Οι αλάνες και τα παιχνίδια.

Δύο εκδηλώσεις έγιναν το Νοέμβρη σχετικά με το παιδί. Το κοινό μεταξύ τους ήταν το παλιό παιχνίδι. Οι σημερινοί σαραντάρηδες και μεγαλύτεροι θυμούνται καλά, ότι οι παλιοί μικροί μας φίλοι, εκείνες τις εποχές, είχαν άλλες συνήθειες στη γειτονιά και άλλα αγαπημένα παιχνίδια στο ράφι του σπιτιού τους. Αφιέρωναν κι εκείνοι ώρες ατέλειωτες για να παίξουν, με την διαφορά ότι εκείνα τα παιχνίδια έχουν σήμερα "μετασχηματιστεί" ,σε άχαρα pc games και play station. Υπήρχαν τότε δύο είδη παιχνιδιών. Αυτά που αγόραζαν η μικροί ήρωες με τις οικονομίες τους από το «βιβλιοπωλείο» ( πολυκατάστημα) ή έφερναν συγγενείς στις γιορτές κι ο Αι Βασίλης την πρωτοχρονιά

και τα άλλα, τα καλύτερα,

που δε χρειαζόταν να ξοδευτείς να τα αγοράσεις. Αρκούσε ένα κτύπημα-κάλεσμα στις ξύλινης πόρτες των κεραμοσκέπαστων σπιτιών για να μαζευτούν τα αγόρια και τα κορίτσια της γειτονιάς να παίξουν… να παίξουν «παιχνίδια της αλάνας».

Δυο εκδηλώσεις που η μία συμπλήρωσε την άλλη...

Στην Διέξοδο, στο Μεσολόγγι παρουσιάστηκε η έκθεση του Γιάννη Βαβάτση από τη Θεσσαλονίκη η συλλογή μιας μεγάλης γκάμας χειροποίητων μικροκατασκευών που αφορούσαν κυρίως το ατομικό παιχνίδι. Τρενάκια από ξύλο, μεταλλικά αυτοκίνητα και πιστόλια, κούκλες από πορσελάνη, ποδήλατα και πλαστικά στρατιωτάκια στόλισαν τακτοποιημένα την αίθουσα της Διεξόδου .

Στο Πνευματικό κέντρο του Αιτωλικού , ο Γ. Κομτζιάς παρουσίασε το νέο του βιβλίο, το τέταρτο στη σειρά, με τίτλο «Σαν παραμύθια τα παιχνίδια της αλάνας» που αναφέρεται στα παραδοσιακά παιχνίδια της αυλής και της γειτονιάς . Είναι μια καταγραφή που ξεκίνησε το 1992 κι αφορά ομαδικά παιχνίδια που παίζονταν κάποτε στο Αιτωλικό.

Και οι δύο εκδηλώσεις, συναισθηματικά φορτισμένες, θύμισαν πολλά απ τα όμορφα εκείνα παιδικά χρόνια.

Καταπληκτική η αναπαράσταση παιχνιδιών που έγινε στη σκηνή, στο τέλος της παρουσίασης του βιβλίου με τη συμετοχή των παιδιών, όπως μοναδική ηταν και η ατμόσφαιρα στον όροφο της διεξόδου, που θύμισε το σκηνικό με το ρολόι που κτύπούσε μεσάνυχτα μια νύχτα Χριστουγέννων και όλα τα παιχνίδια άρχισαν να ζωντανεύουν. Αλήθεια ήταν έτοιμα!

Ένα αγνό παραμυθένιο ταξίδι στα περασμένα..

Επιγραμματικές σημειώσεις με ενδιαφέρον

Το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό

Το παιχνίδι αντικείμενο και το παιχνίδι της γειτονιάς

Ο Γιάννης κι ο Γιώργος

Η Θεσσαλονίκη κι η Ροδαυγή

Η πόλης και η ύπαιθρος

Αφιέρωμα στo "Jazz"

Από αυτόν τον χειμώνα αλλάζουν τα δεδομένα στο κέντρο της πόλης - μετασχηματίζονται!

Άλλο ένα ακόμη ποιοτικό κατάστημα -καφέ, το Jazz , κλείνει τις πόρτες του με σκοπό την εκμετάλλευση του χώρου μόνο το καλοκαίρι.

Συγκυρία; οικονομική κρίση; Στασιμότητα στην πρόοδο της πόλης;

ότι και να συμβαίνει απ αυτά, γεγονός είναι ένα: ότι οι καλές εποχές πέρασαν, και τα πράγματα δυσκόλευσαν επικίνδυνα.

Δυο λόγια για το χώρο.
Η ιδέα ξεκίνησε το 1992 και πήρε σάρκα και οστά το 1993.
To Jazz διαμορφώθηκε σε δυο επίπεδα μια και υπήρχε αρκετό εκμεταλλεύσιμο ύψος. Στο βάθος του ισογείου η σκάλα σε σχήμα σαλιγκαριού οδηγούσε στον ημιώροφο.

Η λογική του σχεδιασμού της κάτοψης στηρίζεται, στην περιστροφή των βασικών αξόνων του υπάρχοντος κτηρίου κατά 30%. Το ίδιο ακολουθείται και στις οροφές.

Τα ελάχιστα εκμεταλλεύσιμα τετραγωνικά του εμβαδού του, αποδείχθηκαν τελικά αρκετά ώστε να δεχτούν τους ζητούμενους κύριους και βοηθητικούς χώρους.

Όγκοι που εισχωρούν ο ένας μέσα στον άλλον, αρμονικές καμπύλες και λείες κυκλικές κολώνες συνθέτουν το σκηνικό σαν ένα ενδιαφέρον jazz κομμάτι κάποιου νέου ενθουσιασμένου μουσικού!

Μελέτη εσωτ. χώρου - φωτισμός Ζ. Καρβέλης
Ηλεκτρομηχανολογικά Λ. Μπουμπουτσάρης
Επίπλωση Α. Παρασκευάς-esthisi
Ήχος Π. Σίδερης

To jazz πρόσφερε ψυχαγωγία για 16 συνεχόμενα χρόνια, χωρίς διακοπή. Ήταν εκείνο που οδήγησε τους θαμώνες της τότε πολυσύχναστης παραλίας του BOLERO στο εγκαταλελειμμένο κέντρο της πόλης. Ένα κατάστημα υψηλών προδιαγραφών στο σέρβις και την καθαριότητα που βρήκε πολλούς μιμητές την περίοδο της λειτουργίας του. Συντέλεσε καταλητικά στην αναβίωση της κεντρικής πλατείας Αιτωλικού.