Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

Για την ΒΑΝΙΑ και την τέχνη




Η ζωγραφική όπως ο λόγος και η κίνηση είναι κι αυτή ένα μέσο επικοινωνίας. Είναι μια γλώσσα που μας δίνει τη δυνατότητα να καταγράφουμε και συγχρόνως να ανακοινώνουμε τις οπτικές μας εμπειρίες, αυτά δηλαδή που βλέπουμε γύρω μας. Ζωγραφίζουμε κάτι που απομονώσαμε από την πραγματικότητα ή κάτι που μας γεννήθηκε στο νου και δίνουμε τη δυνατότητα στους άλλους να το συλλάβουν, να το αντιληφθούν και συγχρόνως να διαβάσουν την άποψή μας.
Κάθε σωστά αποτυπωμένο σχέδιο δεν αποτελεί απαραίτητα καλλιτέχνημα όπως αντίστοιχα ένα σωστά διατυπωμένο κείμενο δεν είναι απαραίτητα λογοτέχνημα. Όπως δεν είναι οπωσδήποτε χορευτής εκείνος που από τη φύση του σώματός του πηδά ψηλότερα κι έχει μεγαλύτερη ευλυγισία από τους άλλους ανθρώπους, δεν είναι απαραίτητα και ζωγράφος εκείνος που διαθέτέχει έμφυτη ευχέρεια στο σχεδιασμό της μορφής των αντικειμένων. Το γεγονός ωστόσο ότι η τεχνική δεν αποτελεί καθεαυτή καλλιτεχνική δημιουργία δεν σημαίνει ότι είναι δευτερεύουσας σημασίας αντίθετα είναι απαραίτητη προϋπόθεση δημιουργίας ενός έργου τέχνης.
Στις 12 Αυγούστου του 2007 στο χώρο του soFat, εγκαινιάστηκε η πρώτη έκθεση ζωγραφικής της Αιτωλικιώτισας Βάνιας Στέφου, η οποία μας παρουσίασε την πρόσφατη δουλειά που αναφέρεται κυρίως στη φύση που περιβάλει το Αιτωλικό . Μια νέα ζωγράφος που γνωρίζει την τεχνική της ελαιογραφίας και προσπαθεί μέσα από τα έργα του να δώσει το δικό της στίγμα στην απόδοση και το νόημα των έργων. Ήταν μια παρουσίαση αλήθειας και προσπάθησε με ένα πλήθος από τεχνάσματα και λεπτομέρειες, πολλές φορές και ασάφειες, να μας δώσει το ύφος της πραγματικότητας της λιμνοθάλασσας. Το παιχνίδισμα του φωτός με τα αντικείμενα κάνει το αποτέλεσμα ενδιαφέρον και σε πολλές περιπτώσεις δραματικό. Η αγάπη και το πάθος της Βάνιας το έβλεπες μέσα από κάθε έργο και υπόσχεται ένα επιτυχημένο μέλλον στα εικαστικά.
.
«…Γιατί η μεγάλη διάκριση δεν είναι ανάμεσα στους πολύ μεγάλους και στους μικρότερους τεχνίτες, που ξεκινά τις περισσότερες φορές από μια εγκυκλοπαιδική ή μια τουριστική διάθεση, αλλά ανάμεσα σ’ εκείνους που έφεραν έστω και μια σταγόνα λάδι στο φάρο της τέχνης, και σ’ εκείνους που η ύπαρξή τους είναι για την τέχνη αδιάφορη. Το πρώτο ζήτημα δεν είναι ποιος είναι μεγάλος και ποιος είναι μικρός, αλλά ποιος κρατάει την τέχνη ζωντανή.»
Γ. Σεφέρης, Δοκιμές, τ. 1ος,
Θεόφιλος



Συγχαρητήρια για την αξιέπαινη προσπάθειά κι ελπίζουμε ότι το παράδειγμά της θα ενθαρρύνει κι άλλους στην καλλιτεχνική δημιουργία του τόπου μας.