Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

ήταν.. μια πρόταση

O ρόλος της αυλής του σχολείου στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας έχει υποτιμηθεί. Αναμφίβολα το στερεότυπο της ασφαλτοστρωμένης αυλής που χαρακτηρίζει το σύνολο των σχολείων μας δεν αποτελεί παρά μια υπεραπλουστευμένη οργάνωση χώρου. Ανταποκρίνεται μάλλον να εξυπηρετεί το δασκαλοκεντρικό μοντέλο διδασκαλίας που περιορίζει τη μάθηση στη σχολική αίθουσα.
Όπως έχει διαπιστωθεί μέσα από έρευνες, σε ένα φτωχό σε ερεθίσματα υπαίθριο χώρο αγωγής όπως η σχολική αυλή, που δίνει ελάχιστες ευκαιρίες για παιχνίδι και κοινωνική συναναστροφή, το παιδί βιώνει ένα κόσμο άσχημο, ανιαρό και συχνά εχθρικό, με κίνδυνο συχνά να υιοθετήσει ανάλογη στάση.. Υποκινείται σε συμπεριφορές άρνησης και καταστροφής. http://grperek-v.thess.sch.gr/netschoolgrounds

Ο σχολικός χώρος αποτελεί χώρο καθημερινής παρουσίας του παιδιού αλλά και χώρο αγωγής που εκφράζει το ήθος του σχολείου απέναντι στο περιβάλλον.
Ο υπαίθριος σχολικός χώρος μπορεί να αποτελέσει εκπαιδευτικό εργαλείο στα πλαίσια της διδασκαλίας και μάθησης.

Η πρόταση

Το θέμα είχε συζητηθεί στο νεοσύστατο τότε σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού σχολείου Αιτωλικού στα τέλη του 2002, και ανακοινώθηκε για πρώτη φορά στα μέλη του στο καθιερωμένο ετήσιο χορό το Γενάρη του 2003, αφού πρώτα ολοκληρώθηκε η μελέτη. Ενθουσιασμός και ελπίδα. Η επέμβαση περιείχε μερική πλακόστρωση της αυλής με νησίδες πρασίνου, ένα γήπεδο πολλαπλών χρήσεων μίνι ποδόσφαιρο, τένις, βόλεϊ και μπάσκετ, αμφιθέατρο για παραστάσεις και εκδηλώσεις με δυνατότητα 300 θεατών, κυλικείο για την εξυπηρέτηση των μαθητών, θερμοκήπιο για την παρατήρηση και την διαδικασία ανάπτυξης φυτών καθώς και χώρους παιχνιδιού.
Οι στόχοι ήταν οι ανάγκες του σχολείου όπως και κάθε σχολείου σε αθλητισμό, αισθητική αγωγή, καλλιέργεια αγάπης για τη φύση, το παιχνίδι, πολιτιστικές δραστηριότητες και το άνοιγμα του σχολείου στην τοπική κοινωνία και τους τοπικούς φορείς.

Δυστυχώς ακόμη και σήμερα παραμένει μια επίπεδη ασφαλτοστρωμένη αυλή που τα παιδιά χάνονται στην απεραντοσύνη της... Θα χαθούν άραγε και στην απεραντοσύνη της κοινωνίας αργότερα?