Αρχιτεκτονική και παράδοση..

χθες -σήμερα χωρίς λόγια...

Block ..στη κυκλοφορία

…μια ζωγραφιά μέσα σ’ ένα πανέμορφο τοπίο με γραφικά κεραμοσκέπαστα πέτρινα και πυκνοδομημένα σπίτια που όμως ζώνεται ασφυκτικά απ’ τον απέραντο κυκλικό περιμετρικό δρόμο, που εξαφανίζει την θάλασσα και σαρώνει με χώμα και άσφαλτο σχεδόν τα πάντα. 1984 Λάβας καθ. Α.Π.Θ.

Ο περιμετρικός δρόμος που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νησιού είναι αλήθεια ότι κατασκευάστηκε σε μια εποχή που οι κάτοικοι και η πολιτεία ήταν λιγότερο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα περιβάλλοντος , διατήρηση της παράδοσης και γραφικότητας του τόπου.

Η κατασκευή προήλθε από την ανάγκη για την αποσυμφόρηση του κεντρικού δρόμου της πόλης και την εξυπηρέτηση περαστικών οχημάτων, μεσαίων και μεγαλυτέρων. Θα σταθούμε στο σημείο όπου ο περιμετρικός δρόμος συναντά τα δυτική γέφυρα. Η σημερινή διαμόρφωση έγινε μετά από παρέμβαση για την διάνοιξη των κλειστων από την επιχωμάτωση καμάρων της γέφυρας, στα τέλη το ’90, που είχε προκύψει απ' την αρχική κατασκευή (δεκαετια ’70). Στο σημείο αυτό, οι δύο άξονες τέμνονται και σχηματίζουν γωνία σχεδόν 90 μοιρών! Οι λωρίδες κυκλοφορίας γίνονται μία, στενεύοντας στο μισό το πλάτος της ασφάλτου. Αποτέλεσμα, να δυσχεραίνει έντονα η διέλευση των οχημάτων . Τα μεγαλύτερα απ' αυτά χρειάζονται μάλλον βοήθεια τρίτων για να μπορέσουν να μπουν στη άλλη κατεύθυνση. Τα ατυχήματα δεν είναι σπάνια. Η φωνές τα παράπονα είναι σε καθημερινή βάση. Απ' τη μεριά του δήμου κατά καιρούς έχουν γίνει κάποιες δειλές προσπάθειες για διόρθωση του προβλήματος οι οποίες όμως περιορίστηκαν στην εξομάλυνση του στηθαίου.

Unblock...

Στο σχήμα προβάλλεται μια λύση, τολμηρή ως προς τον σχεδιασμό αλλά και ως προς το κόστος του έργου που προκύπτει. Το σχεδιάγραμμα δείχνει την διεύθυνση που θα έπρεπε να έχει το οδόστρωμα της περιμετρικής οδού και την σύνδεσή της με την γέφυρα για την ομαλή ροή των οχημάτων. Έχει σαν στόχο, την αύξηση της γωνίας των δύο αξόνων. Εξετάζοντας προσεκτικά τη νέα χάραξη θα διακρίνουμε ότι η στρέψη των κινουμένων οχημάτων αρχίζει πολύ πιο πριν του σημείου μηδέν των αξόνων. Ομαλά τα κινουμενα οχήματα εισχωρούν με 180 σχεδόν μοίρες στην γέφυρα. Ο έλεγχος των οδηγών γίνεται από όλα τα σημεία με ικανοποιητική ορατότητα.. Η ροή έχει συνέχεια.. Είναι έργο που θα χρειαστεί ανασύσταση των πεζοδρομίων των νησίδων και της ασφάλτου και προαιρετικά (ας επιβληθεί) άρση της παλιάς επιχωμάτωσης, μεταφορά δηλαδή του αιγιαλού προς την πόλη, πράγμα που θα δώσει και νέα αισθητική στη θέα προς τη γέφυρα. Ο παράδρομος παράλληλα διορθωθόνεται, ακολουθώντας την καινούργια πορεία. Δίνει κι εκείνος ορθότερη διοχέτευση των οχημάτων από - προς τα δυτικά αλλά και το κέντρο. Ένας καινούργιος «μετασχηματισμός» θα προσδώσει τακτοποίηση του κυκλοφοριακού χάρτη της πόλης. Ένας χάρτης που έχει άμεση σχέση με την ζωή των κατοίκων.

7 χρόνια soFat

Όλα άρχισαν ξαφνικά το φθινόπωρο του 99 όταν κάποιος γνωστός επαγγελματίας του είδους αλλά και φίλος με συνάντησε στην Αθήνα όπου ζούσα κι εργαζόμουν και μου πρότεινε να προχωρήσουμε στην ιδέα χώρου μεταξύ καφέ club και αίθουσας εκδηλώσεων , ενός κτιρίου στην δυτική παραλία του Αιτωλικού που ήταν εγκαταλελειμμένο. Είχαν περάσει χρόνια έτσι.. Η πρόταση δεν αφορούσε μόνο την κατασκευή αλλά και την ενεργή μου συμμετοχή στη λειτουργία του. Αυτό ήταν.
Ο χρόνος ετοιμασίας ήταν μάλλον ρεκόρ αν σκεφτεί κανείς ότι όλα έγιναν μέσα σε 40 μέρες. Ένα κτίριο του 1880, 250τμ κτισμένο με πέτρα, άρχιζε να ζωντανεύει. Με σεβασμό στην ιστορία του, χωρίς δυναμικές επεμβάσεις ξεκίνησαν η εργασίες αναπαλαίωσης του. Ο μετασχηματισμός σε πολυχώρο δεν ήταν δύσκολος. Οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν εκεί ήταν αμέτρητοι. Σου έδινε την εντύπωση πως όλος ο κόσμος ήταν εκεί και πρόσφερε. Είχε ανάγκη το Αιτωλικό για ένα τέτοιο χώρο. Η εργασίες άρχισαν μετά τα Χριστούγεννα και τελείωσαν στις 2 Μαρτίου του 2000 όπου και ξεκίνησε…
Καλή μουσική, πολύ κέφι, χορός και πολλά event.

Οι εκδηλώσεις.

Ξεκίνησε με ρεσιτάλ πιάνου της Τζένιας Μανουσάκη και τελείωσε με την έκθεση ζωγραφικής της Βανιας Στέφου. Το αφιέρωμα στον Ι.Μ Παναγιωτόπουλο ήταν μια από τις σημαντικότερες ομαδικές εκθέσεις με μεγάλες μορφές τις ελληνικής ζωγραφικής (Βαρλάμος Ζουμπουλάκης Οικονομίδης κ.α.). Η Βετα Ρείση από την Θεσσαλονίκη ο Γιώργης Μπαδόλας από την Νάουσα ο Νίκος Οικονομίδης από το Πειραιά και τα δικά μας παιδιά ο Γρηγόρης και ο Μιχάλης Κότσαρης ο Φώτης Κόκκαλης κράτησαν την τέχνη επίκαιρη στο Αιτωλικό. Πιστεύω ότι κάτι έγινε στον τομέα αυτόν. Παρακινήσαμε εξοικιώσαμε προβληματίσαμε .
Πρωτόγνωρα για μας ήταν και τα αφιερώματα στο παλιό αυτοκίνητο με το ράλι 24 ώρες Ελλάδα αλλά και στις μηχανές με την συνάντηση του Verandero club.

Τα πάρτι

Καθαρή Δευτέρα! Μπουφέ με σαρακοστιανά από “κυράδες” του τόπου, χορός ξέφρενη μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πάντα αναρωτιόμαστε πως ήταν δυνατόν αυτό να συμβαίνει. Μπορεί να σχετίζεται με το ότι από πάντα στο Αιτωλικό υπήρχε κάποιος χώρος γι αυτή τη μέρα για να ξεφαντώνει όπως το κατάστημα Νυχτερίδα παλιότερα (κόκιος). Η συμμετοχή ήταν μεγάλη χρόνο με το χρόνο, αλλά κι ο χορός οι φωνές θύμιζαν μια συνεχόμενή βουή από γκολ ποδοσφαίρου! Τα πάρτι του λυκείου αλλά και οι πίττες των συλλόγων ήταν καθιερωμένα και πάντα πετυχημένα.

Τα Χριστούγεννα η πρωτοχρονιά και το Πάσχα

μας έδωσε πολύ διασκέδαση αλλά… και κομψά ντυσίματα με πολλές γόβες και ψιλά τακούνια, γραβάτες, ακριβά τζιν, και στολίδια. Εδώ δεν φταίει η «πόρτα» στην είσοδο, το περιβάλλον ίσως να ανάγκαζε. Μερικοί μπορεί να το κατάκριναν αλλά ήταν πολλοί εκείνοι που το απόλαυσαν.

Τα Live
Σκηνές Ροκ με live από τους Λος Ερμάνος με Latin μουσική, κι από το γκρουπ του Γιάννη Καστανά έντεχνο. Η μουσική πανδαισία έντεχνου και λαϊκό από την κομπανία του Βασίλη άφησε ιστορία. Το Ροκ γκρουπ του Χρήστου Καραχρήστου οι «λευκές νύχτες», οι μαντινάδες από την Κρήτη με τους φοιτητές των ΤΕΙ και αλλά, δίνανε το δικό τους χρώμα στις βραδιές του χειμώνα στο νησί.

Το soFat σήμερα είναι παρελθόν. Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Το ευχάριστο είναι ότι τελείωσε μετά από ένα καταπληκτικό καλοκαίρι με πολύ κόσμο που το στήριξε και χάρηκε την όμορφη παραλία μας. Απέδειξε ότι αυτή η μεριά του Αιτωλικού η παραλία είναι αδικημένη, και μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα στους Αιτωλικιώτες και τους ξένους που ξέρουν να εκτιμούν το τοπίο το ηλιοβασίλεμα και την δροσιά που προσφέρει η λιμνοθαλάσσια αύρα. Γεγονός πάντως είναι ότι επτά χρόνια τώρα, κανείς δεν πρόσθεσε ούτε ένα πετραδάκι εκεί. Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει στο μέλλον

Η κόντρα soFat και Αρχιτεκτονικής

Κατεξοχήν οι αρχιτέκτονες είναι άνθρωποι του κόσμου. Πολλοί είναι εκείνοι που είναι και ιδιοκτήτες χώρων σαν του soFat. Είναι ένας τρόπος να πλησιάσεις να καταλάβεις την ψυχολογία και τις απαιτήσεις των ανθρώπων και να σχεδιάζεις καλύτερα. Είναι ένα θέμα που παίρνει μεγάλη συζήτηση. Παράλληλα όμως υπήρχε μια συνεχόμενη σύγκρουση μεταξύ δυο διαφορετικών αντικειμένων όσο αφορά τις ευθύνες, τους συνεργάτες και την οργάνωση γενικότερα. Αναμφίβολα όλες οι ασχολίες έχουν την γοητεία τους.
Τελικά η Αρχιτεκτονική και το τεχνικό γραφείο βγήκε νικητής. Ήμουν από πάντα ερωτευμένος με αυτή τη δουλειά. Άλλωστε για να είσαι έντιμος, συνεπής και πιστός μάλλον δεν μπορείς να έχεις πάνω από μία ερωμένη…οι ανησυχίες πάντως υπάρχουν ...το μέλλον θα δήξει.

Κλίνοντας την συνοπτική πορεία του soFat θα θελα να ευχαριστήσω,
Τον Γιαννη Καρβέλη που μας διέθεσε το κτίριο και μπόρεσα να τον μετασχηματίσω με τα τεχνικά «εργαλεία» που διδάχθηκα και να βιώσω την λειτουργία του,
τους ανθρώπους που στήριξαν και συμπάθησαν τον χώρο με την παρουσία τους και τα καλά τους λόγια
τους συνεργάτες Πάνο Σίδερη Αλεξάνδρα Πανά τον Μάκη Μιλιώτη και τον Αλέκο Ζωγράφο,
τους ανθρώπους που κάλυψαν μουσικά τον χώρο όπως τον Κώστα Καφρίτσα τον Σπύρο Λυκούδη τον Χρήστο Τρικαλινό τον Θωμα Θεοδώρου την Μαριάνα απο τη Κρήτη τον Κώστα από την Πάτρα και τον Φάνη
τους ανθρώπους του μπαρ Δημήτρη Βαλιάνο, Σίμο Σωτηρακόπουλο (taxi driver), Λευτέρη Γκιάφη, Βασίλη Καστανά, Ανδρέα Καρανζογιάννη, Δημήτρη Μπαρούχο, Γιάννη Κόλια από την Τρίπολη και την Λιλιάνα,
καθώς και όλο το προσωπικό που εργάστηκε στο σέρβις (που είναι πάρα πολλοί) αλλά και την πιστή Μαρία που παρέμεινε απ την αρχή μέχρι το τέλος. Όλοι τους ήταν τέλειοι και παραμένουν καλοί φίλοι.

Για την ΒΑΝΙΑ και την τέχνη

Η ζωγραφική όπως ο λόγος και η κίνηση είναι κι αυτή ένα μέσο επικοινωνίας. Είναι μια γλώσσα που μας δίνει τη δυνατότητα να καταγράφουμε και συγχρόνως να ανακοινώνουμε τις οπτικές μας εμπειρίες, αυτά δηλαδή που βλέπουμε γύρω μας. Ζωγραφίζουμε κάτι που απομονώσαμε από την πραγματικότητα ή κάτι που μας γεννήθηκε στο νου και δίνουμε τη δυνατότητα στους άλλους να το συλλάβουν, να το αντιληφθούν και συγχρόνως να διαβάσουν την άποψή μας.
Κάθε σωστά αποτυπωμένο σχέδιο δεν αποτελεί απαραίτητα καλλιτέχνημα όπως αντίστοιχα ένα σωστά διατυπωμένο κείμενο δεν είναι απαραίτητα λογοτέχνημα. Όπως δεν είναι οπωσδήποτε χορευτής εκείνος που από τη φύση του σώματός του πηδά ψηλότερα κι έχει μεγαλύτερη ευλυγισία από τους άλλους ανθρώπους, δεν είναι απαραίτητα και ζωγράφος εκείνος που διαθέτέχει έμφυτη ευχέρεια στο σχεδιασμό της μορφής των αντικειμένων. Το γεγονός ωστόσο ότι η τεχνική δεν αποτελεί καθεαυτή καλλιτεχνική δημιουργία δεν σημαίνει ότι είναι δευτερεύουσας σημασίας αντίθετα είναι απαραίτητη προϋπόθεση δημιουργίας ενός έργου τέχνης.
Στις 12 Αυγούστου του 2007 στο χώρο του soFat, εγκαινιάστηκε η πρώτη έκθεση ζωγραφικής της Αιτωλικιώτισας Βάνιας Στέφου, η οποία μας παρουσίασε την πρόσφατη δουλειά που αναφέρεται κυρίως στη φύση που περιβάλει το Αιτωλικό . Μια νέα ζωγράφος που γνωρίζει την τεχνική της ελαιογραφίας και προσπαθεί μέσα από τα έργα του να δώσει το δικό της στίγμα στην απόδοση και το νόημα των έργων. Ήταν μια παρουσίαση αλήθειας και προσπάθησε με ένα πλήθος από τεχνάσματα και λεπτομέρειες, πολλές φορές και ασάφειες, να μας δώσει το ύφος της πραγματικότητας της λιμνοθάλασσας. Το παιχνίδισμα του φωτός με τα αντικείμενα κάνει το αποτέλεσμα ενδιαφέρον και σε πολλές περιπτώσεις δραματικό. Η αγάπη και το πάθος της Βάνιας το έβλεπες μέσα από κάθε έργο και υπόσχεται ένα επιτυχημένο μέλλον στα εικαστικά.
.
«…Γιατί η μεγάλη διάκριση δεν είναι ανάμεσα στους πολύ μεγάλους και στους μικρότερους τεχνίτες, που ξεκινά τις περισσότερες φορές από μια εγκυκλοπαιδική ή μια τουριστική διάθεση, αλλά ανάμεσα σ’ εκείνους που έφεραν έστω και μια σταγόνα λάδι στο φάρο της τέχνης, και σ’ εκείνους που η ύπαρξή τους είναι για την τέχνη αδιάφορη. Το πρώτο ζήτημα δεν είναι ποιος είναι μεγάλος και ποιος είναι μικρός, αλλά ποιος κρατάει την τέχνη ζωντανή.»
Γ. Σεφέρης, Δοκιμές, τ. 1ος, Θεόφιλος

Συγχαρητήρια για την αξιέπαινη προσπάθειά κι ελπίζουμε ότι το παράδειγμά της θα ενθαρρύνει κι άλλους στην καλλιτεχνική δημιουργία του τόπου μας.

Μεταμόρφωση τοπίου

Η διατήρηση της σημερινής κατάστασης οδηγεί όχι μόνο στη μόνιμη υποβάθμιση του τοπίου αλλά και σε οικονομικό μαρασμό, αφού μηδενίζει τις δυνατότητες προσέλκυσης τουρισμού.

Νόμιμα ναι όμορφα όχι.

Προδιαγραφές και περιορισμοί στις όψεις των νέων κτηρίων που πηγάζουν από την παράδοση και την ντόπια αρχιτεκτονική με σκοπό τη διατήρηση της ομορφιάς του νησιού μας θα πρέπει επιτέλους να γίνουν εργαλεία για τους μηχανικούς και απαίτηση για τους εργοδότες.

Άλλωστε είναι γνωστό οι αγοραστικές αξίες των ακινήτων με σωστές προδιαγραφές είναι πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που αγνοούν περιβάλλον. Οι εποχές των πολυκατοικιών, των περιμετρικών μπαλκονιών και των ψυχρών υάλινων ανοιγμάτων πού ταράζουν το τοπίο θα πρέπει να περάσουν στο παρελθόν.