Γεφύρια και μαθητές

Η φώτο είναι από τη συνάντηση - ενημέρωση μαθητών Α' Λυκείου Αιτωλικού για την αρχιτεκτονική κληρονομιά και τα γεφύρια που συνδέουν το νησί με τη στεριά στο πλαίσιο σχετικής σχολικής εργασίας.

Οι μαθητές έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον , με ερωτήσεις και σχόλια, ώριμη σκέψη και ευαισθησία.'Iσως τελικά μέσα απ αυτά τα παιδιά να έχουμε μια περισσότερο αποτελεσματική προσέγγιση στο πρόβλημα της διατήρησης των μνημείων της πόλης, και να είναι πιο εφικτή η συνεργασία με την τοπική κοινωνία. Οι μαθητές μπορούν και αναλαμβάνουν το ρόλο της εξοικείωσης, και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης ώστε να γίνει πράξη η αξιοποίηση και η ορθή διατήρηση της πολύτιμης κληρονομιάς μας.

Για το 11ο Συνέδριο Αρχιτεκτόνων.

Για τα αποτελέσματα μάλλον θα μιλήσουν κάποιοι άλλοι . Δύσκολα τα συμπεράσματα.

Προσωπικά είμαι σε σύγχυση. Τα ίδια ξανά και ξανά . Δεν θα αναφερθώ στην «ιστορική δήλωση του προέδρου του ΤΕΕ που ομολόγησε ότι η αρχιτεκτονική θα πρέπει να ασκείται από Αρχιτέκτονες (φάνηκε τόσο φαιδρό- τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να πεί για να ενθαρρύνει τους παρευρισκόμενους ) ή τις τετριμμένες εικασίες περί τροποποίησης του τρόπου έκδοσης αδειών της κας Μ.Καλτσά (ΥΠΕΧΩΔΕ) αλλά για την γενικότερη εικόνα που αποτυπώθηκε στα μάτια σχετικών και άσχετων επισκεπτών που προσήλθαν με μεγάλες προσδοκίες.

Ο τόπος που διεξήχθει, παρόλο που το κτιριακό συγκρότημα του Ζαππείου προσθέτει στο προφίλ της εκδήλωσης , έμοιαζε περισσότερο με μάζωξη ή συγκέντρωση διαμαρτυρίας κυρίως νέων, σε πανεπιστημιακή σχολή. Οι σκάλες είχαν μετατραπεί σε υπαίθρια τασάκια και ξαπλώστρες ηλιοθεραπείας. Η κατάληψη στους χώρους των εισόδων στις αίθουσες συνεδρίων από κουστουμάτους πωλητές που προσπαθούσαν να προβάλουν οικοδομικά υλικά (κυρίως αλουμίνια ) έδιναν άσχετο χρώμα στην εκδήλωση. Η έκθεση αρχιτεκτονικού έργου που βρισκόταν λίγο παραπέρα και περιλάμβανε τον διαγωνισμό για το «σπίτι του αρχιτέκτονα» και άλλες αρχιτεκτονικές εμπνεύσεις «μικρών και μεγάλων» ήταν απογοητευτική και εξαιρετικά φτωχή τόσο στη χωροθέτηση όσο και στην παρουσίαση στο φωτισμό στο χρώμα.

Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σωστά να μην το κάνουμε καλύτερα..

Σε ποιούς απευθύνονταν άραγε η όλη αυτή «γιορτή»; Οι πανεπιστημιακοί της Αθήνας και μερικοί άλλοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν οι μόνοι στην Ελλάδα που «ασκούν» επάγγελμα του αρχιτέκτονα αλλά είναι ολόκληρος ο ακαδημαϊκός και επαγγελματικός κόσμος από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.

Το επεισόδιο Σηφουνάκη, τα 90 Ευρώ συμμετοχής οι Έμποροι ήταν ανεπίτρεπτα.Και το σημαντικότερο η χαλαρή επιλογή των εισηγήσεων που περιείχε ανούσιες και κουραστικές διαλέξεις, που θύμιζαν παρουσιάσεις διπλωματικών μόνο και μόνο για εμπλουτισμό του βιογραφικού.

Ποιο είναι το προφίλ που ζητάμε του Έλληνα αρχιτέκτονα απέναντι στους ευρωπαίους συναδέλφους;

Στο 10^ο Συνέδριο το Δεκέμβρη του 1999, εκεί ανάμεσα σε άλλους συναδέλφους στο Μέγαρο, νοιώσαμε την πρωτοπορία και το στόχο, που δεν ήταν άλλος από την ανάδειξη την ανάκτηση και προστασία της αρχιτεκτονικής . Κι όπως αποδείχθηκε η όλη προσπάθεια συνέβαλε στο να συζητάμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά περί αρχιτεκτονικής και αρχιτεκτονικού έργου.

Το 11^ο συνέδριο δεν φάνηκε τελικά να εγείρει τις αισθήσεις.Μας ξέφυγε. Δεν παρακίνησε, δεν ξεσήκωσε. Σίγουρα πάντως δεν άφησε ιστορία.

Στην συνεδρία για τους Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς σημείωσα।
Την απαξίωση της πολιτείας των Αρχιτεκτονικών διαγωνισμών.
Την έξυπνη ερώτηση: Tι θα προτείνατε στην κοινωνία τον κατά περίπτωση καλό αρχιτέκτονα ή το κατά περίπτωση άξιο σχέδιο;
Tην θεσμοθέτηση συμβούλου του αγωνοθέτη.
Και την απογοητευτική δήλωση: Δεν υπάρχει χρόνος για ερωτήσεις!

Το καμπαναριό του Ταξιάρχη - συνέχεια.

Σε τελική φάση εγκρίσεων και έκδοσης σχετικής άδειας βρίσκεται αυτές τις μέρες το θέμα του καμπαναριού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.

Η γνωστή επέμβαση που προέβλεπε την κατεδάφιση και την ανέγερση νέας κατασκευής (Αύγουστος 2007) , βρίσκει τελικά τον σωστό δρόμο.

Αφου απορρίφθηκε παντελώς η αρχική μελέτη αντικαταστάθηκε με νέα। Η εφορία Βυζαντινών Μνημείων ήδη έδωσε το πράσινο φως για τα περαιτέρω। Η μελέτη εκτός της επαναφοράς του τρούλου και των υπόλοιπων στοιχείων στην αρχική μορφή που είχαν καθαιρεθεί , βλέπει επίσης επιμελημένα και δίνει λύση στο θέμα της στατικής επάρκειας.

Πλήρη αποκατάσταση και όχι της ανακατασκευή ήταν εξαρχης η πιο ενδεδειγμένη λύση για το ιστορικό μνημείο. Κι αυτό έγινε.

Η εξέλιξη αυτή δίνει καινούργιο πνεύμα αισιοδοξίας και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ενεργό συμμετοχή και εμπλοκή του πολίτη στις παρεμβάσεις στις πόλης.

παλαιότερη ανάρτηση

Οι τέχνες συναντιούνται

Αφιερωμένη στην αναστήλωση του καμπαναριού του Αη Γιώργη ήταν αυτή τη φορά η παράσταση του Θεατρικού τμήματος του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού.

O Αποστόλης Μπλίκας ο αρχιτέκτονας που έχει αναλάβει τις εργασίες αποκατάστασης δεν έκρυψε την συγκίνησή του – διέκοψε τις ευχαριστίες του προς το κοινό από δάκρυα στην αρχή του έργου, και επανήλθε μετα από λίγο αποκαλύπτοντας τις ευαισθησίες του. Γι αυτόν είναι στοίχημα ζωής την ημέρα του Αγιού Γεωργιού εφέτος να ακουστούν και πάλι οι καμπάνες. Πρόκειται για μια περίτεχνη βυζαντινή κατασκευή στο νότιο τμήμα του Ναού που το 1964 μέρος της αποκολλήθηκε και κατέρρευσε.

Για τη παράσταση:

Αυτή την φορά είδαμε τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη στην αίθουσα εκδηλώσεων Ευανθία Καρβέλη Μια δύσκολη νουβέλα της πρώτης δεκαετίας του 20 ^ου απ την άποψη του μετασχηματισμού της σε παράσταση. Παρόλα αυτά όμως η ομάδα τα κατάφερε να μεταφέρει το κλίμα της εποχής αλλά την δραματική πολυπλοκότητα της ιστορίας. Το θύμα και ο θύτης μετουσιώνεται άριστα στο πρόσωπο της

Φραγκογιαννούς που την υποδύεται η Π.Καραγάκια . Έξυπνα απέδωσε τα φονικά ο Χρ. Λάτσινος που επιμελήθηκε της σκηνοθεσίας με την βοήθεια ήχου - φωτισμού και το σημαντικότερο, κατάφερε να αφήσει αυτά ακριβώς τα ανάμικτα συναισθήματα που κι ο Παπαδιαμάντης θάθελε. Μίσος και συμπάθεια για την Φόνισσα. Τα σκηνικά του Μ. Κότσαρη ήταν ίσως τα καλύτερα απ όλες τις παράστασης που είδαμε , λιτά με την ασυμμετρία να προσδίδει στον αλλόκοτο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας και να μας μεταφέρει έντεχνα σ εκείνη την εποχή. Δεν ήταν απαραίτητη η εισαγωγή από τη Λέσχη κινηματογράφου. Άλλωστε κι η παρουσία της οθόνης στη αρχή στο κέντρο της σκηνής έδειχνε μάλλον ξένη. Από τις γυναίκες που πότε υποδύονταν ρόλο μητέρας και πότε τις «ερινύες» ξεχώρισε σαφώς η Έλσα Ελευθεράκου.

Στο καμπαναριό του αηγιώργη ξεκίνησαν πρόσφατα οι εργασίες (Δεκέμβριο 2010) και βρίσκονται σήμερα στο 70% του συνολικού έργου ενώ συνεχίζουν καθημέρινα πότε επί τόπου και πότε στο εργαστήριο. Όπως όλα δείχνουν το όνειρο του Α. Μπλίκα αλλά και πολλών άλλων συντοπιτών πραγματοποιείται. Ας ελπίσουμε ότι για κάθε αξιόλογο δημιούργημα αρχιτεκτονικής κληρονομιάς που βρίσκεται δίπλα μας κι έχει ανάγκη από φροντίδα να μην χρειαστεί σαρανταεπτά ολόκληρα χρόνια αναμονής και απραξίας. Κι αν η πολιτεία κωλυσιεργεί ας αναλάβουμε μόνοι πρωτοβουλίες.