THE CAR BED OF LEON

Η ΙΔΕΑ

Το κρεβάτι έγινε στο Αιτωλικό το 95. Eιμαστε στη Αθήνα ... Κατασκευάστηκε από ανάγκη γιατί ο Παντελής ήταν ενός χρόνου όταν η αδελφή του ήλθε ! Σιγά σιγά τον επόμενο χρόνο αφού θέριεψε λιγάκι οδηγούσαν πολλές φορές το car-bed μαζί εκεί -οδηγός συνοδηγός- συναντώντας τον Μορφέα. Ίσως από τότε έγιναν κολλητοί παρόλο που οι χαρακτήρες απέχουν μακράν.

ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ

Μάλλον συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον.

Η ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΙΑ

Η αρχή έγινε. Ο Λέων είχε αρχικά τα συναρμολογούμενα μοντέλα . Έπειτα τα ασύρματα, μετά τα βενζινοκίνητα . Καταλήξαμε πρόσφατα να ανακατασκευάζουμε από την αρχή μηχανή σπορ αυτοκίνητου . Σήμερα στα 19 του χρόνια βρίσκετε στο 1ο έτος Μηχανολογίας και μπράβο του!

Η ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Δεν είμαι του έτοιμου. Προτιμώ να φαντάζομε να σχεδιάζω και να κατασκευάζω παρά να ψάχνω σε καταστήματα έτοιμα. Έχει την γοητεία του αλλά και λιγότερο κόστος καλύτερη ποιότητα εμφανίσει και λιγότερο κούραση .

Το car-bed σχεδιάστηκε στο πρώτο υπολογιστή μου. Εκείνον τον φορητό της Apple που σήμερα έχει γίνει Αντίκα! Τον αγόρασα το 91. Είχε σχεδιαστεί με κάθε λεπτομέρεια σε εκείνον. Τα σχέδια έχουν χαθεί στην αναβάθμιση που του έγινε.

Την εφαρμογή την ανελαβε ο Νίκος Γιαννούλης το μικρό Ξυλουργείο στο Αιτωλικό. Μπόλικο MDF ντίζες Βίδες κλπ αλλά και έντονα χρώματα... Το car-bed μετά μας εγκατέλειψε . Ταλαιπωρήθηκε απ τις μετακομίσεις τα χτυπήματα τα βιδώματα ξεβιδώματα... “Ψυχή” είχε πάντως κι άφησε κάτι...

Στο Υιό

Για τις Φωτοδιαδρομές

Από την εκδήλωση του Πολιτιστικού Συλλόγου Αιτωλικού με τίτλο

 "Φωτοδιαδρομές" 

του Βασίλη Αρτίκου

Γοητευμένος από τα μυστήρια του ποταμού Γάγγη στην Ινδία, αποθανατίζοντας ιεροτελεστίες και την αναζήτηση του μεταφυσικού, μας μετέφερε με αρκετή θεατρικότητα στο Μαρόκο παιχνιδίζοντας με τι σκιές στα δάπεδα και τους μισογκρεμισμένους τοίχους σα να θελε να καταγράψει Ερινύες και ξωτικά παρέα με τον άνθρωπο. Κατέληξε στην Πορτογαλία σε ένα συναισθηματικό ανεβοκατέβασμα απ την μελαγχολία στη χαρα και την απόλαυση.

Σπάνιο ταξίδι στην Αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου του Αιτωλικού σε χώρες “άλλες” με την ματιά του Βασίλη Αρτικού.

Μέσα από κυρίως ασπρόμαυρες εικόνες κατάφερε να σκιρτήσει τις ψυχές των θεατών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Στο δροσερό αυτό απόγευμα η χαλάρωση που επικράτησε έκανε τον άνθρωπο Βασίλη να ξεδιπλώσει το ίδιο του τον εαυτό. Γιος αγαπητού Ιερέα με απέραντη αγάπη για το Αιτωλικό από τα παιδικά του χρόνια μέχρι σήμερα, ανήσυχος πατέρας και σύγχρονος Μεσολογγίτης προβληματίζεται με το συναίσθημα του σήμερα και το αποδίδει λαμπρά μέσα απ το φακό του. Πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία σαν διαδικασία απεξάρτησης απ τα συμφέροντα των αρχόντων.

Είπε:

Ψάχνω για το συναίσθημα να το απεικονίσω.

Στην Πορτογαλία οι φοιτητές φοράνε κάπες και μπράβο τους!

Όσο ο κόσμος είναι πλούσιος δεν εκφράζεται.

Όλος ο δυτικός κόσμος είναι γκρι.

Όταν το κορμί περνάει καλά δεν παράγει τέχνη.

Είναι δυνατόν οι Σουηδοί με τρεις ώρες ήλιο να μοιάζουν με εμάς που έχουμε δεκατρείς!

Ζωγραφιές στα Ταβάνια - Αιτωλικό

               Στις δεκαετίες του ΄20 και του ΄30 παρατηρείται μια έξαρση στη ζωγραφική ταβανιών που όμως έσβησε γρήγορα στη περίοδο της κατοχής και έκτοτε δεν ανέκαμψε. Ζωγραφιές, πότε απλές και πότε πλούσιες σε σχήματα και χρώματα στόλιζαν του χώρους των σπιτιών και τους έδιναν μια ιδιόμορφη γοητεία.

              Δύο είναι τα αξιολογότερα σπίτια του Αιτωλικού που σώζονται ακόμη, αυτό του Βάλβη (σήμερα ιδιοκτησία Α.Κακαγιώτη) και του Ροδόπουλου. Το πρώτο κτίστηκε στα μέσα του 18ου αι. και το δεύτερο του 1935. Υπάρχουν κάποια ακόμη με απλές ζωγραφιές εποχής αλλά και κάποια που δεν άντεξαν στο χρόνο, όπως αυτό του Μπούρου (Μπουρέικα) στην Εθνάρχου Μακαρίου, που όπως λέγεται ότι περιείχε περίφημες παραστάσεις.

                

              Οι τεχνίτες δεν ήταν ντόπιοι. Στου Ροδόπουλου για παράδειγμα, οι παλιοί θυμούνται τον μαστροσπύρο τον Ιταλό (μαρτυρία του Κώστα Παρασκευά). Τους έφερναν συνήθως οι έμποροι που είχαν συναλλαγες με την Πάτρα τα νησιά του Ιονίου και την Ιταλία.

               

               Το επάγγελμά τους ήταν δύσκολο και απαιτούσε τεχνικές γνώσεις φαντασία και εμπειρία. Περνούσε από γεννιά σε γεννιά με απόλυτη μυστικότητα. Δούλευαν αρχικά στο δάπεδο τα σχήματα πάνω σε χαρτιά κι έπειτα σε χαρτόνι. Φτιάχναν σχέδια και τα δίπλωναν για να δημιουργήσουν συμμετρίες. Στο ταβάνι το σχέδιο μεταφερόταν σαν στάμπα (στενσιλ) που την ορθογωνίωναν με νήματα. Έπειτα ακολουθούσε η επεξεργασία.

                  Τα ζωγραφιστά ταβάνια δεν ήταν χαρακτηριστικό μόνο των αρχοντόσπιτων αλλά τα συναντάμε και σε λαϊκά σπίτια. Μπορεί κανείς όμως να διακρίνει στα μεν πρώτα περίτεχνα ταβάνια με επιμονή στις λεπτομέρειες και τα χρώματα σε όλη την επιφάνεια του ταβανιού, ενώ στα δεύτερα , διακοσμούσαν την περίμετρο και την ροζέτα στο κέντρο.

                Σημαντικό στην τέχνη αυτή είναι συντήρηση. Οι Σεισμοί και οι ρωγμές η βρωμιά και η υγρασία έκαναν απαραίτητη την συχνή παρουσία του τεχνίτη για την επισκευή. Η παρακμή ήταν αναπόφευκτη. Με τον καιρό και τις απαιτήσεις έγινε οικονομικά ασύμφορη. Επιπλέον οι τάσεις τις αρχιτεκτονικής με το κίνημα του μοντέρνου συρρίκνωσε πολλά επαγγέλματα μαζί κι αυτό. Οι μορφές μέσα κι έξω απ το κτίριο απλουστεύτηκαν. Τα ψηλά ταβάνια έγιναν χαμηλά και αναπόφευκτα δε υπήρχε δυνατότητα να              “απολαύσεις” τα έργα.

               

           Οι φώτο είναι τραβηγμένες στο σπίτι του Βάλβη που βρίσκεται στη βόρεια    πλευρά της νησίδας του Αιτωλικού (περιμετρική). Εδώ οι σημερινοί ιδιοκτήτες με δική τους  πρωτοβουλία αλλά και σεβασμό στη τέχνη και τους μαστόρους που την έκαναν,  συντήρησαν και ανέδειξαν τις ζωγραφιές που αντιστάθηκαν στο χρόνο.

           

Χαρακτηρισμός Διατηρηταίου - Ένα ακόμη "κόσμημα" προς τη σωτηρία

Με απόφαση του υπουργείου πολιτισμού ( ΥΠΠΟΤ/Δ.Ν.Σ.Α.Κ./19013/272/2-04-2012) που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 125/Α.Α.Π./18-04-2012 χαρακτηρίστηκε ως μνημείο νεότερης ιστορίας το κτήριο στην οδό Eπ. Μπέλια 4 στο Αιτωλικό φερόμενης ιδιοκτησίας Αριστέας Γιανούλη....

Πρόκειται για το γνωστό διώροφο - θεατό από την περιμετρική οδό – που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του Νησιού με τις τοξωτές πόρτες στο ισόγειο.

Σκεπάζεται με τετράρριχτη κεραμοσκεπή από βυζαντινά κεραμιδιά . Έχει έντονο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και ακολουθεί τις αρχές του νεοκλασικισμού με απόλυτη συμμετρία στις όψεις.

Ένα πέτρινο περιμετρικό γείσο διαχωρίζει τους δύο ορόφους.

Εχει εμφανείς τους γωνιακούς πεσσούς από λαξευτή πέτρα.  

Οι φέροντες τοίχοι είναι πέτρινοι και στους δύο ορόφους με κανονικές η ατελείς ξυλοδεσιές φτιαγμένες με ακατέργαστα ξύλα σε διάφορα ύψη.

Τα τόξα των ανοιγμάτων του ισογείου δηλώνουν ενετικές επιρροές.

 Οι εσωτερικοί τοίχοι είναι από τσατμά.

Οι εξώστες, ένας ανατολικά στην κύρια όψη και ένας στα βόρεια, είναι από μάρμαρο (δάπεδα και φουρούσια) και έχουν περίτεχνα σιδερένια κιγκλιδώματα.

Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία (όπως αναφέρεται στην παραπάνω απόφαση) για οποιεσδήποτε επεμβάσεις πάνω στο κτίριο, χρειάζεται έγκριση από την αρμόδια διεύθυνση Νεότερης και Σύγχρονης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Απαγορεύεται επίσης οποιαδήποτε Δημοτική ή ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα πλησίον αυτού χωρίς την σύμφωνη γνώμη των αρμοδίων, και τέλος εμπίπτει στα προνόμια των διατηρητέων όπως ισχύουν αυτά σε όλη τη χώρα.

Σύντομο Ιστορικό

Το κτίριο φαίνεται να κτίστηκε το 1868 και ανήκε στον Αθανάσιο Τσιμπουράκη. Η ημερομηνία είναι χαραγμένη στο πέτρινο κλειδί του τόξου της κύριας εισόδου μαζί με αρχικά Ζ και Κ.  

Ο Α.Τσιμπουράκης προερχόμενος από οικογένεια Κοτζαμπάσιδων (Πρόεδροι Δημογέροντες) απ την Σταμνά¹ Αιτωλοακαρνανίας διατέλεσε κι ίδιος Δήμαρχος για μακρά περίοδο μετά το 1835.  Η Σταμνά την εποχή εκείνη ήταν η έδρα του διευρυμένου Δήμου Ωλενείας².

Μεγαλοκτηματίας, με περιοχές που ακόμη και σήμερα φέρουν την επωνυμία του έχοντας υπό έλεγχο (ιδιοκτησία)  το παλαιό επίνειο του Δήμου στη  θέση παραλία Σταμνάς έστρεψε την προσοχή του στο Αιτωλικό. Η οπτική επαφή στο επίνειο, το φυσικό λιμάνι που υπήρχε γύρο από το οικόπεδο, οι εμπορικές συναλλαγές και η θέα προς την γενέτειρα φαίνονται να ήταν οι λόγοι επιλογής του συγκεκριμένου σημείου για την ανέγερση του κτιρίου.

Το ισόγειο διαμορφώνεται σε αποθήκες και βοηθητικούς χώρους και ο όροφος σε κατοικία. Εκτεταμένα μπαλκόνια συμπληρώνουν την κατασκευή. από ανατολικά και βόρεια για απόλυτο έλεγχο του λιμανιού.

Το 1899 έρχεται ο θάνατός του και η ιδιοκτησία περιέχεται στα έξι παιδιά του.

Το 1908 όλοι οι κληρονόμοι μεταβιβάζουν το ακίνητο (προικοσύμφωνο) στην αδελφή Θεοδώρα και στο τότε σύζυγο της Κώστα Σταράμο Ιατρό.

Για μισό αιώνα το κτίριο γίνεται κατοικία του ζεύγους και καθιερώνεται σαν «Σταραμέικο».

Το 1957 με διαθήκη η Θεοδώρα Τσιμπουράκη το μεταβιβάζει στην αδελφή της Ιουλία σύζυγο Ζαρκαλή.

Το 1973 πωλείται στην σημερινή Ιδιοκτήτρια Αριστέα Γιαννούλη.  

1. Σταμνά : Κεφαλοχώρι με 1290 κατοίκους,  κτισμένο σε λόφο (168 μ. υψ.) στο Βόρειο άκρο της λιμνοθάλασσας. Αιτωλικού Μεσολογγίου.  Αποτέλεσε έδρα του Δήμου Ωλενείας.  Στη συνέχεια έγινε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Αιτωλικού, και σήμερα του Δήμου Ι.Π.Μεσολογγίου   

2. Δήμος Ωλενείας. :  Την περίοδο από το 1835 έως το 1912  ήταν  ένας απ τους πέντε δήμους της Αιτωλοακαρνανίας. Σ αυτόν υπαγόταν ο Αγιος Ηλίας το Χρυσοβέργι  το Αγγελόκαστρο η Λυσιμαχεία και αργότερα η Μάστρου και η Γουριά.

3. Αιτωλικό : Κωμόπολη της Αιτωλοακαρνανίας, (Επαρχία Μεσολογγίου, δέκα χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μεσολογγίου), έδρα του ομώνυμου Δήμου ως το 2010 και σήμερα δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου. Η πόλη του Αιτωλικού είναι ανεπτυγμένη σ’ ένα μικρό νησάκι άλλοτε εμπορικό κέντρο του Νομού στο μέσον περίπου της λιμνοθάλασσας Αιτωλικού-Μεσολογγίου.

4. Κωνσταντίνος Σταράμος : Γεννήθηκε το 1872 στο Αιτωλικό όπου έζησε και εργάστηκε. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και πήρε την ειδικότητα χειρούργου και μαιευτήρα (1899). Διατέλεσε Πρόεδρος του Αιτωλικού  τις περιόδους του  1915-1928 , 1930- 1933, 1938-1940 και Δήμαρχος το 1946-1955.  Πέθανε το 1960.

Παραδοσιακό πλακάκι τσιμέντου

Το Δάπεδο ήταν καταπονημένο. Τα πλακάκια των 20Χ20εκ. τοποθετημένα πάνω στο ξύλινο πάτωμα αποτελούσαν τους δύο διαδρόμους του νεοκλασικού. Το 1/3 απ αυτά ήταν κατεστραμμένα. Το γηρασμένο από την εποχή του '30 συγκολλητικό υπόστρωμα από ασβεστοκονίαμα και η ελαστικότητα του ξύλου δεν ήταν ικανά να τα συγκρατήσουν σταθερά εδώ και πολύ καιρό. Η πολλαπλές ρηγματώσεις οι αποκολλήσεις από την καταπόνηση που είχαν δεχθεί τα έφεραν ατη σημερινή κατάσταση. Οι αλφαδιές του δαπάδου είχαν παρεκκλίνει...

Ο καθαρισμός

Η αποξήλωση και επανατοποθέτησή τους ήταν αναπόφευκτη.

Αφού αφαιρέθηκαν προσεκτικά ένα προς ένα, απομακρύνθηκαν όλα τα σαθρά του συγκολλητικού που είχαν απομείνει και απογυμνώθηκε η επιφάνεια μέχρι τις σανίδες του παλιού πατώματος.

Προετοιμασία υποστρώματος

Έγινε επιμελημένη διάστρωση ενισχυμένου τσιμέντου αναμεμειγμένου με άμμο σπαστήρος και ίνες γυαλιού πάνω σε μεταλλικό πλέγμα και οπλισμό στα πλάγια. Τηρήθηκαν οι αλφαδιές και λειάνθηκε η επιφάνεια έτοιμη πλέον να δεχθεί τα πλακίδια. Από δώ και πέρα ξεκίνησε η περιπέτεια της επανατοποθέτησης η οποία και έγινε τέσσερις φάσης.

Μεταλλικά καλούπια

Πρώτη φάση: καθαρισμός και επιμέτρηση κατεστραμμένων.

Δεύτερη φάση Αναζήτηση των δύο τύπων πλακιδίου (του κυρίως και της μπορντούρας).

Τρίτη φάση: σχεδιασμός και κατασκευή καλουπιού.

Τέταρτη φάση: Παραγωγή

Στην πρώτη φάση παρόλο τον επιμελή καθαρισμό δυστυχώς υπήρχαν 10% επιπλέον απώλειες πλακιδίων.

Στην τρίτη φάση χρειάστηκε να γίνουν εργασίες (ευτυχώς) μόνο για το κυρίως πλακάκι (70 τεμ η 3 τ.μ.) και όχι για περιμετρική μπορντούρα ( 7 τεμ ). Το σ΄χδιο του καλουπιού της μπορντούρας βρέθηκε στο εργαστήριο όπου έγινε τελικά η αναπαραγωγή.

Ο σχεδιασμός

Το κόστος του πλακιδίου κυμαίνεται από 40 ως και 75 ευρώ το τ.μ. Ανάλογα με την δυσκολία, το μέγεθος της παραγγελίας, τον αριθμό των χρωμάτων αλλά και το εργαστήριο. Για τους συναδέλφους προτείνω να προσανατολιστούν στη Θεσσαλονίκη και να αναζητήσουν τον Ιωσήφ Μπουένο (καταπληκτικός). Όσο για το κόστος του καλουπιού (χειροποίητο) αυτό κυμαίνεται από 300 ως και 700 ευρώ ανάλογα με την δυσκολία και το είδος του μέταλλου που θα χρησιμοποιηθεί. Η τιμή αυτή δεν φαίνεται να ενοχλεί όταν έχουμε να κάνουμε με ένα δάπεδο 100 τ. μ. αλλά είναι υπολογίσιμη και ασύμφορη πολλές φορές όταν πρόκειται για λίγα μόνο τετραγωνικά μέτρα, πόσο μάλλον για 5- 10 τεμάχια.

Στην δικιά μας περίπτωση πάντως το καλούπι κατασκευάστηκε με προσωπική εργασία σε ένα γειτονικό εργαστήριο στο Αιτωλικό, με μηδέν κόστος και 6-7 ώρες εργασίας. Η ικανοποίηση ήταν μεγάλη, ιδιαίτερα όταν αυτό έφτασε στον Ιωσήφ κι εκείνος έκπληκτος αφού μας συνεχάρη άρχισε να παράγει τα πρώτα πλακίδια...

Η διάστρωση

Η τοποθέτηση ήταν εύκολη. Χρησιμοποιήθηκαν παλιά και νέα διάσπαρτα αφού στο σχήμα και στο χρώμα δεν υπήρχε καμιά απολύτως διαφορά! Στο ήδη λείο υπόστρωμα χρησιμοποιήθηκε παχύρρευστη κόλλα πλακιδίων όπως ακριβώς γίνεται και με τα συνηθισμένα πλακάκια δαπέδου χωρίς σταυρούς αρμών και την επόμενη μέρα αφού στερέωσαν καλά, έγινε το στοκάρισμα χρησιμοποιώντας σπάτουλα για το γέμισμα.

Το Ιστορικό των πλακιδίων

Μετά την ανακάλυψη του τσιμέντου στα τέλη του 19ου και την εξέλιξη στις υδραυλικές πρέσες , τα πλακίδια τσιμέντου, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, παραγόταν χωρίς την χρήση του πηλού και φούρνου όπως τα κεραμικά. Το πλακίδιο τσιμέντου εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο νότιο τμήμα της Γαλλίας. Πολλές πηγές αναφέρουν ότι η πρώτη παραγωγή έγιναν κοντά στο πρώτο της εργοστάσιο τσιμέντου Portland της χώρας. Στις αρχές του 20ου αι. , τα πλακίδια ήταν πολύ δημοφιλή στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και θεωρήθηκαν high-end δαπέδου. Χρησιμοποιήθηκε σε χιλιάδες δημόσια κτίρια και παλάτια. Η δημοτικότητά τους άρχισε να φθίνει στις ΗΠΑ κάποια στιγμή μεταξύ του 1920 και του '30, το ίδιο και στην Ευρώπη και μόλις άρχισε να κάνει επιστροφή στη δεκαετία του '90.

Η κατασκευή τους

Τα πλακάκια τσιμέντου γίνονται με το χέρι, ένα κάθε φορά χρησιμοποιώντας ένα μεταλλικό καλούπι, χρωστικές ουσίες, τσιμέντο και λεπτόκοκκα αδρανή υλικά με χειροκίνητη ή υδραυλική πρέσα. Δεν υπάρχει βερνίκι και δεν χρησιμοποιείται φούρνος όπως στα κεραμικά. Τα πλακάκια τσιμέντου στεγνώνουν από την υγρασία τους φυσικά -όπως ακριβώς το κοινό τσιμέντο. Το μεταλικό καλούπι , που περιέχει το επιθυμητό μοτίβο είναι χειροποίητο. Το χρώμα που χρησιμοποιείται είναι ένα μείγμα υψηλής ποιότητας λευκό τσιμέντο Portland, μαρμαρόσκονη, ψιλή άμμο, και φυσική ορυκτή χρωστική ουσία. Τα χειροποίητα πλακάκια τσιμέντου είναι το καθένα απ αυτά μοναδικά έχουν μικρές ατέλειες στη διάρκεια της κατασκευής τους, που τους δίνουν το χαρακτήρα και βάθος. Υπάρχουν πολλοί κατασκευαστές πλακιδίων τσιμέντου παγκοσμίως, με εξαίρεση τις ΗΠΑ.

το μεταλλικό καλούπι

Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουν μείνει δυό τρία εργαστήρια στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, ενω μέχρι την δεκαετία του ΄50 τόσα είχε μόνο η γετονική μας Πάτρα . Ασχολούνται κυρίως με αποκαταστάσεις διατηρητέων σπάνια με νέα κτίρια.

Σε γενικές γραμμές, η κύρια διαφορά μεταξύ των κατασκευαστών είναι η πρέσα δηλ η υδραυλική μέθοδος που χρησιμοποιείται στην παραγωγή. Πολλές μικρές εταιρείες που απασχολούν ένα η περισσότερα χειροκίνητα υδραυλικά πιεστήρια στη διαδικασία. Η ποιότητα αυτών των πλακιδίων διαφέρει λόγω διαφορετικής πίεσης, η οποία επηρεάζει τα στρώματα τσιμέντου και την προσάρτηση των στρώμα χρωστικής ουσίας.

Μεγαλύτερες, σύγχρονες κατασκευαστές χρησιμοποιούν ηλεκτροκίνητες υδραυλικές πρέσες που παράγουν ένα σταθερό αλλά και υψηλής ποιότητας προϊόν. Η υψηλότερη πίεση (1.500 PSI η 100 bar) επιτρέπει σε παχύτερο στρώμα χρωστικής να είναι ενσωματωμένο στο στρώμα του τσιμέντου, η οποία κάνει το πλακίδιο με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Το στρώμα χρωστικής συνιστάται να είναι 3-4 mm. Μια άλλη διαφορά σε κατασκευαστές είναι το περιεχόμενο των χρησιμοποιούμενων χρωστικών ουσιών . Υψηλής ποιότητας παραγωγοί χρησιμοποιούν χρωστικές με βάση τα ορυκτά. Τα άλλα εξασθενίζουν με την ηλικία και έχουν μια κάποια φυσιολογική φθορά.

Ένα άλλο ζήτημα είναι το στέγνωμα. Τα πλακάκια θα πρέπει να εντελώς στεγνά πριν από την εγκατάσταση. 2-4 εβδομάδες αρκούν ανάλογα εποχή.

Τα στρώματα

Πρώτο στρώμα:

Το στρώμα ή το πρόσωπο των πλακιδίων είναι ένα μείγμα ιδιαίτερα ανθεκτικού άσπρου τσιμέντου του Πόρτλαντ, κονιοποιημένων άσπρων μαρμάρων (μαρμαρόσκονη) και φυσικών χρωστικών ουσιών. Η αντοχή, το χρώμα και η φωτεινότητα στηρίζονται στην ποιότητα αυτού του στρώματος. Το αποτέλεσμα δίνει στο προϊόν μια φυσική επιφάνεια και μπορεί να γυαλιστεί και να βερνικωθεί.

Δεύτερο στρώμα:

Είναι ένα κονίαμα φτιαγμένο από λεπτή άμμο και υψηλής αντοχής τσιμέντο. Για την κατασκευή , αυτό το κονίαμα εφαρμόζεται ως βάση και ενισχύει το πρώτο στρώμα, και

παρέχει τη δυνατότητα να αντισταθεί στα φορτία συμπίεσης.

Τρίτο στρώμα:

Είναι ένα πορώδες μείγμα με το απαραίτητο πάχος με τσιμεντο και χονδρή άμμο για τη περισσότερο δύναμη σε θραύση πριν και μετά από την εγκατάσταση.

Ένα καλό πλακάκι πρέπει να είναι συμπαγές & αδιάβροχο, πράγμα το οποίο γίνεται με τη χρησιμοποίηση του μίγματος αυτού πλούσιων σε υψηλής ποιότητας τσιμέντο, που ολοκληρώνεται μηχανικά (πρεσάρεται) και κάτω από ψηλή πίεση.

Αισθήσεις στο Αρχιτεκτονικό έργο - Κωτσιόπουλος

Θεσσαλονίκη 1984

Βρισκόμαστε τότε στο τέταρτο έτος της Αρχιτεκτονικής. Μπροστά μας μαθήματα επιλογής κι ένα απ αυτά του καθηγητή Κωτσιόπουλου. Νέος τότε δίδασκε αρχιτεκτονικό σχεδιασμό . Το προσωπικό έργο εκτός σχολής δεν το γνωρίζαμε, αλλά μπορούσε κανείς να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο μέσα από τις εργασίες των φοιτητών που είχαν επιλέξει το μάθημα του. Μακέτες από διπλωματικές και διάφορες εργασίες δήλωναν πλήρη ελευθερία στις απεριόριστες δυνατότητες των φοιτητών, χωρίς όρια στη επιλογή των υλικά κατασκευής, με δυναμικές καμπύλες και οξείες γωνίες στη σχεδίαση, παιχνίδια με τους όγκους και χρώματα ωραία έντονα ελληνικά χρώματα.  

Τα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεδομένα (ίσως να παραμένουν και σήμερα) στη πολυτεχνική σχολή ήταν μια περίεργη εμμονή στο ψυχρό μοντέρνο. Θεοί ο LeCorbusier ο Frank LIoyd Wright και οι Έλληνες πρωτοπόροι του 30! Oποιαδήποτε άλλη τάση θεωρείτο ιεροσυλία. Ειρωνεία για το μεταμοντέρνο, ούτε συζήτηση για  Deconstaction και άλλλες τάσεις - κινήματα που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή στο κόσμο. Η δική του άποψη όπως αποτυπωνόταν μέσα από τις εργασίες του μαθήματος μπορεί να μην μπορούσε να την κατατάξεις κάπου είχε πάντως κάτι καινούργιο χωρίς κλισέ.  Σαν να γεννιηθηκε μέσα στην Αρχιτεκτονική σχολή Θεσσαλονίκης μια νέα η σχολή του Κωτσιόπουλου. Εντυπωσιακές προσεγγίσεις που τρόμαζαν αλλά ενθουσίαζαν ταυτόχρονα και που εν πάση περιπτώσει διέγειραν τις αισθήσεις.  

Δυστυχώς για κάποιους λόγους τότε δεν έτυχε να έχω την εμπειρία του μαθήματος του κι έτσι προσπεράστηκε αλλά ποτέ δεν λησμονήθηκε. Οι μορφές οι συνθέσεις και οι πειραματισμοί του ερχόταν σαν οπτασία μπροστά μου μέσα από πολλά project πέντε χρόνια αργότερα όταν βρέθηκα για περαιτέρω σπουδές στην Bartlett του UCL.

Αθηνα 2012

Λίγες μέρες πριν, στο Μουσείο Μπενάκη (Φώτο),  εκείνος και οι συνεργάτες του παρουσίασαν την δουλειά του Γραφείου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Πολλά μικρά και μεγάλα έργα, όλα αξιόλογα μαρτυρούσαν την συνεχή του δημιουργικότητα του στο χώρο της Αρχιτεκτονικής. Ένα μόνο με ενόχλησε καθώς περιεργαζόμουν τα σχέδια και τις μακέτες, ότι διαπίστωσα πράγματι ότι «άλλαξαν τα ιδιώματα» κι εκείνες οι τάσεις του ‘80 κατέρρευσαν δηλώνοντας σχεδόν πλήρη υποταγή στις αρχές του μοντέρνου.

To μοντέρνο κίνημα στην αρχιτεκτονική μπορεί να ενσωματώνει (ευτυχώς) τις νέες απαιτήσεις για ενεργειακό σχεδιασμό και τη βιοκλιματική συμπεριφορά των κτιρίων είναι όμως εκείνο που μπορεί να διεγείρει τις αισθήσεις;      

Η γοητεία των «γερασμένων» αντικειμένων.

Οι πίνακες του Σ. Σόρογκα κρύβουν –σαφώς- αισιοδοξία κι ελπίδα, παρόλο που τα αντικείμενα που απεικονίζονται βρίσκονται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Μας προτρέπει να κοιτάξουμε με άλλη ματιά την όλη διαδικασία.

Λάτρης της βυζαντινής αγιογραφίας  του άπλετου φωτός,  εκείνου που δεν έρχεται από μια πηγή αλλά από παντού,  λες και όλο το σύμπαν γύρω εκπέμπει ομοιόμορφα απέραντο λευκό, δίνει στα έργα την ιδιαιτερότητα που τα διακρίνει. Αν και θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο για την σχέση με το Θείο, εκείνος αρκείται μόνο (προς το παρόν;) σ αυτό τον κοινό παρονομαστή.

Τα έργα μεγάλων διαστάσεων είναι πράγματι άψογα κρύβοντας μια ανεπαίσθητη αρχιτεκτονική μάτια. Χρωματικά παιχνίδια δεν υπάρχουν.  Καταφέρνει άριστα να αποδώσει το θέμα, με λευκό ακρυλικό και κάρβουνο, χωρίς πολλές φορές τη χρήση της προοπτικής και των σημείων φυγής. Τα αποτυπώνει  με ευγένεια και σεβασμό. Κοιτώντας τα αισθάνεσαι να αιωρείσαι  μεταξύ πραγματικού και μεταφυσικού.

Εκείνος σημειώνει:

«Σέβομαι την πίστη των άλλων. Η αποιέρωση των πάντων πιστεύω ότι συνέτεινε στην απουσία σεβασµού και στις σχέσεις των ανθρώπων, όπως προς τον δάσκαλο, τον ηλικιωµένο, τον ιερέα, τα σύµβολα της πατρίδας, προς το ψωµί που κάποτε, αν έπεφτε κάτω, το φιλούσαµε σηκώνοντάς το».

Η έκθεση «Σόρογκας 50 χρόνια ζωγραφική», φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη και θα διαρκέσει ως τις 19 Φεβρουαρίου. Βρεθήκαμε εκεί την περασμένη Κυριακή και «φορτώσαμε»  δύναμη...

Γεφύρια και μαθητές

Η φώτο είναι από τη συνάντηση - ενημέρωση μαθητών Α' Λυκείου Αιτωλικού για την αρχιτεκτονική κληρονομιά και τα γεφύρια που συνδέουν το νησί με τη στεριά στο πλαίσιο σχετικής σχολικής εργασίας.

Οι μαθητές έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον , με ερωτήσεις και σχόλια, ώριμη σκέψη και ευαισθησία.'Iσως τελικά μέσα απ αυτά τα παιδιά να έχουμε μια περισσότερο αποτελεσματική προσέγγιση στο πρόβλημα της διατήρησης των μνημείων της πόλης, και να είναι πιο εφικτή η συνεργασία με την τοπική κοινωνία. Οι μαθητές μπορούν και αναλαμβάνουν το ρόλο της εξοικείωσης, και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης ώστε να γίνει πράξη η αξιοποίηση και η ορθή διατήρηση της πολύτιμης κληρονομιάς μας.

Για το 11ο Συνέδριο Αρχιτεκτόνων.

Για τα αποτελέσματα μάλλον θα μιλήσουν κάποιοι άλλοι . Δύσκολα τα συμπεράσματα.

Προσωπικά είμαι σε σύγχυση. Τα ίδια ξανά και ξανά . Δεν θα αναφερθώ στην «ιστορική δήλωση του προέδρου του ΤΕΕ που ομολόγησε ότι η αρχιτεκτονική θα πρέπει να ασκείται από Αρχιτέκτονες (φάνηκε τόσο φαιδρό- τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να πεί για να ενθαρρύνει τους παρευρισκόμενους ) ή τις τετριμμένες εικασίες περί τροποποίησης του τρόπου έκδοσης αδειών της κας Μ.Καλτσά (ΥΠΕΧΩΔΕ) αλλά για την γενικότερη εικόνα που αποτυπώθηκε στα μάτια σχετικών και άσχετων επισκεπτών που προσήλθαν με μεγάλες προσδοκίες.

Ο τόπος που διεξήχθει, παρόλο που το κτιριακό συγκρότημα του Ζαππείου προσθέτει στο προφίλ της εκδήλωσης , έμοιαζε περισσότερο με μάζωξη ή συγκέντρωση διαμαρτυρίας κυρίως νέων, σε πανεπιστημιακή σχολή. Οι σκάλες είχαν μετατραπεί σε υπαίθρια τασάκια και ξαπλώστρες ηλιοθεραπείας. Η κατάληψη στους χώρους των εισόδων στις αίθουσες συνεδρίων από κουστουμάτους πωλητές που προσπαθούσαν να προβάλουν οικοδομικά υλικά (κυρίως αλουμίνια ) έδιναν άσχετο χρώμα στην εκδήλωση. Η έκθεση αρχιτεκτονικού έργου που βρισκόταν λίγο παραπέρα και περιλάμβανε τον διαγωνισμό για το «σπίτι του αρχιτέκτονα» και άλλες αρχιτεκτονικές εμπνεύσεις «μικρών και μεγάλων» ήταν απογοητευτική και εξαιρετικά φτωχή τόσο στη χωροθέτηση όσο και στην παρουσίαση στο φωτισμό στο χρώμα.

Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σωστά να μην το κάνουμε καλύτερα..

Σε ποιούς απευθύνονταν άραγε η όλη αυτή «γιορτή»; Οι πανεπιστημιακοί της Αθήνας και μερικοί άλλοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν οι μόνοι στην Ελλάδα που «ασκούν» επάγγελμα του αρχιτέκτονα αλλά είναι ολόκληρος ο ακαδημαϊκός και επαγγελματικός κόσμος από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.

Το επεισόδιο Σηφουνάκη, τα 90 Ευρώ συμμετοχής οι Έμποροι ήταν ανεπίτρεπτα.Και το σημαντικότερο η χαλαρή επιλογή των εισηγήσεων που περιείχε ανούσιες και κουραστικές διαλέξεις, που θύμιζαν παρουσιάσεις διπλωματικών μόνο και μόνο για εμπλουτισμό του βιογραφικού.

Ποιο είναι το προφίλ που ζητάμε του Έλληνα αρχιτέκτονα απέναντι στους ευρωπαίους συναδέλφους;

Στο 10^ο Συνέδριο το Δεκέμβρη του 1999, εκεί ανάμεσα σε άλλους συναδέλφους στο Μέγαρο, νοιώσαμε την πρωτοπορία και το στόχο, που δεν ήταν άλλος από την ανάδειξη την ανάκτηση και προστασία της αρχιτεκτονικής . Κι όπως αποδείχθηκε η όλη προσπάθεια συνέβαλε στο να συζητάμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά περί αρχιτεκτονικής και αρχιτεκτονικού έργου.

Το 11^ο συνέδριο δεν φάνηκε τελικά να εγείρει τις αισθήσεις.Μας ξέφυγε. Δεν παρακίνησε, δεν ξεσήκωσε. Σίγουρα πάντως δεν άφησε ιστορία.

Στην συνεδρία για τους Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς σημείωσα।
Την απαξίωση της πολιτείας των Αρχιτεκτονικών διαγωνισμών.
Την έξυπνη ερώτηση: Tι θα προτείνατε στην κοινωνία τον κατά περίπτωση καλό αρχιτέκτονα ή το κατά περίπτωση άξιο σχέδιο;
Tην θεσμοθέτηση συμβούλου του αγωνοθέτη.
Και την απογοητευτική δήλωση: Δεν υπάρχει χρόνος για ερωτήσεις!

Το καμπαναριό του Ταξιάρχη - συνέχεια.

Σε τελική φάση εγκρίσεων και έκδοσης σχετικής άδειας βρίσκεται αυτές τις μέρες το θέμα του καμπαναριού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.

Η γνωστή επέμβαση που προέβλεπε την κατεδάφιση και την ανέγερση νέας κατασκευής (Αύγουστος 2007) , βρίσκει τελικά τον σωστό δρόμο.

Αφου απορρίφθηκε παντελώς η αρχική μελέτη αντικαταστάθηκε με νέα। Η εφορία Βυζαντινών Μνημείων ήδη έδωσε το πράσινο φως για τα περαιτέρω। Η μελέτη εκτός της επαναφοράς του τρούλου και των υπόλοιπων στοιχείων στην αρχική μορφή που είχαν καθαιρεθεί , βλέπει επίσης επιμελημένα και δίνει λύση στο θέμα της στατικής επάρκειας.

Πλήρη αποκατάσταση και όχι της ανακατασκευή ήταν εξαρχης η πιο ενδεδειγμένη λύση για το ιστορικό μνημείο. Κι αυτό έγινε.

Η εξέλιξη αυτή δίνει καινούργιο πνεύμα αισιοδοξίας και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ενεργό συμμετοχή και εμπλοκή του πολίτη στις παρεμβάσεις στις πόλης.

παλαιότερη ανάρτηση

Οι τέχνες συναντιούνται

Αφιερωμένη στην αναστήλωση του καμπαναριού του Αη Γιώργη ήταν αυτή τη φορά η παράσταση του Θεατρικού τμήματος του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού.

O Αποστόλης Μπλίκας ο αρχιτέκτονας που έχει αναλάβει τις εργασίες αποκατάστασης δεν έκρυψε την συγκίνησή του – διέκοψε τις ευχαριστίες του προς το κοινό από δάκρυα στην αρχή του έργου, και επανήλθε μετα από λίγο αποκαλύπτοντας τις ευαισθησίες του. Γι αυτόν είναι στοίχημα ζωής την ημέρα του Αγιού Γεωργιού εφέτος να ακουστούν και πάλι οι καμπάνες. Πρόκειται για μια περίτεχνη βυζαντινή κατασκευή στο νότιο τμήμα του Ναού που το 1964 μέρος της αποκολλήθηκε και κατέρρευσε.

Για τη παράσταση:

Αυτή την φορά είδαμε τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη στην αίθουσα εκδηλώσεων Ευανθία Καρβέλη Μια δύσκολη νουβέλα της πρώτης δεκαετίας του 20 ^ου απ την άποψη του μετασχηματισμού της σε παράσταση. Παρόλα αυτά όμως η ομάδα τα κατάφερε να μεταφέρει το κλίμα της εποχής αλλά την δραματική πολυπλοκότητα της ιστορίας. Το θύμα και ο θύτης μετουσιώνεται άριστα στο πρόσωπο της

Φραγκογιαννούς που την υποδύεται η Π.Καραγάκια . Έξυπνα απέδωσε τα φονικά ο Χρ. Λάτσινος που επιμελήθηκε της σκηνοθεσίας με την βοήθεια ήχου - φωτισμού και το σημαντικότερο, κατάφερε να αφήσει αυτά ακριβώς τα ανάμικτα συναισθήματα που κι ο Παπαδιαμάντης θάθελε. Μίσος και συμπάθεια για την Φόνισσα. Τα σκηνικά του Μ. Κότσαρη ήταν ίσως τα καλύτερα απ όλες τις παράστασης που είδαμε , λιτά με την ασυμμετρία να προσδίδει στον αλλόκοτο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας και να μας μεταφέρει έντεχνα σ εκείνη την εποχή. Δεν ήταν απαραίτητη η εισαγωγή από τη Λέσχη κινηματογράφου. Άλλωστε κι η παρουσία της οθόνης στη αρχή στο κέντρο της σκηνής έδειχνε μάλλον ξένη. Από τις γυναίκες που πότε υποδύονταν ρόλο μητέρας και πότε τις «ερινύες» ξεχώρισε σαφώς η Έλσα Ελευθεράκου.

Στο καμπαναριό του αηγιώργη ξεκίνησαν πρόσφατα οι εργασίες (Δεκέμβριο 2010) και βρίσκονται σήμερα στο 70% του συνολικού έργου ενώ συνεχίζουν καθημέρινα πότε επί τόπου και πότε στο εργαστήριο. Όπως όλα δείχνουν το όνειρο του Α. Μπλίκα αλλά και πολλών άλλων συντοπιτών πραγματοποιείται. Ας ελπίσουμε ότι για κάθε αξιόλογο δημιούργημα αρχιτεκτονικής κληρονομιάς που βρίσκεται δίπλα μας κι έχει ανάγκη από φροντίδα να μην χρειαστεί σαρανταεπτά ολόκληρα χρόνια αναμονής και απραξίας. Κι αν η πολιτεία κωλυσιεργεί ας αναλάβουμε μόνοι πρωτοβουλίες.

Μνήμη και Χρέος

Ο τόπος μας είναι το σήμερα. Παντού στην Ελλάδα το χθες και το σήμερα συνυπάρχουν...συνηθίσαμε να λέμε σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει .Μας καθησύχασε η σιγουριά του ποιητή και επαναπαυτήκαμε...Πόσους αιώνες ακόμη θα περιμένουμε για να κάνουμε το καθήκον μας...Ο γκρεμός προελαύνει όταν υποχωρούν οι άνθρωποι το χρέος η ευθύνη...Μεγάλα λόγια που δεν γίνονται πράξεις. Μεγάλα λόγια από αυτούς που παίζουν θέατρο χωρίς να είναι ηθοποιοί.

Από το μονόλογο της Μαρίας Ναυπλιώτη αφιερωμένος στο αρχαίο θέατρο της Μακύνιας και σε όλες της Μακύνιες της Ελλάδας.

Ένας χώρος βρίσκει την ταυτότητα του.

Όταν το 2005 έκανα την σκέψη για λειτουργία αίθουσας κινηματογράφου στο soFat σύντομα διαπίστωσα ότι ήταν σχεδόν ακατόρθωτο. Παρόλο που ο χώρος ήταν ιδανικός για τέτοιου είδους προβολές αλλά και διαθέσιμος ο εξοπλισμός (οθόνη, καθίσματα ,συστήματα ήχου και προβολής) δυστυχώς έλειπε κάτι άλλο πιο σημαντικό. Ηταν το ανθρώπινο δυναμικό, η κατάλληλη ομάδα για να αποτελέσει κινητήριο μοχλό στην προσπάθεια. Μια «παρέα» που θα αγαπούσε τον καλό κινηματογράφο.

Πέντε χρόνια αργότερα με πρωτοβουλία του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού και της νεοσύστατης Λέσχης Κινηματογράφου που γεννήθηκε μέσα απ αυτόν, η σκέψη εκείνη γίνεται πραγματικότητα. Με βασικό στόχο να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κινηματογραφόφιλου κοινού της πόλης μέσα από την προβολή εναλλακτικών ποιοτικών ταινιών η λειτουργία της Λέσχης βασίζεται αποκλειστικά στην εθελοντική εργασία και συμμετοχή των μελών της. Αλλωστε δεν μπορούσε να υλοποιηθεί διαφορετικά.

Έτσι ο χώρος αναγεννήθηκε - μετασχηματίστηκε. Φιλοδοξεί να κερδίσει το στοίχημα και να έχει μερίδιο στη παραγωγή πολιτισμού στον τόπο μας. Θα συντηρείται οικονομικά από ετήσιες συνδρομές των μελών και τα εισιτήρια των απλών θεατών.

Η Λέσχη είναι ανοιχτή σε όλους, και τις προβολές μπορεί να παρακολουθήσει οποιοσδήποτε. Παράλληλα συνεχίζει να λειτουργεί το αναψυκτήριο με την σημερινή επωνυμία «macucu café» που αποτελεί τον κύριο χώρο του αναπαλαιωμένου κτιρίου της παραλίας. Δένει απόλυτα ως προς την ατμόσφαιρα της καινούργιας χρήσης και θά λεγα ότι εμπνέει για συζητήσεις και κρητική.

Την περασμένη Κυριακή, στην πρεμιερα, προβλήθηκε η ταινία «είναι ο θεός μάγειρας;» του Στέργιου Νιζήρη, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.

Κατοικία στην Άνω Γλυφάδα

Το κτίσμα αποτελεί μόνιμη κατοικία και βρίσκεται στην οδό ΙΑ Παλαιολόγου 69 στην περιοχή της Ανω Γλυφάδας γνωστή ως “καφεπώλων”.

Σε ένα οικόπεδο 443.81 μ² το κτίριο καλύπτει συνολικά 177,33 μ² και αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα κύριας χρήσης 235 μ². με υπόγειο 130 μ².

Ο προσανατολισμός και η θέα προς το τη θάλασσα έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στη διάταξη των χώρων.

Το οικόπεδο είναι επικλινές με 25%.

Ο γενικός σχεδιασμός του κτίσματος έχει να κάνει με το γνωστό παιχνίδι των καθαρών όγκων . Κύβοι παραλληλόγραμμα,κύλινδροι παντρεύονται για να αποτελέσουν μια γεωμετρική σύνθεση σαν μια πολύπλοκη μαθηματική σχέση που αναζητά τη λύση. Αυτή ακριβώς είναι και η προσπάθεια του σχεδιαστή για ένα αποτέλεσμα που προκείπτει από τις χρήσεις του εσωτερικού του χώρου τα μεγέθη τους και τη θέση τους.

Το σπίτι - εντός χωρίζεται σε τρεις ορόφους (μη συμπεριλαμβανομένου του υπογείου (γκαράζ, ξενώνας και σάουνα). Στο υπερυψωμένο ισόγειο βρίσκεται ο χώρος της κεντρικής εισόδου με οπτική επαφή στη τραπεζαρία στον πλατύ διάδρομο που οδηγεί στη πισίνα και το καθιστικό. Η διάταξη των χώρων έχει γίνει περιφερειακά ενός κύκλου με κέντρο το μέσον του καθιστικού που μαζί με το τζάκι, το επιβλητικό ύψος των 7 μέτρων, τα μεγάλα ανοίγματα και την γυάλινη οροφή δίνουν μια ιδιαίτερη χάρη κι αρμονία . Τα στενά ανοίγματα πάνω απ το τζάκι μετατρέπουν το φώς της ανατολής σε πολύχρωμες ακτίνες που διαχέονται σε διαφορετικά σημεία όσο περνάει η ώρα. Τα ανισόπεδα επίπεδα υπογραμμίζουν την διαφορά ανάμεσα στους χώρους. Το ισόγειο περιέχει επίσης ένα δωμάτιο γραφείο και άλλους βοηθητικούς χώρους. Κλιμακοστάσιο και ασανσέρ συνδέουν όλα τα επίπεδα ξεκινώντας απ το υπόγειο έως το δεύτερο.

Στον πρώτο όροφο βρίσκονται δυο υπνοδωμάτια που επικοινωνούν μεταξύ τους με διάδρομο – εσωτερικό μπαλκόνι με θέα στο κάτω χώρο και τα μεγάλα ανοίγματα της όψης. Τα κάγκελα του έχουν κατασκευαστεί από ανοξείδωτο ατσάλι ακολουθούν κι εκείνα το ίδιο “κυκλικό χορό¨ με αυτό του καθιστικού.

Στο δεύτερο όροφο βρίσκεται ένα ενιαίο δωμάτιο 50μ² - πολυχώρος με τζάκι μουσική μίνι μπαρ και μπάνιο που μπορεί να λειτουργήσει εξίσου σαν καθημερινό, play room αλλά και σαν ευρύχωρο υπνοδωμάτιο φιλοξενίας. Αυτός ο χώρος συνδέεται άμεσα με την μεγάλη βεράντα που βρίσκεται επάνω από καθιστικό του ισογείου, ιδανική να απολαύση κανείς την απέραντη θέα των νότιων προαστίων και του Αιγαίου.

Έργο: Διώροφη Κατοικία μετά υπογείου Ιδιοκτήτης: Θανάσης Καραπαναγιώτης. Μελέτη: επίβλεψη Ζαφείρης Καρβέλης. Στατική Μελέτη :Δημήτρης Θεοδοσίου. Θέση: Αθήνα Νότια Προάστια