Όλα άρχισαν ξαφνικά το φθινόπωρο του 99 όταν κάποιος γνωστός επαγγελματίας του είδους αλλά και φίλος με συνάντησε στην Αθήνα όπου ζούσα κι εργαζόμουν και μου πρότεινε να προχωρήσουμε στην ιδέα χώρου μεταξύ καφέ club και αίθουσας εκδηλώσεων , ενός κτιρίου στην δυτική παραλία του Αιτωλικού που ήταν εγκαταλελειμμένο. Είχαν περάσει χρόνια έτσι.. Η πρόταση δεν αφορούσε μόνο την κατασκευή αλλά και την ενεργή μου συμμετοχή στη λειτουργία του. Αυτό ήταν.Ο χρόνος ετοιμασίας ήταν μάλλον ρεκόρ αν σκεφτεί κανείς ότι όλα έγιναν μέσα σε 40 μέρες. Ένα κτίριο του 1880, 250τμ κτισμένο με πέτρα, άρχιζε να ζωντανεύει. Με σεβασμό στην ιστορία του, χωρίς δυναμικές επεμβάσεις ξεκίνησαν η εργασίες αναπαλαίωσης του. Ο μετασχηματισμός σε πολυχώρο δεν ήταν δύσκολος. Οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν εκεί ήταν αμέτρητοι. Σου έδινε την εντύπωση πως όλος ο κόσμος ήταν εκεί και πρόσφερε. Είχε ανάγκη το Αιτωλικό για ένα τέτοιο χώρο. Η εργασίες άρχισαν μετά τα Χριστούγεννα και τελείωσαν στις 2 Μαρτίου του 2000 όπου και ξεκίνησε…
Καλή μουσική, πολύ κέφι, χορός και πολλά event.
Οι εκδηλώσεις.
Ξεκίνησε με ρεσιτάλ πιάνου της Τζένιας Μανουσάκη και τελείωσε με την έκθεση ζωγραφικής της Βανιας Στέφου. Το αφιέρωμα στον Ι.Μ Παναγιωτόπουλο ήταν μια από τις σημαντικότερες ομαδικές εκθέσεις με μεγάλες μορφές τις ελληνικής ζωγραφικής (Βαρλάμος Ζουμπουλάκης Οικονομίδης κ.α.). Η Βετα Ρείση από την Θεσσαλονίκη ο Γιώργης Μπαδόλας από την Νάουσα ο Νίκος Οικονομίδης από το Πειραιά και τα δικά μας παιδιά ο Γρηγόρης και ο Μιχάλης Κότσαρης ο Φώτης Κόκκαλης κράτησαν την τέχνη επίκαιρη στο Αιτωλικό. Πιστεύω ότι κάτι έγινε στον τομέα αυτόν. Παρακινήσαμε εξοικιώσαμε προβληματίσαμε .
Πρωτόγνωρα για μας ήταν και τα αφιερώματα στο παλιό αυτοκίνητο με το ράλι 24 ώρες Ελλάδα αλλά και στις μηχανές με την συνάντηση του Verandero club.
Τα πάρτι
Καθαρή Δευτέρα! Μπουφέ με σαρακοστιανά από “κυράδες” του τόπου, χορός ξέφρενη μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πάντα αναρωτιόμαστε πως ήταν δυνατόν αυτό να συμβαίνει. Μπορεί να σχετίζεται με το ότι από πάντα στο Αιτωλικό υπήρχε κάποιος χώρος γι αυτή τη μέρα για να ξεφαντώνει όπως το κατάστημα Νυχτερίδα παλιότερα (κόκιος). Η συμμετοχή ήταν μεγάλη χρόνο με το χρόνο, αλλά κι ο χορός οι φωνές θύμιζαν μια συνεχόμενή βουή από γκολ ποδοσφαίρου! Τα πάρτι του λυκείου αλλά και οι πίττες των συλλόγων ήταν καθιερωμένα και πάντα πετυχημένα.
Τα Χριστούγεννα η πρωτοχρονιά και το Πάσχαμας έδωσε πολύ διασκέδαση αλλά… και κομψά ντυσίματα με πολλές γόβες και ψιλά τακούνια, γραβάτες, ακριβά τζιν, και στολίδια. Εδώ δεν φταίει η «πόρτα» στην είσοδο, το περιβάλλον ίσως να ανάγκαζε. Μερικοί μπορεί να το κατάκριναν αλλά ήταν πολλοί εκείνοι που το απόλαυσαν.
Τα Live
Σκηνές Ροκ με live από τους Λος Ερμάνος με Latin μουσική, κι από το γκρουπ του Γιάννη Καστανά έντεχνο. Η μουσική πανδαισία έντεχνου και λαϊκό από την κομπανία του Βασίλη άφησε ιστορία. Το Ροκ γκρουπ του Χρήστου Καραχρήστου οι «λευκές νύχτες», οι μαντινάδες από την Κρήτη με τους φοιτητές των ΤΕΙ και αλλά, δίνανε το δικό τους χρώμα στις βραδιές του χειμώνα στο νησί.
Το soFat σήμερα είναι παρελθόν. Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Το ευχάριστο είναι ότι τελείωσε μετά από ένα καταπληκτικό καλοκαίρι με πολύ κόσμο που το στήριξε και χάρηκε την όμορφη παραλία μας. Απέδειξε ότι αυτή η μεριά του Αιτωλικού η παραλία είναι αδικημένη, και μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα στους Αιτωλικιώτες και τους ξένους που ξέρουν να εκτιμούν το τοπίο το ηλιοβασίλεμα και την δροσιά που προσφέρει η λιμνοθαλάσσια αύρα. Γεγονός πάντως είναι ότι επτά χρόνια τώρα, κανείς δεν πρόσθεσε ούτε ένα πετραδάκι εκεί. Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει στο μέλλον
Η κόντρα soFat και Αρχιτεκτονικής
Κατεξοχήν οι αρχιτέκτονες είναι άνθρωποι του κόσμου. Πολλοί είναι εκείνοι που είναι και ιδιοκτήτες χώρων σαν του soFat. Είναι ένας τρόπος να πλησιάσεις να καταλάβεις την ψυχολογία και τις απαιτήσεις των ανθρώπων και να σχεδιάζεις καλύτερα. Είναι ένα θέμα που παίρνει μεγάλη συζήτηση. Παράλληλα όμως υπήρχε μια συνεχόμενη σύγκρουση μεταξύ δυο διαφορετικών αντικειμένων όσο αφορά τις ευθύνες, τους συνεργάτες και την οργάνωση γενικότερα. Αναμφίβολα όλες οι ασχολίες έχουν την γοητεία τους.
Τελικά η Αρχιτεκτονική και το τεχνικό γραφείο βγήκε νικητής. Ήμουν από πάντα ερωτευμένος με αυτή τη δουλειά. Άλλωστε για να είσαι έντιμος, συνεπής και πιστός μάλλον δεν μπορείς να έχεις πάνω από μία ερωμένη…οι ανησυχίες πάντως υπάρχουν ...το μέλλον θα δήξει.
Κλίνοντας την συνοπτική πορεία του soFat θα θελα να ευχαριστήσω,
Τον Γιαννη Καρβέλη που μας διέθεσε το κτίριο και μπόρεσα να τον μετασχηματίσω με τα τεχνικά «εργαλεία» που διδάχθηκα και να βιώσω την λειτουργία του,
τους ανθρώπους που στήριξαν και συμπάθησαν τον χώρο με την παρουσία τους και τα καλά τους λόγια
τους συνεργάτες Πάνο Σίδερη Αλεξάνδρα Πανά τον Μάκη Μιλιώτη και τον Αλέκο Ζωγράφο,
τους ανθρώπους που κάλυψαν μουσικά τον χώρο όπως τον Κώστα Καφρίτσα τον Σπύρο Λυκούδη τον Χρήστο Τρικαλινό τον Θωμα Θεοδώρου την Μαριάνα απο τη Κρήτη τον Κώστα από την Πάτρα και τον Φάνη
τους ανθρώπους του μπαρ Δημήτρη Βαλιάνο, Σίμο Σωτηρακόπουλο (taxi driver), Λευτέρη Γκιάφη, Βασίλη Καστανά, Ανδρέα Καρανζογιάννη, Δημήτρη Μπαρούχο, Γιάννη Κόλια από την Τρίπολη και την Λιλιάνα,
καθώς και όλο το προσωπικό που εργάστηκε στο σέρβις (που είναι πάρα πολλοί) αλλά και την πιστή Μαρία που παρέμεινε απ την αρχή μέχρι το τέλος. Όλοι τους ήταν τέλειοι και παραμένουν καλοί φίλοι.
