Για τα αποτελέσματα μάλλον θα μιλήσουν κάποιοι άλλοι . Δύσκολα τα συμπεράσματα. Προσωπικά είμαι σε σύγχυση. Τα ίδια ξανά και ξανά . Δεν θα αναφερθώ στην «ιστορική δήλωση του προέδρου του ΤΕΕ που ομολόγησε ότι η αρχιτεκτονική θα πρέπει να ασκείται από Αρχιτέκτονες (φάνηκε τόσο φαιδρό- τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να πεί για να ενθαρρύνει τους παρευρισκόμενους ) ή τις τετριμμένες εικασίες περί τροποποίησης του τρόπου έκδοσης αδειών της κας Μ.Καλτσά (ΥΠΕΧΩΔΕ) αλλά για την γενικότερη εικόνα που αποτυπώθηκε στα μάτια σχετικών και άσχετων επισκεπτών που προσήλθαν με μεγάλες προσδοκίες.
Ο τόπος που διεξήχθει, παρόλο που το κτιριακό συγκρότημα του Ζαππείου προσθέτει στο προφίλ της εκδήλωσης , έμοιαζε περισσότερο με μάζωξη ή συγκέντρωση διαμαρτυρίας κυρίως νέων, σε πανεπιστημιακή σχολή. Οι σκάλες είχαν μετατραπεί σε υπαίθρια τασάκια και ξαπλώστρες ηλιοθεραπείας. Η κατάληψη στους χώρους των εισόδων στις αίθουσες συνεδρίων από κουστουμάτους πωλητές που προσπαθούσαν να προβάλουν οικοδομικά υλικά (κυρίως αλουμίνια ) έδιναν άσχετο χρώμα στην εκδήλωση. Η έκθεση αρχιτεκτονικού έργου που βρισκόταν λίγο παραπέρα και περιλάμβανε τον διαγωνισμό για το «σπίτι του αρχιτέκτονα» και άλλες αρχιτεκτονικές εμπνεύσεις «μικρών και μεγάλων» ήταν απογοητευτική και εξαιρετικά φτωχή τόσο στη χωροθέτηση όσο και στην παρουσίαση στο φωτισμό στο χρώμα.
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σωστά να μην το κάνουμε καλύτερα.. 
Σε ποιούς απευθύνονταν άραγε η όλη αυτή «γιορτή»; Οι πανεπιστημιακοί της Αθήνας και μερικοί άλλοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν οι μόνοι στην Ελλάδα που «ασκούν» επάγγελμα του αρχιτέκτονα αλλά είναι ολόκληρος ο ακαδημαϊκός και επαγγελματικός κόσμος από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.
Το επεισόδιο Σηφουνάκη, τα 90 Ευρώ συμμετοχής οι Έμποροι ήταν ανεπίτρεπτα.Και το σημαντικότερο η χαλαρή επιλογή των εισηγήσεων που περιείχε ανούσιες και κουραστικές διαλέξεις, που θύμιζαν παρουσιάσεις διπλωματικών μόνο και μόνο για εμπλουτισμό του βιογραφικού.
Ποιο είναι το προφίλ που ζητάμε του Έλληνα αρχιτέκτονα απέναντι στους ευρωπαίους συναδέλφους;
Στο 10ο Συνέδριο το Δεκέμβρη του 1999, εκεί ανάμεσα σε άλλους συναδέλφους στο Μέγαρο, νοιώσαμε την πρωτοπορία και το στόχο, που δεν ήταν άλλος από την ανάδειξη την ανάκτηση και προστασία της αρχιτεκτονικής . Κι όπως αποδείχθηκε η όλη προσπάθεια συνέβαλε στο να συζητάμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά περί αρχιτεκτονικής και αρχιτεκτονικού έργου.
Το 11ο συνέδριο δεν φάνηκε τελικά να εγείρει τις αισθήσεις.Μας ξέφυγε. Δεν παρακίνησε, δεν ξεσήκωσε. Σίγουρα πάντως δεν άφησε ιστορία. 
Στην συνεδρία για τους Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς σημείωσα।
Την απαξίωση της πολιτείας των Αρχιτεκτονικών διαγωνισμών.
Την έξυπνη ερώτηση: Tι θα προτείνατε στην κοινωνία τον κατά περίπτωση καλό αρχιτέκτονα ή το κατά περίπτωση άξιο σχέδιο;
Tην θεσμοθέτηση συμβούλου του αγωνοθέτη.
Και την απογοητευτική δήλωση: Δεν υπάρχει χρόνος για ερωτήσεις!
