Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Παιχνίδια στον αέρα.

Ενα φοβερό φαινόμενο. Δημιουργεί δέος. Η εικόνα μοναδική. Ο ήχος θυμίζει παρατεταμένο χειροκρότημα σε αίθουσα συναυλιών. Είναι παράξενο το πως αλλάζουν κατευθείαν πορεία στο δευτερόλεπτο, σαν να υπάρχει ένα κοινόs εγκέφαλος που τα κατευθύνει. Να γίνεται άραγε για λόγους ασφάλειας όπως πολλοί ισχυρίζονται; Πετούν πάντως πολύ κοντά το ένα με το άλλο έτσι ώστε να μην αφήνουν περιθώρια σε κάποιο αρπακτικό πουλί να επιτεθεί. Άλλοι μιλάνε για ένα είδος συλλογικού νου που απλώνεται σε όλο το σμήνος σαν σύννεφο, κάτι σαν στιγμιαία μεταβίβαση σκέψης. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο...πάντως η ιδέα να αλλάζουν ταχύτατα πορεία έτσι συντονισμένα απλά και μόνο βλέποντας τους διπλανούς τους φαίνεται απίστευτο. Βασικός παράγοντας είναι πάντως η ταχύτατη αντίληψη της αλλαγής κίνησης των διπλανών, αλλά όπως εξηγείται σε μια σχετική έρευνα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Κι όλα αυτά μόλις δυο βήματα πιο πέρα απ τη πόλη που ζούμε. Μαγεία!
Ένα αντίστοιχο φαινόμενο είναι εδώ.