Από κοίτη ποταμού σε κοίτη τροχοφόρων

"Βραδύτερον έπαθε καθίζησιν το μεταξύ Ζυγού και του απέναντι Ακαρνανικού βουνού μέρος, ότε ο Αχελώος εξεχύθη προς τα εκεί και η λίμνη περιωρίσθη εις τας σημερινας εκτάσεις της Τριχωνίδος, Λυσιμαχείας και του εν Ακαρνανία Οζερού. Ταπεινωθέντων ούτω των υδάτων η Κλεισούρα απέβη ξηρά κοίτη ποταμού με τας θαυμασίως ωραίας βραχώδεις όχθας της,…" (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τόμος Β’ )

Η παραπάνω ξηρά κοίτη άντεξε μέχρι την δεκαετία του 50. Τότε μόνο μονοπάτια και καρόδρομοι εξυπηρετούσαν την επικοινωνία μεταξύ των πόλεων της Αιτωλοακαρνανίας.
Σήμερα ένα άλλο ποτάμι πλημμυρίζει τα στενά. Είναι μηχανοκίνητο με πολύ θόρυβο και πολλά πολλά καυσαέρια.
Αλίμονο αν ποτέ βρεθείς στο διάβα του. Ιδιαίτερα μέρες επιστροφής των Αθηναίων όπως η χθεσινή . Ζεις την αίσθηση του τρένου χωρίς προορισμό, και μάλιστα με ποδια που χορεύουν συνέχεια river dance των Ιρλανδών, κολλημένα στα πεντάλ του αυτοκινήτου σου.
Πάντως εμείς επιλέξαμε την διαδρομή μέσου Αγγελοκάστρου για να πάμε από Αγρίνιο - Αιτωλικό . Κι έτσι αποφύγαμε τον πανικό. Όμορφο τοπίο, άσφαλτος σε καλή κατάσταση, λίγο μακρύτερα (3-4 χιλ), αλλά σίγουρα ήρεμα κι ήσυχα. To απολαύσαμε.

Ο Ράμπα και η Ανάσταση

Ο ήλιος διαδέχεται το σκοτάδι, το σκοτάδι διαδέχεται τον ήλιο. Όμως, και στα πιο ζοφερά σκότη, η φλόγα ενός κεριού θα φωτίζει πάντοτε την ελπίδα ότι η θλίψη, η βία και το κακό θα νικηθούν από την αληθινή γνώση. Από «Το Φως του Κεριού» του Λόμπσακ Ράμπα (νεανικές αναζητήσεις).
Είθε το φως της Ανάστασης να πλημμυρίσει τις ψυχές όλων μας. Χρόνια πολλά.

Στερέωση & αποκατάσταση

Η στερέωση είναι η ενίσχυση του φέροντος οργανισμού.
Η αποκατάσταση έχει σαν στόχο να διατηρήσει και να αποκαλύψει τις αισθητικές και ιστορικές αξίες.
Με βάση την στερέωση την αποκατάσταση και σκοπό την επανάχρηση του κτιρίου σαν κατάστημα στο ισόγειο και κατοικία στο όροφο, ένα καινούργιος μετασχηματισμός ολοκληρώθηκε στη Κ Λάσκαρη (κεντρικός). Ενα παλιό εγκαταλελλημένο στη φθορά του χρόνου κτίριο ζωντανεύει.
Πρόκειται για ένα νεοκλασικό φτιαγμένο στις αρχές του 20ου αιώνα. Το χαρακτηρίζει η πέτρινη πρόσοψη που αποτελείτε από τέσσερις επιβλητικούς πεσσούς με πελεκητά κιονόκρανα και κορνίζες. Είναι απίστευτο το πώς εκείνοι οι παλιοί τεχνίτες μπορούσαν να δουλεύουν με τόσο σκληρά και βαριά δομικά στοιχεία. Το κάθε κομμάτι πέτρας ζύγιζε 1.0 - 1,5 Τ .
Το μπαλκόνι, εξολοκλήρου μαρμάρινο (φουρούσια και δάπεδο), στεφανώνεται με περίτεχνο βαρύ κάγκελο, που έχει δυό κομψές χιτές κολώνες στις άκρες του.
Για την στερέωση του, χρησιμοποιήθηκε ενισχυμένο οπλισμένο τσιμεντοκονίαμα στους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς τοίχους, στον όροφο. Έγινε ανακατασκευή της στέγης με περιμετρικό σενάζ και ενίσχυση της οροφής του ισογείου με κρυφούς μεταλλικούς δοκούς
Τα στοιχεία της όψης αποκαλύφθηκαν αρχικά με αμοβολή και αργότερα με εργαλεία τριβής . Τα ανοίγματα αντικαταστάθηκαν με ξύλινα (ιρόκο) ενώ η πόρτα της κεντρικής εισόδου ανακαινίστηκε πλήρως με αντικατάσταση και συμπλήρωση κομματιών της
Ένα ακόμη κτίριο στο Αιτωλικό σώθηκε από την ιδιωτική πρωτοβουλία και το μεράκι των ιδιοκτητών του.
Η Πολιτεία ;

Για την Ιστορία..

Φωτο: Γέφυρα Δεβοσέτου στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς

Περί τσιμεντοποίησης.

Ο/Η zkarvelis είπε...
Το θέμα της συντήρησης και της αναστύλωσης των γεφυριών έχει καλυφθεί διεξοδικά από δεκάδες άρθρα στις εφημερίδες και στο διαδύκτιο. Χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσοχή όταν πρόκείται να επέμβουμε σε κατασκευές όχι μόνο ιστορικής και συναισθηματικής αλλά και κατασκευαστικής αξίας. Το συγκεκριμένο γεφύρι (του Αιτωλικού) έχει κηρυχθεί μνημείο νεότερης ιστορίας. Η κατασκευή του αποτελεί τεχνικό έργο με ειδικές γνώσεις που σφραγίζει την ύπαρξη μιας νερένιας πολιτείας – το Αιτωλικό από το 1836 μέχρι σήμερα. Σύντομα θα κυκλοφορήσει βιβλίο από το Τεχνικό Επιμελητήριο για τα πέτρινα γεφύρια της Αιτωλοακαρνανίας που δικό μας περιέχεται στα πιο αξιόλογα. Θα θελα με την ευκαιρία επίσης πέρα από πολιτικές ιδεολογίες να συγχαρώ την δημοτική αρχή και ιδιαίτερα τον Δήμαρχό Ν. Γαλάνη που είχε το θάρρος και την δύναμη να επέμβει ώστε να σταματήσει το έργο (πρόκειται για μια μικρή επισκευή κατεστραμένου στηθαίου με μπετόν, στο δυτικό γεφύρι). Αυτό σημαίνει ότι έχουμε περάσει σε μια άλλη περίοδο με λιγότερες αστοχίες και περισσότερο σεβασμό στην πολιτιστική μας κληρονομιά.Φιλικά
5 Απρίλιος 2009 11:40 μμ

Ο/Η zkarvelis είπε...
Σημασία σήμερα έχει το αποτέλεσμα. Και όχι το πώς και τι. Άλλωστε γνωρίζουμε καλά ότι οι αποφάσεις εύκολα παίρνονται και δύσκολα ανακαλούνται. Και μόνο γι αυτό χαλάλι κι ένας καλός λόγος.Είχα έτοιμο να αναρτήσω κα τούτο ΄δώ που θα βοηθήσει…«Η επισκευή του ήταν απαράδεκτη γιατί έγινε χωρίς κανένα σεβασμό προς το ίδιο το έργο και την ιστορία του. Κατεδαφίστηκαν πολλά πέτρινα τόξα, τα οποία πράγματι χρειαζόταν επισκευή, αλλά αντικαταστάθηκαν με τσιμεντένια και στη θέση των στηθαίων, αφού αφαιρέθηκαν και όσα είχαν παραμείνει απ το σεισμό, χτίστηκε μονοκόμματο τσιμεντένιο στηθαίο. Κι αυτές οι βέβηλες κατασκευές παραμένουν ακόμη, για να θυμίζουν την απερισκεψία και την αναλγησία του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι σ ένα μνημείο μοναδικής ομορφιάς και τέχνης, απέναντι σ’ ένα κομμάτι της τοπικής του ιστορίας.» Απόσπασμα από την ομιλία του Πέτρου Πετράτου Ιστορικού για γεφύρι του Δεβοσέτου του Αργοστολίου (πανομοιότυπο του δικού μας - βλέπε φωτο) από τα πρακτικά της Β επιστημονικής συνάντησης του Κέντρου Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών. Αθήνα 20/11/2004
6 Απρίλιος 2009 9:20 πμ Από τα σχόλια του άρθρου "Ιστορίες τρέλας στα Δυτικά γεφύρια" που αναρτήθηκαν στο Blog : etoliko-news

Τα μουσικά μας όργανα

Κάποτε οι δρόμοι, εδώ, γέμιζαν με τους ήχους του αλτικόρνου, του κόντρα μπάσου και τις κορνέτας. Ποιος δεν θυμάται το "Γενεαί πάσαι" από τα παιδιά της φιλαρμονικής; Τα μπλε κοστούμια, τα πηλίκια και τις επωμίδες που φάνταζαν ανάμεσα στο πλήθος. Ο ήχος ήταν τόσο βαθύς μες τη νεκρώσιμη νύχτα! Τα μικρά λαμπάκια από τους διαλυμένους φακούς, φώτιζαν τις παρτιτούρες και τα πρόσωπα των μουσικών. Συνέθεταν όλα μαζί μια χωριστή ακολουθία. Σήμερα αυτά τα μεταλλικά κομψοτεχνήματα παραμένουν κάπου ποιος ξέρει που , ανενεργά, περιμένοντας την μέρα που θα «ξανατραγουδήσουν».
Η Φώτο είναι από την κάμερα της Άννας Μαρίας στο μουσείο Victoria & Albert στο Λονδίνο πρόσφατα.