Για την Yumiko (Γιούμικο)..

Γεννημένη στο Τόκιο ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Στο Αιτωλικό βρέθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο. Πήγε παντού. Μέσα σ’ αυτά και το "Ψαροκάλυβο του Μάκη", την ψαροταβέρνα στα ανατολικά, όπου αποθανάτισε κρυφές χρωματιστές μεριές. Λένε, ότι η τεχνολογία στο Τόκιο είναι 7 χρόνια μπροστά απ’ το Λονδίνο! Οπότε μάλλον κατι παραπάνω μπροστά από μας; Πάντως η ίδια, αν και ερασιτέχνης φωτογράφος, διαθέτει πέντε! φωτογραφικές μηχανές τρεις digital και δύο απλές και ασχολείται από χόμπι στα είκοσι επτά της. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν τα εργαλεία αποκτήσουν κάποτε τόση δύναμη ώστε να μην είναι απαραίτητη η ανθρώπινη αισθητική. Οι φώτο, με τα καθαρά ανοιξιάτικα

χρώματα δίνουν μια χαρούμενη ατμόσφαιρα στο χώρο που βρίσκονται. Έχουν επιπλέον ενδιαφέρον γιατί το αποτέλεσμα σα να φαινεται να έχει μια αίσθηση από Ιαπωνία ...

Τα νέα σε 5..

-Από της 17 Μάρτη το νερό ακατάλληλο προς πόση.
-Εκκλησιαστικά κειμήλια από το ναό της Παναγίας στη Διέξοδο.
-Ο Δήμαρχος εναγωνίως επιζητά να ανακηρύξει το Αιτωλικό "νησί"!
-Η Σάσα Μπάστα στο Αγρίνιο την Μ. Εβδομάδα!!
-Ακόμη μισογκρεμισμένο το καμπαναριό του Ταξιάρχη περιμένοντας το θαύμα από τον Αύγουστο 2007.
-Τα πλαστικά κολονάκια ένα ένα στο κεντρικό σφαγιάζονται.
-Τα καταστήματα έχουν εναπόθεση τις ελπίδες τους στους ετεροδημότες…
-Σταθερές οι τιμές ποτού 4€ καφέ 2€ καφέ σε πλαστικό 1€!!!
-Το πιο γρήγορο ανέκδοτο της πόλης: Βόλτα στη παραλία!
-Δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη η αναβίωση του θρυλικού Άρη..
-Απαίτηση εδώ και τώρα του 2% εισφοράς καταστημάτων από το Δήμο..
-Εικαστικά στους τοίχους του Jazz cafe.
-Κίνηση Bloggers από το Αιτωλικό ταράζει τα νερά στο διαδύκτιο.



Άσχετα από μετασχηματισμούς ...είναι το στίγμα της χρονικής στιγμής..

graffiti in Etoliko

Περαστικός από το στάδιο έπεσα σε κάτι καινούργιο... Με ξάφνιασε! ¨Όλα γύρο είχαν άλλαξει. Είναι όπως αλλάζεις μια κουρτίνα στο δωμάτιο σου και έχεις την αίσθηση ότι μπαίνεις σε άλλο χώρο. Χρώμα παντού. Ένα γιγάντιο graffiti αντικατέστησε την άλλοτε ψυχρή και απαίσια μάντρα που θύμιζε μάλλον φυλακές, παρά αθλητικό κέντρο. Τα παιδιά, βρήκαν τον τρόπο. Αλλού περισσότερο εδώ λιγότερο με έντονα χρώματα ομορφαίνουν τους τοίχους , και οτιδήποτε που μπορεί να γίνει στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει δυστυχώς άδεια για graffiti και έτσι οι εγκαταλειμμένοι τοίχοι, οι απαίσιες μάντρες που «κοσμούν» τις πόλεις, είναι πόλος έλξης για τους εκφραστές αυτής της τέχνης.

Ναι τέχνης.

Το σκοτάδι, το κρυφτό ανεβάζουν την αδρεναλίνη και οι μικροί δημιουργούν. Είναι μια στάση απέναντι στην ασχήμια και ομορφαίνουν με το δικό τους τρόπο τα περίεργα που τους κληροδοτήσανε. Μπράβο στα παιδια

(Οι φώτο είναι απο εδώ )

Thinking the problems after the solutions!!!

Είναι αδιανόητο να υιοθετούνται σκέψεις καθαίρεσης των γεφυριών και μάλιστα από ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας.
Τρεις είναι οι προτάσεις που μας προέκυψαν απ΄το πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο για τα "προβλήματα" που μας δημιουργούν τα γεφύρια του Αιτωλικου .

1η Καθαίρεση – άρση (!) και κατασκευή καινούργιων (!)
2η Διάνοιξη νέων ανοιγμάτων (!) όπως αυτά που έχουν ηδη κατασκευαστεί στην ανατολική και δυτική (φώτο κατω δεξια). Και ότι απομείνει (!) να αναπαλαιωθεί.
3η Να γίνει μια καινούργια γέφυρα (!) και η παλιά να παραμείνει ως έχει.
Πηγή «ΝΕΑ του Αιτωλικού»

Απίστευτο!

Εδώ, δεν έχει καν αποδειχθεί ότι οι εν λόγω κατασκευές εμποδίζουν, με αριθμούς και μετρήσεις (αιωρούνται μόνο υποθέσεις), και προτείνουμε λύσεις όπως άρση - αντικατάσταση- διάνοιξη, αγνοώντας την ιστορική αξία τους και την ανακηρυξή τους ως Μνημείο Νεοτερης Ιστορίας.

Πλησιάζουμε τα όρια του παραλογισμού όταν πρώτα βρίσκουμε λύσεις και μετά συνθέτουμε τα προβλήματα!

Αποκατάσταση και ανασχεδιασμός.

Στα μέρη ετούτα τα παραδείγματα αποκαταστασης κτιρίων είναι ελάχιστα. Η πρόβλεψη προγραμμάτων από την πολιτεία για κτίρια που καθημερινά χάνονται είναι ανύπαρκτη. Εκατοντάδες τα νεοκλασικά και παραδοσιακά κτίρια στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο ισοπεδώθηκαν και ισοπεδώνονται για να ξεπροβάλουν καινούργια από μπετό σίδερο και αλουμίνιο με περιμετρικού δακτυλίους μπαλκονιών ανάλογα τους ορόφους. Έγινε μια προσπάθεια πριν λίγα χρόνια για καταγραφή κτιρίων ιδιαίτερου κάλους και κατασκευαστικής και ιστορικής αξίας από το Τ.Ε.Ε. για λογαριασμό του Υ.Π.Π.Ο. και Υ.Π.Ε.ΧΩ.Δ.Ε. στο Νομό, δημιουργήθηκε ένα μητρώο, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα νεότερο, κανένα κίνητρο. Έτσι μόνο λίγες μεμονωμένες προσπάθειες ευαισθητοποιημένων ιδιωτών που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να σώσουν την πολιτιστική παρακαταθήκη. Είναι συνήθως εκείνοι…του πνεύματος και της τέχνης ...

Το κτίριο του Κώστα. «2005»( φώτο)

Πρόκειτε για ένα λιθόκτιστο, πίσω από τον νέο Αγ. Xριστόφορος στο Αγρίνιο. Χρονικά τοποθετείτε στο τέλος του 18ου αιώνα. Μετά από επάλληλες επεκτάσεις και μετασχηματισμούς του εσωτερικού χώρου, το κτίσμα με την πρόθεση του ιδιοκτήτη να το αναπαλαίωση, και την καθοδήγηση του μηχανικού μεταμορφώθηκε σε μια εξαιρετική σύγχρονη κατοικία. Έχει κάτοψη νεοκλασικού τύπου με συμμετρικούς χώρους εκατέρωθεν του κεντρικού χώρου κυκλοφορίας. Οι απαιτούμενες εργασίες περιλάμβαναν μερική αντικατάσταση στέγης αντικατάσταση κουφωμάτων, πατωμάτων, και μηχανολογικών εγκαταστάσεων. Η κουζίνα και οι χώροι υγιεινής επαναπροσδιορίσθηκαν λειτουργικά και κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου. Παράλληλα με την προτεινόμενη χρωματική οργάνωση, η οποία ακολουθεί τις χρωματικές προτάσεις της περιοχής (μέσα κι έξω)αναδεικνύεται και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του κτιρίου.

a friend says:

Με αφορμή το Αιτωλικό...

Διάβαζα σε ένα από τα περιοδικά των εφημερίδων του Σαββάτου για το Αιτωλικό, το μικρό νησάκι στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου και πως κάποτε αποτελούσε το κέντρο εμπορίου της περιοχής μέχρι που άρχισαν τα δρομολόγια των ferry boat μεταξύ Ρίου και Αντίρριου και μοιραία το Αιτωλικό παράκμασε. Συνειδητοποίησα λοιπόν πόσο ειρωνική αλλά και προβλέψιμη είναι η ιστορία και οι άνθρωποι μιας και αυτοί οι πλοιοκτήτες των Ferry boats, οι ίδιοι ή οι απόγονοι αυτών που οδήγησαν σε μαρασμό το νησάκι, πριν από λίγα χρόνια στα εγκαίνια της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου κατηγορούσαν τα μεγάλα συμφέροντα για τον δικό του επικείμενο αφανισμό. Έτσι είναι όμως, δεν υπάρχουν θύτες και θύματα σε αυτές τις ιστορίες. Υπάρχουν συνθήκες που ωριμάζουν και πράγματα που αλλάζουν και στρώματα πολιτισμού και τεχνολογίας που το ένα θάβει το άλλο. Ή μάλλον οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν να είναι θύτες αρκεί να φτάσει στα χέρια τους ένα μαχαίρι αλλά και θύματα όταν το μαχαίρι το κρατά κάποιος άλλος. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται εις τους αιώνες των αιώνων και το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και το σκηνικό. Και ποτέ μα ποτέ δε μαθαίνουμε...

.

Το “έξυπνο” στο σενάριο που πολύ σωστά διαγράφεται από τον ghost writer , είναι ότι κάθε εμπλεκόμενος προνοώντας κάποια χρονική στιγμή ότι θα γίνει θύμα, να έχει έτοιμο το σχέδιο του μετασχηματισμού του έτσι ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Όποιος δεν το κάνει αναγκαστικά γίνεται θύμα παρακμάζει… Άν ο χαμαιλέοντας δεν είχε αυτή την ικανότητα θα είχε από καιρό εξαφανιστεί... Ας γίνουμε λοιπόν χαμαιλέοντες!!