήσαμε δίχως να το ξέρουνε, αυτές που μας αγάπησαν χωρίς ποτέ εμείς να το αντιληφθούμε, όλοι όσοι είχαν ξεχαστεί και αιφνίδια ξαναμπήκαν στη ζωή μας. Οι πιο πολλοί ήταν εκεί. Μη μου πεις ότι αυτή που έρχεται είναι η... Έκανε η ζωή μας έναν κύκλο μέσα στο χρόνο. Όλα σχεδόν ίδια κι όλοι διαφορετικοί. Ηταν σαν να ήταν χθες ότι δεν πέρασαν τα χρόνια.
Έκανα, τάχα, έκπληκτος εγώ προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο, μήπως και εν τω μεταξύ τη θυμηθώ και δεν την απογοητεύσω. Ωστόσο τους περισσότερους τους αναγνώρισα αμέσως. Όλοι εκεί... Εκείνες που αγαπήσαμε δίχως να το ξέρουνε, αυτές που μας αγάπησαν χωρίς ποτέ εμείς να το αντιληφθούμε, όλοι όσοι είχαν ξεχαστεί και αιφνίδια ξαναμπήκαν στη ζωή μας. Οι πιο πολλοί ήταν εκεί. Μη μου πεις ότι αυτή που έρχεται είναι η... Έκανε η ζωή μας έναν κύκλο μέσα στο χρόνο. Όλα σχεδόν ίδια κι όλοι διαφορετικοί. Ηταν σαν να ήταν χθες ότι δεν πέρασαν τα χρόνια.Η Ρούλα μιλούσε για τον εαυτό της και για το ότι σκεφτόταν γρήγορα γι αυτό μιλούσε με ταχύτητα η Σταυρούλα μιλούσε για την προσπάθειά της στην οικογένεια ο Κώστας μιλούσε με αυτοπεποίθηση δάσκαλος- διευθυντής σήμερα στο ίδιο σχολείο που αποφοιτήσαμε, ο Λίας σιωπηλός σα να ταχει χαμένα , ο Νιόνιος μες τη χαρά, η Βούλα έτοιμη να μας μείνει στα χέρια απ΄ την συγκίνηση….
Καθόμαστε ανακατεμένοι αυτοί που δεν τολμούσαμε ποτέ ούτε αντίκρυ να σταθούμε. Αγόρια και κορίτσια, που είχαν ανταλλάξει κάποτε λίγες ματιές κι ελάχιστες τυπικές κουβέντες, ώριμοι πλέον συζητούσαμε άνετα σαν να 'είμαστε φίλοι κολλητοί.
Ήταν αξέχαστα…
