Η «εικόνα»

Ήταν μόνιμα στο εξωκλήσι πάνω στο λόφο εκεί πιο πέρα που χάνεται ο αποκαμωμένος ήλιος. Όμορφη έστεκε και σε κοιτούσε με ένα βλέμμα βαθύ. Μιλούσε σ αυτούς που ήθελαν να ακούσουν με λόγια ήρεμα αργά συμπαθητικά.
Ξαφνικά έφυγε - χάθηκε την πήραν. Στη θέση της μια φρεσκοφτιαγμένη αγιογραφία που την "παρίστανε".
Προστασία, συντήρηση και τα συναφή, λέγεται ότι ήταν οι λόγοι φύλαξής της κάπου μακριά από το λημέρι της.
Σήμερα εμφανίζεται μόνο στην γιορτή της. Η μορφή όμως άλλαξε. Το πρόσωπό αλλοιώθηκε. Με μαύρη σκιά είναι καλυμμένο. Κτυπήματα λογής με αιχμηρά αντικείμενα σε διάφορα σημεία. Κι Ένα μαύρο σύννεφο απλώνεται δεξιά κι αριστερά χαμηλά στο ένδυμα της. Την γνώριζα πολύ καλά από παλιά.
Της άξιζε κάτι καλύτερο..

Αρχαιολογικο Μουσείο στη Πάτρα.. κάτι κινείται

Η ύπαρξη της αρχιτεκτονικής σχολής του Πανεπιστήμιου Πατρών έχει συμβάλει στο γεγονός ότι η Πάτρα σήμερα απέκτησε ένα καινούργιο αρχιτεκτόνημα που αν μη τι άλλο θα συζητηθεί. Και θα αποκτήσει κι άλλο κι άλλο. Η αρχιτεκτονικές σχολές υποκινούν, διαμορφώνουν, επηρεάζουν...
Το νέο απόκτημα της Πάτρας είναι το καινούργιο αρχαιολογικό μουσείο που εγκαινιάζεται αυτές τις μέρες (24 ιουλίου). Το έργο είναι του αρχιτέκτονα κ. Θεοφάνη Μπομπότη μετά από διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμού. To διακρίνει ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στοιχείο, μία σφαίρα από τιτάνιο η οποία προβάλλεται δυναμικά στην πρόσοψη του.

Η Αιτωλοακαρνανία για παράδειγμα, τι έχει να παρουσιάσει στο τομέα αυτόν;

Πόσους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς έχει διεξάγει;

Τι συμβαίνει με τα δημόσια κτίρια στο νομό;

Τι πρέπει να αλλάξει;

Μήπως η σκέψη, η νοοτροπία, ο τρόπος, οι άνθρωποι που ορίζουν τον «ραπιτογράφο» ;

Πώς τέλος πάντων βλέπει ο μεγαλύτερος νομός την παρουσία του μεταξύ των άλλων στο κτισμένο περιβάλλον;

Γεγονός πάντως είναι ένα : H αρχιτεκτονική σταμάτησε να ανασαίνει εδώ από την εποχή των νεοκλασικών. Κάποια λίγα δείγματα που προέρχονται από ιδιώτες αρχιτέκτονές είναι σαν καρδιακές μαλάξεις σε νεκρό χωρίς επιστροφή.

Συζητήσεις τελευταία στους κύκλους των μηχανικών φέρνουν πρώτο θέμα την δημιουργία Αρχιτεκτονικής στην Αιτ/νία. Κι επειδή αυτό για τους περισσότερους από μας αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός, οδηγούμαστε στο ότι ελπίδες θα υπάρξουν μόνο άν η εξάρτηση των σχολών αυτων μεταφερθεί από το Υπουργείο Παιδείας στο υπουργείο Πολιτισμου. Εκεί δηλαδη που θα έπρεπε να ανήκουν (όπως στην Ευρώπη) ώστε να μην αποτελούν τμήματα Πανεπιστημίου και και επομένως προυπόθεση για την υπαρξής τους . Π.χ. στη Γαλλία, αποτελούν ανεξάρτητες ανώτατες Σχολές.

H κλασική μουσική έχει πεθάνει η τώρα αρχίζει;

Θαύμαζα την κλασική μουσική. Δεν ανήκω στους φανατικούς. Η δισκοθήκη στην εφηβεία εμπλουτιζόταν μονο με ήχους Rock tzaz ελληνικά και ξένα ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής. Οι δίσκοι που βρισκόταν στο πίσω μέρος του καναπέ του σαλονιού είχαν μείνει για πολύ καιρό απείραχτοι. Μπετόβεν Μότσαρτ Βιβάλντι - αγαπημένοι από άλλες γενιές. Μέσα σ αυτή τη συλλογή βρισκόταν και μερικοί του Μ.Θεοδωράκη, από τα λίγα απαγορευμένα - χαραγμένα στη μνήμη - των παιδικων μας χρόνων στην περίοδο της δικτατορίας. Μετά το '74 άρχισαν κι αυτοί σιγά σιγά να ζωντανεύουν στο παλιό ραδιοπικάπ της Philips που υπάρχει ακόμα…

Μερικοί νομίζουν ότι η κλασική μουσική έχει πεθάνει, εγω θα προτιμήσω αυτούς που υποστηρίζουν ότι τώρα αρχίζει.
Γεγονός πάντως είναι ότι το είδος έχει μια μικρή μερίδα κόσμου, που πιστά το ακολουθεί.
Προϋποθέτει καλή ακουστική (όχι καλό αυτί γιατί απ αυτό διαθέτουν όλοι) είτε αυτή προέρχεται από τον σχεδιασμό του χώρου της συναυλιας, είτε από κάποιο ηχητικό σύστημα.

Το τρυφερό με το άγριο,
η λύπη κι η χαρά,
η λάμψη με το σκοτάδι
το στέρεο και το ρευστό
το μίσος και η αγάπη
ο τρόμος ο θρίαμβος, η έπαρση, η αποτυχία..
γίνονται εύκολα ήχοι από ένα γκρουπ κλασικών οργάνων . Ήχοι που διαπερνούν την ψυχή του καθένα.

Ξάφνιασε ο σύλλογος ετεροδημοτών. που ήταν κι ο διοργανωτής της συναυλίας, το περασμένο Σάββατο στο ανοιχτό θέατρο.

Δέκα εξαιρετικά μέλη της κρατικής ορχήστρας με οδηγό Παντελή Δεσποτίδη (εξάρχων) στο βιολί με το πάθος και την σπάνια τεχνική σε ‘ένα απίστευτο παίξιμό έκανε το κοινό να μείνει άφωνο.
Θεοδωράκης Χατζιδάκης Λοιζος.. αλλά και Μπράμς, και λίγο από άρωμα γυναίκας συγκίνησαν.

Ο Δημήτρης Γιακοπουλος στο τραγούδι έδωσε το χρώμα και την κατάλληλη αξιοπρέπεια στις συνθέσεις που ερμήνευσε. Το Βιολοντσέλο έφερνε γλυκά τις χαμηλές συχνότητες στο πλήθος ενώ η κιθάρα ξεκάθαρα σέρβιρε τους ήχους των χορδών μπροστά σου κρατώντας τέμπο.

Μελανά σημεία.
Η ακουστική που παρόλο την προσπάθεια του ηχολήπτη αδίκησε το τελικό αποτέλεσμα, και το «απολογητικό»; σημείωμα των πεπραγμένων του συλλόγου στην τελευταία σελίδα του προγράμματος που δεν ήταν απαραίτητο.

Ένας καινούργιος μετασχηματισμός φαίνεται να χτυπάει ξανά την πόρτα των καλοκαιρινών εκδηλώσεων...

Για τον Χρήστο

Ασχολείται με χρωματικές εργασίες στα κτίρια.. Είναι αυθεντικός και απολαμβάνει την δημιουργική δουλειά του περισσότερο από κάθε άλλη ιδίως όταν το αποτέλεσμα τον καλύπτει.
Γεννημένος στο Αιτωλικό με δυο παιδιά προσπαθεί.. Ταπεινός . Κανείς δεν γνωρίζει το κρυφό ταλέντο του μέχρι σήμερα. Μέσα στον αγώνα για την επιβίωση βρίσκει το χρόνο να ασχοληθεί με την τέχνη.
«Με ξεκουράζει και μου δίνει αυτοπεποίθηση».
Η γοητεία των χρωμάτων τον έχει συνεπάρει. Πειραματίζεται πάνω σε μεγάλες γυάλινες επιφάνειες. με αναμείξεις διάφανων χρωμάτων. Ξεφεύγει από τα κλασικά μοτίβα. Κάνει ένα ατέλειωτο παιχνίδι με χρώματα και εργαλεία την φωτιά και κάθε λογής διαλυτικά που ανοίγουν τις αποχρώσεις και τα σχήματα . Στο τέλος όλα αυτά σκεπάζουν αρμονικά την επιφάνεια, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή σύνθεση.
Ζει το όνειρο.
Ένα «μετασχηματισμό».
Το γραφίστικο- μάλλον δυσάρεστο- αποτέλεσμα, σώζεται γιατί διακρίνεις εύκολα το «δια χειρός» στο απαλό ανάγλυφο που δημιουργείται.
Το έργο μπορεί να τοποθετηθεί σε μια θέση στο τοίχο αλλά μπορεί κάλιστα να χρησιμοποιηθεί και σαν βιτρό λόγω της εξαιρετικής διαφάνειας του.
Λέμε ναι στο Χρήστο. Ένα ακόμη φίλος της τέχνης προστίθεται στην art movement της πόλης.
Πιθανόν να τον θαυμάσουμε στην ομαδική που ετοιμάζεται τον Αύγουστο στο Αιτωλικό.

Στις photo οι "τέσσερεις εποχές" σε διαστάσεις 0,50 Χ 1,00