Αφιερωμένη στην αναστήλωση του καμπαναριού του Αη Γιώργη ήταν αυτή τη φορά η παράσταση του Θεατρικού τμήματος του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού.
O Αποστόλης Μπλίκας ο αρχιτέκτονας που έχει αναλάβει τις εργασίες αποκατάστασης δεν έκρυψε την συγκίνησή του – διέκοψε τις ευχαριστίες του προς το κοινό από δάκρυα στην αρχή του έργου, και επανήλθε μετα από λίγο αποκαλύπτοντας τις ευαισθησίες του. Γι αυτόν είναι στοίχημα ζωής την ημέρα του Αγιού Γεωργιού εφέτος να ακουστούν και πάλι οι καμπάνες. Πρόκειται 
για μια περίτεχνη βυζαντινή κατασκευή στο νότιο τμήμα του Ναού που το 1964 μέρος της αποκολλήθηκε και κατέρρευσε.
Για τη παράσταση:
Αυτή την φορά είδαμε τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη στην αίθουσα εκδηλώσεων Ευανθία Καρβέλη Μια δύσκολη νουβέλα της πρώτης δεκαετίας του 20 ου απ την άποψη του μετασχηματισμού της σε παράσταση. Παρόλα αυτά όμως η ομάδα τα κατάφερε να μεταφέρει το κλίμα της εποχής αλλά την δραματική πολυπλοκότητα της ιστορίας. Το θύμα και ο θύτης μετουσιώνεται άριστα στο πρόσωπο της
Φραγκογιαννούς που την υποδύεται η Π.Καραγάκια . Έξυπνα απέδωσε τα φονικά ο Χρ. Λάτσινος που επιμελήθηκε της σκηνοθεσίας με την βοήθεια ήχου - φωτισμού και το σημαντικότερο, κατάφερε να αφήσει αυτά ακριβώς τα ανάμικτα συναισθήματα που κι ο Παπαδιαμάντης θάθελε. Μίσος και συμπάθεια για την Φόνισσα. Τα σκηνικά του Μ. Κότσαρη ήταν ίσως τα καλύτερα απ όλες τις 
παράστασης που είδαμε , λιτά με την ασυμμετρία να προσδίδει στον αλλόκοτο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας και να μας μεταφέρει έντεχνα σ εκείνη την εποχή. Δεν ήταν απαραίτητη η εισαγωγή από τη Λέσχη κινηματογράφου. Άλλωστε κι η 
παρουσία της οθόνης στη αρχή στο κέντρο της σκηνής έδειχνε μάλλον ξένη. Από τις γυναίκες που πότε υποδύονταν ρόλο μητέρας και πότε τις «ερινύες» ξεχώρισε σαφώς η Έλσα Ελευθεράκου.
Στο καμπαναριό του αηγιώργη ξεκίνησαν πρόσφατα οι εργασίες (Δεκέμβριο 2010) και βρίσκονται σήμερα στο 70% του συνολικού έργου ενώ συνεχίζουν καθημέρινα πότε επί τόπου και πότε στο εργαστήριο. Όπως όλα δείχνουν το όνειρο του Α. Μπλίκα αλλά και πολλών άλλων συντοπιτών πραγματοποιείται. Ας ελπίσουμε ότι για κάθε αξιόλογο δημιούργημα αρχιτεκτονικής κληρονομιάς που βρίσκεται δίπλα μας κι έχει ανάγκη από φροντίδα να μην χρειαστεί σαρανταεπτά ολόκληρα χρόνια αναμονής και απραξίας. Κι αν η πολιτεία κωλυσιεργεί ας αναλάβουμε μόνοι πρωτοβουλίες.
